กินเด็ก 20+ บทที่ 54
ก๊อก~ ก๊อก~
เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้นสองครั้งติดกันในช่วงเที่ยงของวันที่ต้นน้ำกำลังขะมักเขม้นกับการทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาวางมือจากสิ่งของตรงหน้าพลางถอนหายใจเบาๆเมื่อถูกรบกวนเวลาส่วนตัว ถึงอย่างนั้นก็ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
"ไอ้พาย เจอคะนิ้งไหม" ต้นน้ำเอ่ยถามอย่างร้อนใจเมื่อเห็นพารันยืนกอดอกรออยู่หน้าประตู
ผัวะ!
ทว่าคำตอบจากอีกฝ่ายกลับเป็นหมัดหนักๆที่เหวี่ยงมากระแทกซีกแก้มเต็มแรงจนหน้าหันไปตามแรงกระแทกของมัน ความเจ็บปวดแล่นสู่ใบหน้าในวินาทีต่อมา
"เป็นเหี้ยอะไรของมึง" เขาหันหน้ากลับมาเค้นเสียงถามอย่างเอาเรื่อง แต่พารันกลับยิ้มมุมปากแล้วเดินชนไหล่เข้ามาอย่างถือวิสาสะ
"เมื่อคืนกูบอกมึงว่ายังไง จำไม่ได้ไง?"
"พูดอะไรของมึง" ต้นน้ำทำหน้าครุ่นคิด พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินตามพารันเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทว่าจู่ๆคำพูดหนึ่งของพารันที่เคยพูดไว้เมื่อคืนก็ผุดเข้ามาในสมอง
"คะนิ้งอยู่ไหน!" เขาปรี่เข้าไปกระชากแขนพารันอย่างแรงในตอนที่อีกฝ่ายหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาพอดี
"ตอนนี้อยู่ที่ห้องกู แต่เมื่อคืนอยู่กับเฮียสิงห์"
"มึงหมายความว่ายังไง"
"มึงอยากทายดูไหมล่ะว่าทำไมตัวเล็กถึงไปอยู่กับเฮียสิงห์ได้" พารันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วหยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกมาโยนเล่น แต่ต้นน้ำก็รีบแย่งมันกลับไป
"หวงอะไรนักหนา แค่เศษกระปุกออมสิน"
"ตอบคำถามกูมา ก่อนที่กูจะหมดความอดทน"
"นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังปากดีอีกนะ"
"กูขอบคุณแน่ถ้ามึงบอกกูว่าตอนนี้นิ้งอยู่ไหน"
"มึงเสียสติจนหูตึงรึไง เมื่อกี้เพิ่งบอกไปหยกๆว่าตอนนี้ตัวเล็กอยู่กับกู"
"กูขอร้อง...อย่าเล่นกับความรู้สึกของกูตอนนี้" ต้นน้ำทรุดเข่าลงบนพรมสีขาวราวกับคนหมดเรี่ยวแรง ขณะที่มือหนากำเศษกระปุกออมสินแน่นโดยไม่กลัวว่ามันจะบาดมือหรือเปล่า
"ไม่ได้อยากให้มึงรู้สึกแย่กว่านี้นะ แต่สิ่งที่มึงทำเมื่อคืนมันทำให้ตัวเล็กคิดสั้นอยากไปอยู่กับแม่บนฟ้า เฮียสิงห์เจอน้องเพราะน้องยืนร้องไห้อยู่กลางถนน โชคดีที่เฮียมันเบรกทัน ไม่งั้นมึงคงหมดโอกาสที่จะขอโทษตัวเล็กแล้ว"
"..." ความรู้สึกในตอนนี้มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อได้รู้ผลของการกระทำที่ขาดสติของตัวเอง ต้นน้ำก้มหน้าซ่อนความอ่อนแอ จู่ๆอาการจุกก็ตีตื้นขึ้นมาจนแทบพูดอะไรไม่ออก
"ตอนนี้น้องไม่อยากเจอมึง เลยให้กูมาเอาของให้"
"...กูไม่ให้มึงเอาอะไรออกไปจากห้องกูทั้งนั้น"
"กูนึกว่ามึงจะเข้าใจอะไรง่ายกว่านี้นะ" พารันถอนหายใจเบาๆ "ตอนนี้ตัวเล็กกลัวมึงแล้ว มึงดันทุรังไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ให้เวลาน้องมันหน่อย"
"กูอยากเจอนิ้ง"
"อาทิตย์หน้าวันเกิดพัด พัดมันน่าจะให้น้องไปด้วย ถ้ามึงอยากเจอก็ไป แต่ถ้าเป็นตอนนี้กูว่าอย่าดีกว่า เดี๋ยวมันจะแย่กว่าเดิม"
"แค่จะพูดคำว่าขอโทษมันต้องรอนานขนาดนั้นเลยเหรอวะ" ต้นน้ำเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง
"หรือมึงอยากให้น้องกลัวมึงมากกว่านี้? ตอนนี้แค่ชื่อมึงตัวเล็กยังไม่อยากได้ยินเลย"
"..."
