กินเด็ก 20+ นิยาย บท 52

"ไปอยู่ที่ไหนของเธอคะนิ้ง" ต้นน้ำพึมพำกับตัวเองอย่างร้อนใจขณะขับรถตระเวนไปรอบๆคอนโดมิเนียมที่ตัวเองพักอาศัยอยู่ ดวงตาคมกริบกวาดมองไปยังสองข้างทางในเวลากลางคืนอย่างถี่ถ้วนเพื่อหาใครบางคนที่หนีออกมาเมื่อเกือบครึ่งชั่วโมงที่แล้ว

เขาตัดสินใจจอดรถเทียบทางเท้าในนาทีต่อมา แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาต่อสายหาใครบางคน

(ฮัลโหล) รอไม่นานเสียงของคนปลายสายก็กรอกเข้ามา

"พัดเธออยู่ไหน ตอนนี้คะนิ้งอยู่กับเธอใช่ไหม"

(ถามบ้าอะไร ต้นเป็นคนลากน้องคะนิ้งกลับไปเองไม่ใช่เหรอ แล้วยังจะมาก่อเรื่องที่ผับอีกนะ)

"อย่าโกหกฉัน คะนิ้งอยู่กับเธอใช่ไหม"

(ต้นถามแบบนี้หมายความว่ายังไง นี่ทะเลาะกับน้องจนน้องหนีออกมาเลยเหรอ! ต้นบ้าไปแล้วเหรอ แล้วน้องคะนิ้งจะไปอยู่ที่ไหน!) น้ำเสียงร้อนรนของคนปลายสายทำให้ต้นน้ำเริ่มปักใจเชื่อเธออาจจะไม่ได้อยู่กับคะนิ้งจริงๆ

"ไม่ได้โกหกใช่ไหม เธอทำฉันกลัวนะพัดชา"

(ต้นก็กำลังพูดให้พัดกลัวนะ นี่ต้นทำอะไรลงไปรู้ตัวบ้างไหม! เป็นบ้าไปแล้วเหรอ! รีบหาน้องคะนิ้งให้เจอเลยนะ ถ้าน้องเป็นอะไรขึ้นมาพัดเอาตายแน่!)

ต้นน้ำกดวางสายทันทีโดยไม่ตอบอะไรกลับไป หัวใจแกร่งกระตุกวูบเมื่อรู้สึกว่าของสำคัญในชีวิตกำลังจะหายไป เหมือนโลกทั้งใบพังทลายด้วยมือของตัวเอง

"นิ้ง...อย่าไปนะ" เขาซบหน้าลงบนพวงมาลัยอย่างหมดแรง มันดูโง่เขลาที่เขาอยากเหนี่ยวรั้งเธอไว้ในตอนที่ไม่มีโอกาสทำแบบนั้นแล้ว เพิ่งเข้าใจความหมายของคำว่าผิดพลาดก็เมื่อพลาดพลั้งทำสิ่งที่โง่เขลาไปแล้ว

"กลับมาก่อนได้ไหม กลับมาหาฉันเถอะ...กลับมานะ" ริมฝีปากหนาพร่ำพูดประโยคเดิมซ้ำๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ความเจ็บปวดมันกำลังกัดกินหัวใจ "...กลับมานะ ขอร้องล่ะ..กลับมาหาฉัน"

ต้นน้ำเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งพลางกะพริบตาถี่ๆไล่น้ำตาที่พานจะรินไหล มันคือความจริงที่เขาต้องรับให้ได้ว่าต่อให้ตะโกนดังแค่ไหนเพื่อรั้งให้คะนิ้งกลับมา เธอก็ไม่มีทางได้ยินถ้อยคำเหล่านั้น สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือตามหาเธอและเอ่ยคำขอโทษ

"ฉันเชื่อเธอได้ใช่ไหม เธอยังเป็นของฉันคนเดียวใช่ไหมคะนิ้ง" แม้จะรู้สึกผิดที่พลาดพลั้งทำอะไรขาดสติลงไป แต่ภาพบาดตาที่เห็นก็ยังตามหลอกหลอนจนสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง

"แม่งเอ้ย!" กำปั้นหนักๆฟาดลงบนพวงมาลัยรถอย่างแรง การได้ระเบิดอารมณ์ออกมาอีกครั้งเหมือนเป็นการฉุดรั้งสติของตัวเองกลับมา "มึงต้องเชื่อใจคนของมึงสิวะ"

เขาพูดเตือนสติตัวเองเมื่อความคิดมากมายเริ่มตีกันไปมา ลมหายใจอุ่นพ่นออกมาหนักๆเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ในใจ ก่อนจะตัดสินใจขับรถออกมาจากตรงนั้น

ปึง! ปึง! ปึง!

"อื้อ~" ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายที่กำลังจะเคลิ้มหลับสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจเมื่อมีเสียงรบกวนดังเล็ดลอดเข้ามาในห้องนอน เขาถอนหายใจหนักๆอย่างหัวเสีย ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้น เหวี่ยงขาเรียวยาวราวกับนายแบบลงจากเตียง เดินออกไปเปิดประตูด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นัก

"คะนิ้งอยู่ข้างในใช่ไหม"

"อะไรของมึง" พารันขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นต้นน้ำยืนทำหน้าร้อนรนอยู่หน้าประตู แต่แทนที่จะได้รับคำตอบจากอีกฝ่าย กลับโดนบุกรุกพื้นที่ส่วนตัวอย่างไร้มารยาท

"อะไรของมึงไอ้ต้น" เขาหันกลับไปมองต้นน้ำด้วยสีหน้ามีคำถาม แล้วปิดประตูอย่างเบามือ

"คะนิ้งอยู่กับมึงใช่ไหม"

"พูดอะไรของมึง เมียมึงก็ต้องอยู่กับมึงดิ"

หัวใจแกร่งของคนฟังกระตุกวูบเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาผลุนผลันเดินเข้าไปในห้องนอนอย่างถือวิสาสะ เดินหาทุกซอกทุกมุมด้วยความหวังเล็กๆว่าคะนิ้งอาจจะหนีมาอยู่ที่นี่