กินเด็ก 20+ นิยาย บท 54

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ตัวเล็ก! หนีออกมาแบบนี้รู้ไหมว่าพี่กับไอ้ต้นขับรถตามหากันทั้งคืน ตอนนี้ไอ้ต้นมันแทบจะเป็นบ้าเพราะหาเมียไม่เจออยู่แล้วรู้ไหม" ทันทีที่ได้เจอหน้าคะนิ้งพารันก็รีบเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง เขาถอนหายใจเบาๆเมื่อเห็นว่าเธอปลอดภัยดีและไม่มีบาดแผลตามร่างกาย มีเพียงแววตาที่แปลกไปไม่สดใสเหมือนทุกวัน

"ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะ ตอนนั้นหนูแค่ไม่รู้ว่าจะหันหน้าไปพึ่งใครดี" คะนิ้งที่นั่งอยู่บนโซฟาก้มหน้าสำนึกผิด

"แล้วมาอยู่กับเฮียสิงห์ได้ไง"

"ก็ไม่รู้ว่าเด็กที่ไหนมายืนร้องไห้อยู่กลางถนนตอนเที่ยงคืนกว่า แถมยังอยากจะไปอยู่กับแม่บนฟ้าอีก" สิงหาปิดประตูอย่างเบามือเมื่อพารันเดินเข้าไปหาคะนิ้งแล้ว ก่อนจะเดินกลับไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา "ดีนะที่กูเบรกทัน ไม่งั้นกูคงได้ขึ้นสวรรค์ไปพร้อมกับตัวเล็กของมึงแน่"

"พี่จะไม่ดุนะ แต่สัญญาได้ไหมว่าอย่าทำแบบนั้นอีก ตัวเล็กไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวนะ ไหนบอกว่าอยากเป็นน้องสาวของพี่ไง ทำไมตอนมีปัญหาไม่นึกถึงพี่" พารันลูบผมเด็กสาวเบาๆ

"ขอโทษค่ะ...ตอนนั้นหนูไม่เหลือใครเลย ขนาดคนที่บอกว่าจะปกป้องหนูยังทำร้ายหนูเลย"

"แล้วรู้ไหมว่าไอ้ต้นมันบุกมาหาพี่ที่ห้องตอนตีหนึ่งกว่าเพราะคิดว่าตัวเล็กอยู่กับพี่ มันขับรถตามหาตัวเล็กทั้งคืนเลยนะ"

"..."

"ถ้าไม่เล่าให้พี่ฟังทั้งหมดว่าเกิดอะไรขึ้นพี่จะบอกไอ้ต้นนะว่าตัวเล็กอยู่ที่นี่ เพราะตอนนี้มันคงตามหาเราไม่ได้หลับได้นอน"

"หนูไม่อยากเจอเขา...เขาน่ากลัว" น้ำเสียงของคะนิ้งสั่นระริกเมื่อนึกถึงการกระทำและคำพูดของต้นน้ำเมื่อคืนนี้ เขากลายเป็นอีกคนที่เธอไม่รู้จัก เหมือนไม่ใช่คนที่เคยลั่นวาจาว่าจะปกป้องเธอ

คะนิ้งตัดสินใจเล่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้พารันและสิงหาฟัง ทั้งเรื่องของขุนพลและเหตุผลที่ทำให้เธอเลือกจะเดินออกมาจากต้นน้ำ รวมไปถึงความรู้สึกของเธอในตอนนี้

"ไปอยู่กับพี่ไหม" พารันเอ่ยปากชวนอย่างจริงจังเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้น

"แล้วพี่พัดชาล่ะคะ"

"พัดมันเป็นห่วงตัวเล็กมากนะ มันไม่ปล่อยให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายตัวเล็กอีกหรอก ส่วนเรื่องไอ้ต้นพี่ขอบอกมันนะว่าตอนนี้เจอเราแล้ว"

"ยะ..อย่าบอกเขาได้ไหมคะ เขาน่ากลัว หนูไม่อยากเจอเขา หนูไม่อยากอยู่กับเขาแล้วค่ะ"

"พี่จะไม่ให้มันมาเจอตัวเล็กจนกว่าตัวเล็กจะอนุญาต แบบนี้โอเคไหม?"

"..." เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เมื่อเดินออกมาแล้วเธอก็ไม่อยากย้อนกลับไป

"ถึงไอ้ต้นมันจะทำร้ายความรู้สึกของตัวเล็กเพราะขาดสติ แต่เชื่อพี่เถอะว่าไม่มีใครรักตัวเล็กได้เท่ามันอีกแล้ว"

"..." รักงั้นเหรอ? เธอไม่เคยได้ยินคำๆนั้นจากปากของต้นน้ำเลยด้วยซ้ำ การกระทำของเขาที่เคยแสดงออกแทนคำว่ารักมันทำให้เธอชักไม่แน่ใจว่าจริงๆแล้วต้นน้ำรู้สึกยังไงกับเธอกันแน่ เพราะเขาไม่เคยพูดมันออกมาเลย

"พี่เห็นด้วยกับไอ้พารันนะ อย่างน้อยบอกให้ไอ้ต้นรู้หน่อยดีกว่าว่าน้องคะนิ้งปลอดภัยดี" สิงหาพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดของพารัน "มันคงอยากเห็นว่าเมียมันไม่ได้เป็นอะไร"

"เขาจะกลับมาทำร้ายหนูอีกไหม..."

"กลัวอะไร พี่อยู่นี่ทั้งคน ไม่มีใครทำร้ายตัวเล็กได้หรอก ยิ่งไอ้ต้นยิ่งเป็นไปไม่ได้เลย"

"..."

"เห็นมันดิบๆแบบนั้นแต่มันก็รักจริงนะ มันไม่เคยมีแฟน พอมีแฟนคนแรกก็เลยหวงมากไปหน่อย แต่เชื่อเถอะว่ามันรักตัวเล็กจริงๆ ไม่งั้นมันคงไม่ขับรถตามหาตัวเล็กทั้งคืนหรอก"

"ความรู้สึกของหนูมันไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาทำกับหนูเหมือนกับที่คนๆนึงเคยทำ มันน่ากลัว หนูไม่อยากรู้สึกแบบนั้นอีกแล้ว"