กินเด็ก 20+ นิยาย บท 55

ก๊อก~ ก๊อก~

เสียงเคาะประตูบานใหญ่ดังขึ้นสองครั้งติดกันในช่วงเที่ยงของวันที่ต้นน้ำกำลังขะมักเขม้นกับการทำอะไรบางอย่างอยู่ในห้องนั่งเล่น เขาวางมือจากสิ่งของตรงหน้าพลางถอนหายใจเบาๆเมื่อถูกรบกวนเวลาส่วนตัว ถึงอย่างนั้นก็ค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู

"ไอ้พาย เจอคะนิ้งไหม" ต้นน้ำเอ่ยถามอย่างร้อนใจเมื่อเห็นพารันยืนกอดอกรออยู่หน้าประตู

ผัวะ!

ทว่าคำตอบจากอีกฝ่ายกลับเป็นหมัดหนักๆที่เหวี่ยงมากระแทกซีกแก้มเต็มแรงจนหน้าหันไปตามแรงกระแทกของมัน ความเจ็บปวดแล่นสู่ใบหน้าในวินาทีต่อมา

"เป็นเหี้ยอะไรของมึง" เขาหันหน้ากลับมาเค้นเสียงถามอย่างเอาเรื่อง แต่พารันกลับยิ้มมุมปากแล้วเดินชนไหล่เข้ามาอย่างถือวิสาสะ

"เมื่อคืนกูบอกมึงว่ายังไง จำไม่ได้ไง?"

"พูดอะไรของมึง" ต้นน้ำทำหน้าครุ่นคิด พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง แล้วเดินตามพารันเข้าไปในห้องนั่งเล่น ทว่าจู่ๆคำพูดหนึ่งของพารันที่เคยพูดไว้เมื่อคืนก็ผุดเข้ามาในสมอง

"คะนิ้งอยู่ไหน!" เขาปรี่เข้าไปกระชากแขนพารันอย่างแรงในตอนที่อีกฝ่ายหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาพอดี

"ตอนนี้อยู่ที่ห้องกู แต่เมื่อคืนอยู่กับเฮียสิงห์"

"มึงหมายความว่ายังไง"

"มึงอยากทายดูไหมล่ะว่าทำไมตัวเล็กถึงไปอยู่กับเฮียสิงห์ได้" พารันสะบัดแขนออกจากการเกาะกุม แล้วหยิบของที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกมาโยนเล่น แต่ต้นน้ำก็รีบแย่งมันกลับไป

"หวงอะไรนักหนา แค่เศษกระปุกออมสิน"

"ตอบคำถามกูมา ก่อนที่กูจะหมดความอดทน"

"นอกจากจะไม่ขอบคุณแล้วยังปากดีอีกนะ"

"กูขอบคุณแน่ถ้ามึงบอกกูว่าตอนนี้นิ้งอยู่ไหน"

"มึงเสียสติจนหูตึงรึไง เมื่อกี้เพิ่งบอกไปหยกๆว่าตอนนี้ตัวเล็กอยู่กับกู"

"กูขอร้อง...อย่าเล่นกับความรู้สึกของกูตอนนี้" ต้นน้ำทรุดเข่าลงบนพรมสีขาวราวกับคนหมดเรี่ยวแรง ขณะที่มือหนากำเศษกระปุกออมสินแน่นโดยไม่กลัวว่ามันจะบาดมือหรือเปล่า

"ไม่ได้อยากให้มึงรู้สึกแย่กว่านี้นะ แต่สิ่งที่มึงทำเมื่อคืนมันทำให้ตัวเล็กคิดสั้นอยากไปอยู่กับแม่บนฟ้า เฮียสิงห์เจอน้องเพราะน้องยืนร้องไห้อยู่กลางถนน โชคดีที่เฮียมันเบรกทัน ไม่งั้นมึงคงหมดโอกาสที่จะขอโทษตัวเล็กแล้ว"

