กินเด็ก 20+ นิยาย บท 53

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าเกลี้ยงเกลาในช่วงเวลาเช้าตรู่ของวันใหม่ ปลุกคะนิ้งที่เพิ่งผล็อยหลับไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เปลือกตาบางหนักอึ้งกะพริบขึ้นลงถี่ๆเพื่อปรับโฟกัสสายตา

"อื้อ~" เธอขยี้ตาเบาๆพลางใช้มืออีกข้างหนึ่งอังหน้าผากเมื่อรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวคล้ายจะไม่สบาย อาการปวดศีรษะตรงเข้าเล่นงานเมื่อภาพความทรงจำต่างๆเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้วหลั่งไหลเข้ามาในห้วงความคิด ตอกย้ำว่าฝันร้ายนั้นเป็นเรื่องจริง

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มของสิงหาช่วยฉุดรั้งสติของคะนิ้งที่กำลังจะจมดิ่งสู่ห้วงความคิดกลับมายังความเป็นจริง ใบหน้าหวานหันไปหาเจ้าของคำถามนั้นที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำอัตโนมัติ

เธอรีบดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาปิดหน้าเมื่อเห็นเรือนร่างกึ่งเปลือยเปล่าของสิงหาที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเล็กพันรอบเอวสอบอย่างหมิ่นเหม่ เผยให้เห็นรอยสักตามร่างกายของเขา

"ทำแบบนั้นเหมือนนางเอกละครกำลังเขินพระเอกเลยนะ" สิงหาพูดหยอกล้อขณะมองดวงตากลมโตของเด็กสาวที่โผล่พ้นออกมานอกผ้าห่ม แล้วเดินตรงไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา ขณะเดียวกันก็ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมไปด้วย

"เมื่อคืนนอนหลับสบายไหม"

"...ค่ะ" คะนิ้งตอบเสียงเบา หากแต่คำตอบของเธอมันคือคำโกหก ความเหนื่อยล้าทำให้เธอผล็อยหลับไป ไม่ใช่เพราะความอบอุ่นจากเตียงนอนหนานุ่มหรือห้องนอนหรูหราของเขา

"จะให้พี่มองแค่ตาจริงๆเหรอ"

"..." เด็กสาวกัดปากเบาๆในตอนที่ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นเดินมาหา เธอกำผ้าห่มแน่นเมื่อจู่ๆเขาก็วางฝ่ามือเย็นเฉียบลงมาบนหน้าผาก

"ตัวอุ่นๆนะ พี่ว่ากินข้าวกินยาหน่อยดีกว่า"

"นะ..หนูไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แค่นี้หนูสบายมาก" คะนิ้งเบี่ยงหน้าหลบ แต่สิงหากลับยกยิ้มมุมปาก แล้วดึงผ้าห่มที่ปิดหน้าเธออยู่ลงเล็กน้อย

"ดื้อว่ะ ดื้อแบบนี้สงสัยต้องโดน...หอมแก้มสักฟอด"

"อื้อ!" เธอรีบดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดพวงแก้มทั้งสองข้างเมื่อใบหน้าคมเข้มโน้มลงมาใกล้ๆ

"ฮ่าๆๆ น่ารักแบบนี้นี่เองไอ้ต้นมันถึงหลง" สิงหาหัวเราะร่าเมื่อเห็นท่าทางไร้เดียงสาของคะนิ้ง แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อเห็นแววตาวูบไหวของเธอ

"โอเค ไม่พูดถึงไอ้ต้นอีก"

"..." เด็กสาวค่อยๆหยัดกายลุกขึ้นเมื่อชายหนุ่มผละใบหน้าออกไป เพียงแค่นึกถึงการกระทำของต้นน้ำน้ำตาก็พานจะรินไหล

"ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่หาอะไรให้กิน เสื้อผ้าหาเอาในตู้นะ ตัวไหนใส่ได้ก็ใส่ไปก่อน"

"ขอบคุณค่ะ"

"งั้นพี่ไปรอข้างนอกนะ"

"เอ่อ...จะไม่ใส่เสื้อผ้าก่อนเหรอคะ"

"ร้อนจะตายใส่ไปทำไม อ๋อ ลืมบอกไปว่าห้องพี่ไม่มีเสื้อในกางเกงในของผู้หญิงให้เปลี่ยนนะ หาเสื้อผ้าตัวใหญ่ใส่หน่อย พี่เพิ่งเอาชุดไปลงเครื่องให้เมื่อกี้"

"...ค่ะ" เธอพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ แล้วค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง

ชุดนอนที่เธอสวมใส่ในตอนนี้ก็เป็นเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งและบอกเซอร์ของสิงหา ห้องนอนที่เธอกำลังย่ำเท้าอยู่ก็เป็นห้องของเขาเหมือนกัน น่าเหลือเชื่อที่เธอได้รับความช่วยเหลือจากคนที่ตัวเองก็คาดไม่ถึง

@ยี่สิบนาทีต่อมา

"กินข้าวผัดปลากระป๋องไปก่อนนะ พอดีที่คอนโดมันไม่มีอะไรให้กิน พี่กินนอนอยู่ที่ร้านซะส่วนใหญ่" สิงหาเอ่ยบอกเมื่อเห็นคะนิ้งเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนอนตัวเดิม

"หนูกินได้หมดทุกอย่างเลยค่ะ" คะนิ้งยิ้มให้เป็นการขอบคุณ แล้วเดินเข้าไปนั่งลงบนพรมสีขาวข้างโซฟา ซึ่งตรงหน้ามีจานข้าวสองจานวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะกระจก ขณะที่สิงหานั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา

"แล้วทำไมไม่เปลี่ยนชุด"

"ตัวนี้เพิ่งใส่นอนเมื่อตอนตีสองเอง มันยังหอมอยู่เลยค่ะ"