ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 53

52

“ปะ…ไปโรงพยาบาลทำไมคะ” ท่าทางของเฮียในตอนนี้ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

“ไปตรวจไงว่าเป็นอะไรกันแน่”

“แป้งไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยค่ะ แค่ช่วงนี้พักผ่อนน้อย”

“แต่อาการเธอมันเหมือนคนท้อง”

ก้อนเนื้อในอกซ้ายของฉันกระตุกวูบอย่างรุนแรงกับการคาดเดาของเฮีย อยู่ๆ มันก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องท้องเลยจริงๆ

พอมาทบทวนตัวเองดูดีๆ อีกทีก็พบว่าจริงๆ ฉันไม่เป็นประจำเดือนมาสักพักแล้ว และอาการอื่นๆ ที่เป็นมันก็เหมือนกับคนท้องอย่างที่เฮียว่ามาไม่มีผิด…

ทะ…ทำยังไงดี ถะ…ถ้าเกิดท้องขึ้นมาฉันจะทำยังไงดี…

“ปะ…แป้งว่าไม่ใช่หรอกค่ะ” ฉันพูดทุกถ้อยคำออกมาอย่างยากลำบาก ตอนนี้มันรู้สึกจุกที่คอหอยเหมือนมีอะไรมาอุด

“อย่าโกหกตัวเอง โตแล้ว กล้าทำก็กล้าเผชิญหน้ากับมันหน่อย” เฮียรู้ทันความคิดของฉันทุกอย่าง

“เฮีย…”

“ไปโรงพยาบาลกับเฮีย”

“ละ…แล้วถ้าแป้งท้องขึ้นมาจริงๆ ล่ะคะ…”

“ไปก่อน ผลเป็นยังไงเดี๋ยวค่อยว่ากัน”

ถึงจะลังเลและรู้สึกหวาดกลัว แต่สุดท้ายฉันก็ตัดสินใจไปโรงพยาบาลกับเฮีย มันก็ถูกอย่างที่เฮียบอก กล้าทำก็กล้าเผชิญหน้ากับมัน ถ้าฉันท้องขึ้นมาจริงๆ ก็แค่เลี้ยงเขาให้ดีที่สุด

จู่ๆ วูบหนึ่งฉันก็เกิดอยากรู้ขึ้นมาว่าถ้าอารันรู้ว่าฉันท้องเขาจะรู้สึกยังไง…

ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้าง นานแล้วเหมือนกันนะที่เราไม่ได้คุยและไม่ได้เจอกันเลย

โรงพยาบาล

ถึงจะทำใจไว้ระหว่างทางที่นั่งรถมาแล้ว แต่พอถึงโรงพยาบาลจริงๆ ฉันก็ยังหวาดกลัวอยู่ดี

“ญาติรอด้านนอกนะคะ” พยาบาลบอกกับเฮียแปงแล้วพาตัวเองฉันเข้าไปทำการตรวจเบื้องต้นทุกอย่าง รวมถึงเจาะเลือดและตรวจปัสสาวะ

ไม่นานฉันก็ได้ออกมานั่งรอฟังผลกับเฮียแปง หัวใจฉันมันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ ตลอดเวลา จนจะกระเด็นออกมาอยู่แล้ว

เฮียแปงเองก็คงจะลุ้นไม่ต่างจากฉัน เพราะเฮียนั่งกุมมือเข้าหากันตลอด แถมยังบีบแน่นจนมันสั่นเทาอีกต่างหาก

เผลอๆ เฮียดูจะลุ้นกว่าฉันซะอีก…

แล้วไม่นานหลังจากนั้นพยาบาลก็ออกมาแจ้งผลว่าฉัน…

ท้องได้เกือบๆ จะหนึ่งเดือนแล้ว…

มันไม่ได้ผิดคาดไปสักเท่าไหร่ แต่ไม่่รู้ว่าทำไมน้ำตาถึงไหลลงมาอาบแก้ม ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ฟูมฟายแต่อย่างใด

“เฮีย…” ฉันหันมองเฮียด้วยสายตาที่เป็นคำถามว่าควรทำยังไงดี ซึ่งเฮียก็คล้ายจะเสียศูนย์ไปประมานนึง ก่อนจะตั้งตัวแล้วกุมมือฉันแน่น

“เฮียจะรับผิดชอบเอง”

“ฮะ…เฮียจะรับผิดชอบได้ยังไง…”

“เธอไม่ต้องรู้ รู้แค่ว่าเฮียไม่ยอมปล่อยให้เธอท้องไม่มีพ่อแน่”

สิ้นสุดคำพูดนั้นเฮียก็หยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วพาฉันขับรถกลับมาบ้าน จากนั้นเฮียก็บอกว่าจะไปทำธุระข้างนอกให้ฉันนอนพักผ่อนอยู่ข้างบนห้ามออกไปไหน

ตอนนี้ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะท้องจริงๆ ในหัวมันเฝ้าถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าวนเวียนไปมาไม่จบไม่สิ้น

มือน้อยค่อยๆ ลูบท้องของตัวเองเบาๆ พลางจินตนาการถึงวันที่ต้องคลอดเขาออกมา

“ลูกแม่…” เขาจะรู้สึกยังไงกันนะที่ตัวเองไม่มีพ่อ

ฉันไม่รู้ว่าควรบอกเรื่องนี้ให้อารันรู้ดีหรือเปล่า เพราะเขาเองก็ไม่เคยติดต่อฉันมาอีกเลย ป่านนี้คงจะทำใจได้แล้วมั้ง คงไม่ได้ยังรักและยังแคร์ฉันอยู่จริงๆ หรอก

ถ้าถามว่าตอนนี้ยังโกรธเขาอยู่ไหม ตอบเลยว่าไม่

วันเวลาที่ผ่านมามันช่วยทำให้ฉันชินชากับความเจ็บปวดได้มากขึ้น ยอมรับว่ายังรักและคิดถึงเขาอยู่ แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่ได้เหมือนช่วงแรกที่เลิกกันแล้ว

ขณะที่ฉันกำลังนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงรถยนต์ขับเข้ามาจอด เป็นเสียงที่ไม่ค่อยคุ้นหูสักเท่าไหร่ ฉันจึงเดินลงไปดู

จู่ๆ ฝีเท้ามันก็ชะงักราวกับถูกแช่แข็งไปชั่วขณะ เมื่อเดินลงมาแล้วเจอเข้ากับอารันที่ยืนอยู่ในบ้าน

นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่ไหม ตอนนี้อารันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าฉันจริงๆ