กินเด็ก 20+ นิยาย บท 57

@สามวันต่อมา

"พี่พัดชาจะให้หนูใส่ชุดนี้จริงๆเหรอคะ มันเย็นแปลกๆยังไงก็ไม่รู้" คะนิ้งถามอย่างเหนียมอายขณะมองเงาสะท้อนของตัวเองผ่านกระจกเงาในห้องทำงานของพัดชา

เด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มถูกประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆจนดูแปลกหน้าไป หน้าอกใหญ่เกินขนาดห่อหุ้มด้วยชุดว่ายน้ำตัวจิ๋วสีขาวจนเนินอกอวบอิ่มล้นทะลัก ไม่ต่างจากพื้นที่สงวนที่ถูกซ่อนไว้ใต้กางเกงชั้นในตัวจิ๋วสีเดียวกัน ผมยาวดำขลับม้วนเป็นลอนช่วงปลายและรวบขึ้นสูงเป็นหางม้า ปล่อยปอยผมลงมาข้างแก้มเล็กน้อย

และเด็กสาวคนนั้น...คือเธอ

"ว้าว ชุดว่ายน้ำสีขาวเหมาะกับน้องคะนิ้งจริงๆนะเนี่ย ไม่คิดว่าเด็กน่ารักอย่างนี้จะเซ็กซี่เป็นเหมือนกัน" พัดชาที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้ามายืนซ้อนหลัง ดวงตาโฉบเฉี่ยวภายใต้แพขนตางอนสวยไล่มองเรือนร่างอรชรในชุดว่ายน้ำสีขาวของคะนิ้งอย่างตะลึง ก่อนจะเอื้อมไปหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวที่วางอยู่ใกล้ๆมาสวมใส่ลวกๆโดยไม่ติดกระดุม

"พี่ลืมบอกเราไปว่าวันนี้ต้นมาด้วยนะ น่าจะรออยู่ในงานแล้ว น้องคะนิ้งโอเคไหมถ้าจะเจอกัน"

"..." คำพูดของพัดชาทำให้คะนิ้งที่กำลังยืนมองตัวเองในกระจกชะงักไป แม้ว่าหลายวันที่ผ่านมาจะพยายามลบเขาออกจากความทรงจำแค่ไหน แต่หัวใจมันก็ยังเต้นแรงกับชื่อของเขา

"...ค่ะ หนูจะไม่หนีอีกแล้ว"

"มันต้องแบบนี้สิ" พัดชายกยิ้มพอใจ แล้วหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโคร่งมาสวมให้คะนิ้งเสร็จสรรพ

"หนูขอติดกระดุมสักเม็ดสองเม็ดได้ไหมคะ"

"ไม่ต้องติดหรอก เดี๋ยวขึ้นไปข้างบนก็ต้องถอดออกอยู่ดี พี่ว่าเราไปกันเถอะ เป็นเจ้าของงานปล่อยให้แขกรอนานมันไม่ดี"

"แต่วันนี้พี่พัดชาสวยมากเลยนะคะ ชุดว่ายน้ำสีแดงเหมาะกับผิวขาวๆของพี่พัดชามากเลยค่ะ" เด็กสาวชมเปาะพลางหมุนตัวกลับไป

"ชมเยอะจนพี่จะลอยแล้วนะ"

"พี่พัดชายังไม่ชินกับคำชมอีกเหรอคะ คงไม่ใช่หนูคนเดียวหรอกที่ชมพี่พัดชา"

"ปากหวานนะเนี่ย ไปใส่รองเท้าเถอะ จะได้ขึ้นไปข้างบนกัน"

"หนูขอใส่รองเท้าธรรมดาไม่ได้เหรอคะ ส้นสูงมันเดินไม่ค่อยสะดวกเลย"

"ไม่ได้หรอก เป็นน้องสาวของพี่ต้องดูดีและเพอร์เฟกต์ที่สุด ค่อยถอดตอนเล่นน้ำนะ" คะนิ้งพยักหน้ารับอย่างไม่เรื่องมาก ก่อนจะเดินไปสวมรองเท้าส้นสูงสีดำขนาดห้านิ้วที่พัดชาเตรียมไว้ให้ เมื่อเสร็จแล้วจึงเดินขึ้นไปบนดาดฟ้าพร้อมกัน

โว้วววววววววววว!!

