ขย่มรัก คุณอา นิยาย บท 52

51

“คิดถึงจังเลย~” พอเดินมาถึงโต๊ะประจำของเรา เอิร์นก็โพล่งขึ้นเสียงดังแล้ววิ่งเข้ามากอดฉันแน่น

“โอ๊ย~ หายใจไม่ออกแล้วเอิร์น” ฉันพูดหยอกพร้อมกับกอดเอิร์นตอบ

“ก็มันคิดถึงจริงๆ นิ ตอนอยู่ต่างประเทศเอิร์นแทบไม่ได้คุยกับแป้งเลย”

เพราะว่าคุณพ่อของเอิร์นชวนไปออกงานด้วยทุกวัน แถมยังพาเธอไปดูตัวกับว่าลูกชายเจ้าของธุรกิจไม่เว้นแต่ละวัน เราเลยไม่ค่อยได้คุยกันสักเท่าไหร่

จริงๆ ช่วงนั้นฉันเองก็ไม่ค่อยได้จับโทรศัพท์มือถือเลย เพราะกำลังทำใจกับเรื่องของอารัน

ซึ่งถามว่าตอนนี้ทำได้แล้วหรือยัง…

ตอบเลยว่าไม่…

“ตอนนี้ก็ได้เจอกันแล้วไง^_^”

“อื้อ ว่าแต่เดียวยังไม่มาอีกเหรอ” เอิร์นถามพลางชะโงกหน้ามองไปยังประตูทางเข้าของมหาลัย

พอได้ยินชื่อเดียวฉันก็รู้สึกจุกอกขึ้นมา แม้เวลาจะผ่านมานานแต่ฉันก็ยังจำทุกอย่างได้ไม่เคยลืม

ตอนนี้ฉันไม่ได้โกรธและทำใจกับเรื่องของเดียวได้แล้ว สามารถพูดคุยกับเธอได้ตามปกติ

คือฉันหมายถึงคุยกันในฐานะคนรู้จักน่ะ…

ไม่ใช่ในฐานะเพื่อนสนิท…

เอิร์นยังไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเดียวเลย และฉันก็คิดว่าจะไม่เล่ามันให้เอิร์นรู้ ไหนๆ เรื่องทุกอย่างมันก็จบลงไปนานแล้ว ฉันไม่ควรฟื้นฝอยหาตะเข็บ

“เดี๋ยวมามั้ง…” ฉันพูดไปแบบนั้นทั้งที่รู้ดีอยู่เต็มอกว่าเดียวคงไม่มาที่นี่อีกแล้ว

ช่วงนึงที่ไม่มีอะไรทำ ฉันให้เฮียแปงช่วยสืบเรื่องของเดียว ปรากฏว่าเธอไม่ได้อยู่บ้านหลังเดิมแล้ว

ด้วยความข้องใจจึงให้คนของเฮียไปถามเพื่อนบ้านแถวนั้น แล้วฉันก็ต้องช็อกกว่าเดิมเพราะเขาบอกกันว่าเดียวพาลูกกับแม่ของตัวเองย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว

ไม่เคยรู้เลยว่าเดียวมีลูกมาก่อน ยอมรับว่าช็อกมากจริงๆ แต่คงเป็นเพราะฉันเสียความรู้สึกกับเดียวเรื่องอารันไปมาก จึงทำให้ไม่ได้สนใจอะไรอีกหลังจากนั้น

“ปกติเดียวไม่เคยมาสายเลยนี่นา…”

ครืด~ ครืด~

ระหว่างนั้นโทรศัพท์ของเราสั่นกันทั้งคู่ พอหยิบขึ้นมาดู หัวใจของฉันมันก็กระตุกเต้นรัวๆ เมื่อเห็นแจ้งเตือนข้อความจากแชตกลุ่มที่เงียบไปนานของเราสามคน

ซึ่งก็คือ ฉัน เอิร์น และเดียว

และแน่นอนว่าคนที่ส่งข้อความนั้นมาคงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเดียว

ฉันและเอิร์นมองหน้ากัน ก่อนจะกดอ่านข้อความของเดียว

เดียว : เปิดเทอมนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกนาน ขึ้นเรียน กินข้าวกันก่อนได้เลยนะ ไม่ต้องรอ แม่ป่วยหนักต้องย้ายโรงพยาบาลรักษา ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับไปเจอพวกแกอีก และบางทีมันอาจจะไม่มีวันนั้นแล้วก็ได้… ขอบคุณสำหรับมิตรภาพดีๆ ที่มีให้กันมาตลอดนะ แล้วก็อยากจะขอโทษ…แป้ง เดียวขอโทษนะ ลาก่อน^_^

ฉันพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลหลังจากอ่านข้อความของเดียวจบ เพราะรู้ดีอยู่เต็มอกว่าทั้งหมดเป็นแค่คำโกหกที่เธอสร้างขึ้นมาเพื่อบอกเอิร์นที่ไม่รู้เรื่องราวอะไร

มันสะเทือนใจเหมือนกันนะ แม้ฉันจะไม่สามารถคุยกับเดียวได้เหมือนเดิมก็เถอะ แต่มันใจหายมากจริงๆ

“ที่เดียวบอกมันหมายความว่าไงอะแป้ง” เอิร์นดูจะช็อกและรับมือกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ทัน

“ก็คงตามที่เดียวบอกนั่นแหละ…” ฉันไม่กล้าพูดอะไรมาก เพราะรู้สึกละอายใจที่จะต้องโกหก

“อะไรกัน…”

เอิร์นพึมพำเบาๆ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้าและแววตาดูสับสนเอามากๆ คงมีคำถามมากมายอยู่ในหัวเต็มไปหมด แต่คงไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดมันยังไง

เห็นแบบนี้แล้วฉันก็สงสารเอิร์นเหมือนกันนะ เพราะเรื่องนี้เธอไม่ได้ผิดอะไร แต่สุดท้ายก็ยังได้รับผลกระทบด้วยอยู่ดี…

เลิกเรียน

ฉันและเอิร์นแยกกันกลับบ้านทันที โดยที่เราก็ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันเท่าไหร่ เหมือนต่างคนต่างก็ยังเสียใจกับเรื่องของเดียว

เฮียแปงเป็นคนมารับฉันกลับบ้านในวันนี้

“ช่วงนี้เชฟคีย์หายไปไหนเหรอคะ” ฉันถามด้วยความสงสัย เพราะไม่เจอเชฟคีย์นานแล้วเหมือนกันนะ

“กลับลอนดอนไปแล้ว”

“อ้าว กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ”

“ถามทำไม คิดถึงมัน ?” เฮียแปงตวัดหางตามองมาอย่างไม่พอใจเท่าไหร่นัก

“เปล่าค่ะ แป้งก็แค่แปลกใจ…”

“ไม่ต้องไปรู้เรื่องมันหรอก”

พอเฮียตอบมาแบบนั้นฉันก็ไม่กล้าถามอะไรอีก

คือฉันไม่ได้พิศวาสอะไรเชฟคีย์นะ แค่งงๆ ว่าทำไมอยู่ๆ เขาถึงกลับไปโดยที่ไม่บอกอะไรกับฉันเลย

คือเขาชอบฉันไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมอยู่ๆ ถึงหายไปล่ะ แต่ช่างเถอะ คนเราชอบได้ก็เลิกชอบได้นี่นา

คงจะมีแค่ฉันนี่แหละมั้งที่เลิกชอบไม่ได้สักที

คนใจร้ายอย่างอารันน่ะ…

Talk คิรัน