กินเด็ก 20+ นิยาย บท 56

@หลายวันต่อมา

แต่ละวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าในความรู้สึกของคนรอคอยอย่างต้นน้ำ เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าการรอคอยมันทรมานขนาดนี้ จนกระทั่งวันนี้ได้สัมผัสด้วยตัวเอง

"ต้องรออีกนานแค่ไหนถึงจะได้เธอกลับมา" ดวงตาคมฉายแววเศร้าจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มที่คุ้นเคยของเด็กสาวคนหนึ่งผ่านกระจกรถดำทึบ ขณะที่เธอคนนั้นก้าวออกมาจากประตูโรงเรียน ทั้งที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่กลับไม่สามารถไขว่คว้าเธอกลับมาได้

"...ขอโทษ" มือหนากำพวงมาลัยแน่นเมื่อเด็กสาวเดินเข้ามาใกล้ๆจนสามารถมองเห็นความเศร้าในแววตาของเธอได้ เขาเอื้อนเอ่ยคำขอโทษออกมาอีกครั้งทั้งที่รู้ว่าคะนิ้งไม่มีทางได้ยินและมองเห็นเขาที่อยู่ตรงนี้

"รอหน่อยนะ ฉันจะซ่อมความรู้สึกของเธอให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมเอง" แม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกของเขาเองก็ต้องได้รับการเยียวยาเหมือนกัน แต่มันจะมีประโยชน์อะไรหากความรู้สึกของเขากลับมาเต็มร้อยเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกของคะนิ้งยังพังทลาย ในเมื่อเขาเป็นคนพังมัน ก็ต้องซ่อมมันด้วยตัวเอง

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ฉุดรั้งต้นน้ำให้ตื่นจากภวังค์ความคิดเมื่อสักครู่ เขาหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาโดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาของคะนิ้ง

"ฮัลโหล"

(มึงใช้รถเสร็จยัง กูต้องไปรับเมียที่โรงเรียนแล้ว) น้ำเสียงของสหรัฐดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือเครื่องหรูทันทีที่กดรับสาย

"กูขอยืมอีกแป๊บนึง ไอ้พายกับพัดชายังไม่มารับคะนิ้งเลย อยากดูให้แน่ใจก่อนว่าไอ้เจอาร์กับไอ้ขุนพลมันจะไม่มายุ่งกับนิ้งลับหลังกู"

(เข้าใจว่ามึงเป็นห่วงเมีย แต่ตอนนี้เมียกูเลิกเรียนแล้ว กูไม่มีรถไปรับนิลที่โรงเรียน)

"มึงก็ขับรถกูไปก่อน"

(จะให้กูงัดรถมึงรึไง กุญแจรถอยู่ที่มึงนะ)

"งั้นโทรไปบอกน้องญาณินว่าเดี๋ยวกูไปรับเอง"

(ถ้ามึงโอเคเอาแบบนั้นก็ได้ เดี๋ยวกูโทรบอกนิลก่อน ไปรับนิลแล้วรีบกลับมาที่มอนะ)

"เออ แค่นี้แหละ"

(เดี๋ยวๆ ตอนนี้มึงโอเคแน่นะ)

"เออ"

(เรื่องถุงยางกูขอโทษนะ ไม่คิดว่าเรื่องมันจะออกมาเป็นแบบนี้)

"มึงขอโทษกูหลายรอบแล้ว แล้วกูก็บอกแล้วว่ามันไม่เกี่ยวกับถุงยางของมึง ถ้ากูเชื่อใจคนของตัวเองมากพอต่อให้เห็นนิ้งอยู่ในห้องนอนกับผู้ชายคนอื่นกูก็ต้องฟังคนของกูไม่ใช่เหรอวะ"

(ขนาดมึงพูดแบบนี้กูยังไม่สบายใจเลย เฮ้อ~ กูจะช่วยมึงยังไงดีเนี่ย)

"เรื่องของความรู้สึกมึงช่วยไม่ได้หรอก แค่นี้นะ เดี๋ยวกูขับรถไปรับน้องญาณินที่โรงเรียนให้"

(เออๆ ขอบใจมาก)

ต้นน้ำกดวางสายทันทีเมื่อคุยกับสหรัฐเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาละสายตาจากคะนิ้งเมื่อเห็นรถยนต์คันหนึ่งขับเข้ามาจอดเทียบข้างทางเท้าใกล้ๆ ซึ่งเป็นรถยนต์ของพัดชา

"ขอโทษนะ" คำขอโทษถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอีกครั้งเป็นคำทิ้งท้าย เมื่อเห็นพัดชาก้าวลงจากรถแล้วเขาจึงรีบขับรถออกมาจากตรงนั้น

แม้จะได้เห็นหน้าของคนที่อยากกอดมาตลอดหลายวันแล้ว แต่ความรู้สึกกลับไม่ได้รับการเยียวยาเลยแม้แต่น้อย

"เหม่ออะไรอยู่จ๊ะคนสวย" พัดชาที่เพิ่งก้าวลงจากรถเอ่ยถามอย่างใจดีเมื่อเห็นคะนิ้งยืนมองถนนอย่างเหม่อลอย

"เปล่าค่ะ แค่คิดอะไรนิดหน่อย" เด็กสาวหันไปส่งยิ้มบางๆให้เจ้าของคำถามที่กรีดกรายเดินมาหา ดวงตากลมโตไล่มองชุดนักศึกษารัดรูปที่พัดชาสวมใส่อยู่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

(ฮัลโหล)

"เฮ้ รัฐอยู่ไหน"

(ผีเข้าเหรอถึงโทรมาถามว่าฉันอยู่ไหน)

"แค่จะโทรมาชวนให้ไปงานวันเกิดพัดด้วย ตอนนี้อยู่ไหนเหรอ สะดวกคุยรึเปล่า"

(อยู่มอ)

"อ๋อออออ" เธอลากเสียงยาวพลางลอบมองสีหน้าของคนข้างๆ

(แค่จะชวนไปงานวันเกิดใช่ไหม)

"ใช่ ปาร์ตี้ชุดว่ายน้ำที่ผับพัด มาให้ได้นะ พาน้องญาณินมาด้วยก็ได้"

(ถ้าเมียอนุญาตจะไปก็แล้วกัน มีธุระแค่นี้ใช่ไหม)

"เดี๋ยวสิ เมื่อกี้เหมือนพัดเห็นรถของรัฐเลย ไม่ได้อยู่ข้างนอกจริงๆเหรอ"

(ไอ้ต้นมันยืมไปส่องเมียที่โรงเรียน มันไม่กล้าเอารถมันไป กลัวน้องคะนิ้งเห็นมันแล้วจะกลัวมากกว่าเดิม เธอก็อย่าบอกน้องคะนิ้งล่ะ สงสารไอ้ต้นมัน)

คะนิ้งที่ได้ยินทุกถ้อยคำของสหรัฐดังเล็ดลอดออกมาจากลำโพงมือถือชะงักไป จู่ๆหัวใจดวงน้อยก็เต้นแรงจนแทบผิดจังหวะเมื่อได้ยินชื่อของคนที่อยากจะลืม

"อ๋อ โอเค งั้นแค่นี้นะ" พัดชากดวางสายทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของคนข้างๆเปลี่ยนไป เธอไม่ได้พูดหรือถามอะไร ปล่อยให้คะนิ้งจัดการกับความรู้สึกของตัวเองคนเดียว

เธอทำได้แค่คอยช่วยคะนิ้งและต้นน้ำอยู่ห่างๆ แต่ไม่สามารถตัดสินใจแทนทั้งสองคนได้