"..." ความรู้สึกในตอนนี้มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อได้รู้ผลของการกระทำที่ขาดสติของตัวเอง ต้นน้ำก้มหน้าซ่อนความอ่อนแอ จู่ๆอาการจุกก็ตีตื้นขึ้นมาจนแทบพูดอะไรไม่ออก

"ตอนนี้น้องไม่อยากเจอมึง เลยให้กูมาเอาของให้"

"...กูไม่ให้มึงเอาอะไรออกไปจากห้องกูทั้งนั้น"

"กูนึกว่ามึงจะเข้าใจอะไรง่ายกว่านี้นะ" พารันถอนหายใจเบาๆ "ตอนนี้ตัวเล็กกลัวมึงแล้ว มึงดันทุรังไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ให้เวลาน้องมันหน่อย"

"กูอยากเจอนิ้ง"

"อาทิตย์หน้าวันเกิดพัด พัดมันน่าจะให้น้องไปด้วย ถ้ามึงอยากเจอก็ไป แต่ถ้าเป็นตอนนี้กูว่าอย่าดีกว่า เดี๋ยวมันจะแย่กว่าเดิม"

ต้นน้ำมองเศษกระปุกออมสินที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาถอนหายใจเบาๆ แล้วลุกขึ้นเดินตามพารันเข้าไปในห้องนอน โดยที่มือข้างหนึ่งยังกำเศษกระปุกออมสินเล็กๆไว้

"แค่ฟังเสียงก็ได้...กูขอร้อง"

"น้องไม่มีมือถือ จะให้มึงฟังเสียงน้องได้ยังไง"

"แล้วนิ้งอยู่คนเดียวจะโอเคเหรอ"

"ตัวเล็กโอเคขึ้นแล้ว มึงไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวช่วงนี้กูกับพัดชาดูแลให้" พารันตอบโดยไม่มองหน้า ขณะเดียวกันก็หยิบเสื้อผ้าของคะนิ้งในตู้เสื้อผ้าออกมาวางบนเตียง

หัวใจแกร่งของคนมองกระตุกวูบ เหมือนความรู้สึกมันพังทลายอีกครั้งเมื่อรู้ว่าตอนนี้คะนิ้งไม่ต้องการเขาแล้ว เขาไม่ใช่คนเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้อีกแล้ว

ต้นน้ำกำหมัดแน่น ข่มความเจ็บปวดที่กำลังกัดกินหัวใจ ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือของคะนิ้งและเงินจำนวนหนึ่งมาวางบนเตียง

"ฝากเอาไปให้นิ้งด้วย"

"ถ้าไม่ไหวก็ออกไปนั่งข้างนอกเหอะ" คำพูดของพารันทำให้ต้นน้ำชะงักไปเล็กน้อย เขาก้มหน้าซ่อนดวงตาแดงก่ำ ก่อนจะหันหลังเดินออกมา

ชายหนุ่มทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางลูบหน้าเบาๆ หลากหลายความรู้สึกก่อตัวขึ้นในเวลาเดียวกัน เขาไม่เคยอ่อนแอขนาดนี้เลย เหมือนถูกดูดเข้าไปในความเคว้งคว้างที่ไร้ซึ่งทางออก เมื่อไม่มีเธอแล้วเขารู้สึกโดดเดี่ยว

"...ขอโทษ" หากคะนิ้งอยู่ตรงหน้าในตอนนี้เธอคงจะได้ยินคำขอโทษจากเขา แต่ไม่ว่าเขาจะพูดมันอีกกี่ครั้งเธอก็คงไม่กลับมาอยู่ดี

มันเป็นความผิดของเขาที่เชื่อใจเธอไม่มากพอ แต่ในเมื่อเธอมีเหตุผลที่จะจากไป เขาเองก็มีเหตุผลที่จะเหนี่ยวรั้งเธอให้กลับมาเหมือนกัน