เสียงโห่ร้องต้อนรับดังระเบ็งเซ็งแซ่เพียงแค่พัดชาและคะนิ้งก้าวเข้ามาในงานพร้อมกัน เจ้าของงานวันเกิดอย่างพัดชาคลี่ยิ้มน้อยๆทักทายแขกที่มาร่วมงาน ในขณะที่คะนิ้งเกาแก้มแก้เก้อเมื่อโดนสายตาของผู้คนในงานทั้งชายและหญิงจ้องมองมาแทบเป็นตาเดียว ถึงอย่างนั้นใบหน้าจิ้มลิ้มก็เปื้อนรอยยิ้มตลอดเวลา

"ว้าวววว นี่ใช่ตัวเล็กของพี่จริงไหมเนี่ย" พารันที่เพิ่งขึ้นจากสระว่ายน้ำไล่มองเรือนร่างขาวเนียนของคะนิ้งตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างตะลึงเมื่อพัดชาและคะนิ้งกรีดกรายเดินมาหา

"พี่พัดชาแต่งหน้าทำผมให้ค่ะ ชุดนี้พี่พัดชาก็ซื้อให้หนูหมดเลย"

"คะนิ้งจ๊ะนี่น้องนาร์เนียแฟนเหมเขา"

"โอ๊ะ! คะนิ้ง" นาร์เนียทำตาโตอย่างน่ารักเมื่อได้ยินชื่อของคะนิ้ง ก่อนจะรีบปล่อยมือจากเหมราช แล้วเดินเข้าไปทักทายคะนิ้งใกล้ๆ "เมียตัวน้อยของพี่ต้นน้ำใช่รึเปล่า เราชื่อนาร์เนียนะ เรียกว่าเนียเฉยๆก็ได้"

"สวัสดีค่ะ แต่พี่นาร์เนียคงเข้าใจผิด หนูไม่ใช่แฟนของคนที่พี่พูดถึงหรอกค่ะ" คะนิ้งทักทายกลับด้วยรอยยิ้ม

"คะนิ้งเซ็กซี่จังเลย แบบนี้ต้องเอาไปอวดนิลกับลินสักหน่อย" นอกจากนาร์เนียจะไม่สนใจคำพูดของคะนิ้งแล้ว เธอยังถือวิสาสะคว้าแขนของอีกฝ่ายให้เดินตามออกไป ทำเอาเหมราชแทบกุมขมับกับการกระทำของคู่หมั้นสาว ต่างจากพัดชาและพารันที่ยิ้มขำ

"เอ่อ..." คะนิ้งเดินตามหลังนาร์เนียไปอย่างงงๆ เธอเอี้ยวหน้ากลับไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากพัดชา แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือรอยยิ้มหวาน

"ลิน ดูสิเนียพาใครมา" นาร์เนียหยุดฝีเท้าเมื่อเดินมาถึงโต๊ะรับแขกซึ่งไม่ไกลจากสระว่ายน้ำนัก คำพูดของเธอทำให้สองสาวที่กำลังนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติต้องหันมองอย่างพร้อมเพรียง

"สาวน้อยคัพอีนี่กิ๊กเฮียเหมเหรอ?" ไพลินซึ่งเป็นคู่หมั้นของบดินทร์เอ่ยถาม ทำเอาใบหน้าของนาร์เนียบูดบึ้งขึ้นมาทันที

"ชุดว่ายน้ำสวยจัง นิลก็อยากใส่แบบนั้นบ้าง แต่ป๊ะป๋าไม่ยอม" ญาณินทำหน้าเศร้าขณะมองชุดว่ายน้ำสีขาวบนตัวคะนิ้ง เธอเป็นแฟนสาวของสหรัฐ

"ไม่ใช่กิ๊กเฮียเหมสักหน่อย นี่น้องคะนิ้งเมียตัวน้อยของพี่ต้นน้ำต่างหาก"

ไพลินและญาณินหันมองหน้ากันอัตโนมัติเมื่อได้ยินสิ่งที่นาร์เนียพูดออกมา ขณะที่คะนิ้งได้แต่ยืนกำเสื้อเชิ้ตของตัวเองแน่น ยังงุนงงว่าทำไมตัวเองถึงต้องมายืนอยู่ตรงนี้