กินเด็ก 20+ นิยาย บท 57

@สามวันต่อมา

"พี่พัดชาจะให้หนูใส่ชุดนี้จริงๆเหรอคะ มันเย็นแปลกๆยังไงก็ไม่รู้" คะนิ้งถามอย่างเหนียมอายขณะมองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกเงาในห้องทำงานของพัดชา

เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆจนดูแปลกหน้าไป หน้าอกใหญ่เกินขนาดห่อหุ้มด้วยชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วสีขาวจนเนินอกอวบอิ่มล้นทะลัก ไม่ต่างจากพื้นที่สงวนที่ถูกซ่อนไว้ใต้กางเกงชั้นในตัวจิ๋วสีเดียวกัน ผมยาวดำขลับม้วนเป็นลอนช่วงปลายและรวบขึ้นสูงเป็นหางม้า ปล่อยปอยผมลงมาข้างแก้มเล็กน้อย

และเด็กสาวคนนั้น...คือเธอ

"ว้าว ชุดว่ายน้ำสีขาวเหมาะกับน้องคะนิ้งจริงๆนะเนี่ย ไม่คิดว่าเด็กน่ารักอย่างนี้จะเซ็กซี่เป็นเหมือนกัน" พัดชาที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้ามายืนซ้อนหลัง ดวงตาโฉบเฉี่ยวภายใต้แพขนตางอนสวยไล่มองเรือนร่างอรชรในชุดว่ายน้ำสีขาวของคะนิ้งอย่างตะลึง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวที่วางอยู่ใกล้ๆมาสวมใส่ลวกๆโดยไม่ติดกระดุม

"พี่ลืมบอกเราไปว่าวันนี้ต้นมาด้วยนะ น่าจะรออยู่ในงานแล้ว น้องคะนิ้งโอเคไหมถ้าจะเจอกัน"

"..." คำพูดของพัดชาทำให้คะนิ้งที่กำลังยืนมองตัวเองในกระจกชะงักไป แม้ว่าหลายวันที่ผ่านมาจะพยายามลบเขาออกจากความทรงจำแค่ไหน แต่หัวใจมันก็ยังเต้นแรงกับชื่อของเขา

"...ค่ะ หนูจะไม่หนีอีกแล้ว"

"มันต้องแบบนี้สิ" พัดชายกยิ้มพอใจ แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งมาสวมให้คะนิ้งเสร็จสรรพ

"หนูขอติดกระดุมสักเม็ดสองเม็ดได้ไหมคะ"

"ไม่ต้องติดหรอก เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก็ต้องถอดออกอยู่ดี พี่ว่าเราไปกันเถอะ เป็นเจ้าของงานปล่อยให้แขกรอนานมันไม่ดี"

"แต่วันนี้พี่พัดชาสวยมากเลยนะคะ ชุดว่ายน้ำสีแดงเหมาะกับผิวขาวๆของพี่พัดชามากเลยค่ะ" เด็กสาวชมเปาะพลางหมุนตัวกลับไป

"ชมเยอะจนพี่จะลอยแล้วนะ"

"พี่พัดชายังไม่ชินกับคำชมอีกเหรอคะ คงไม่ใช่หนูคนเดียวหรอกที่ชมพี่พัดชา"

"ปากหวานนะเนี่ย ไปใส่รองเท้าเถอะ จะได้ขึ้นไปข้างบนกัน"

"หนูขอใส่รองเท้าธรรมดาไม่ได้เหรอคะ ส้นสูงมันเดินไม่ค่อยสะดวกเลย"

"ไม่ได้หรอก เป็นน้องสาวของพี่ต้องดูดีและเพอร์เฟกต์ที่สุด ค่อยถอดตอนเล่นน้ำนะ" คะนิ้งพยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมาก ก่อนจะเดินไปสวมรองเท้าส้นสูงสีดำขนาดห้านิ้วที่พัดชาเตรียมไว้ให้ เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าพร้อมกัน

โว้วววววววววววว!!

เสียงโห่ร้องต้อนรับดังระเบ็งเซ็งแซ่เพียงแค่พัดชาและคะนิ้งก้าวเข้ามาในงานพร้อมกัน เจ้าของงานวันเกิดอย่างพัดชาคลี่ยิ้มน้อยๆทักทายแขกที่มาร่วมงาน ในขณะที่คะนิ้งเกาแก้มแก้เก้อเมื่อโดนสายตาของผู้คนในงานทั้งชายและหญิงจ้องมองมาแทบเป็นตาเดียว ถึงอย่างนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มก็เปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา

"ว้าวววว นี่ใช่ตัวเล็กของพี่จริงไหมเนี่ย" พารันที่เพิ่งขึ้นจากสระว่ายน้ำไล่มองเรือนร่างขาวเนียนของคะนิ้งตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างตะลึงเมื่อพัดชาและคะนิ้งกรีดกรายเดินมาหา

"พี่พัดชาแต่งหน้าทำผมให้ค่ะ ชุดนี้พี่พัดชาก็ซื้อให้หนูหมดเลย"