"กูแค่มาบอกให้มึงรู้ว่าตอนนี้ตัวเล็กอยู่กับกู ร่างกายสบายดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แต่เรื่องความรู้สึกกูว่าน่าจะแย่พอๆกับสภาพของมึงตอนนี้นะ"
"..."
"แต่ผิดคาดนะที่มาแล้วเห็นมึงนั่งซ่อมกระปุกออมสินให้น้องแทนที่จะนอนจมกองขวดเหล้าอยู่ในห้อง"
"นิ้งอยากให้กูเลิกกินเหล้า แล้วกระปุกออมสินนี้กูก็เป็นคนทำมันแตก กูอยากทำให้มันกลับมาเหมือนเดิม"
"อะไรที่มันแตกไปแล้วมันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ด้วยเหรอวะ" พารันพูดเตือนสติ เพราะอยากให้ต้นน้ำแก้ไขปัจจุบันมากกว่าจมอยู่กับความผิดพลาด "ต่อให้มึงเอาเศษพวกนี้มาต่อกันจนครบทุกชิ้นมึงก็ปิดรอยร้าวของมันไม่ได้หรอก"
"เรื่องแค่นั้นทำไมกูจะไม่รู้"
"..."
"ไม่จำเป็นต้องเหมือนเดิม แค่มันยังอยู่ที่เดิมก็พอ"
"งั้นก็พยายามเข้าล่ะ กูขอไปเก็บของให้น้องก่อน"
"ให้กูไปเจอนิ้งได้ไหม...กูอยากเจอนิ้งจริงๆ"
ถึงจะอยากช่วยมึงแต่กูก็ต้องแคร์ความรู้สึกของน้องด้วย ถ้ามึงอยากเจอก็หาวิธีเอาเอง" เขาตบบ่าต้นน้ำเบาๆเป็นการให้กำลังใจ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง
ต้นน้ำมองเศษกระปุกออมสินที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินตามพารันเข้าไปในห้องนอน โดยที่มือข้างหนึ่งยังกำเศษกระปุกออมสินเล็กๆไว้
"แค่ฟังเสียงก็ได้...กูขอร้อง"
กินเด็ก 20+ บทที่ 54 โดย เวย์นิส
นวนิยาย กินเด็ก 20+ ได้อัปเดตเป็น บทที่ 54
กินเด็ก 20+ เป็นซีรีส์ที่ดีที่สุดและน่าสนใจที่สุดของผู้แต่ง เวย์นิส ใน บทที่ 54 นักแสดงนำหญิงดูเหมือนจะตกอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวังและใจสลายมือเปล่า แต่ไม่คาดคิดเหตุการณ์ใหญ่ก็เกิดขึ้น โปรดอ่าน บทที่ 54 และอัปเดตบทต่อไปของซีรีส์นี้ที่ novelones.com
คำค้นหาที่เกี่ยวข้อง บทที่ 54:
กินเด็ก 20+ บทที่ 54
บทที่ 54 กินเด็ก 20+