กินเด็ก 20+ นิยาย บท 70

ต้นน้ำไม่ได้พูดอะไรมากกว่านั้น เขาข่มความโกรธแค้นที่มีต่อเจอาร์ไว้ในใจ แล้ววิ่งขึ้นไปบนชั้นสองทันที เพราะสิ่งที่สำคัญกว่าการเอาคืนศัตรูคือการหาคะนิ้งให้เจอและพาเธอกลับบ้านพร้อมกัน แม้เสียงของทินกรจะดังตามหลังมาก็ไม่สามารถหยุดเท้าของเขาที่กำลังก้าวขึ้นบันไดได้

"พวกแกกล้าดียังไงถึงบุกรุกเข้ามาในบ้านของฉันแล้วยังทำตัวต่ำทรามกับเมียฉันอีก! ไสหัวออกไปให้หมดก่อนที่ฉันจะโทรเรียกตำรวจมาลากคอพวกแกออกไป!" ทินกรรีบเดินเข้ามาประคองภัสสรให้ลุกขึ้น

"จะด่าคนอื่นก็ให้มันพ้นตัวเองหน่อยเถอะลุง เพราะจากคำพูดและการกระทำของเมียลุงก็ไม่ได้ดูสูงส่งเลยนะ หรือสมองมีปัญหาด้านการแยกแยะ เลยแยกไม่ออกว่าพวกลุงหรือพวกเรากันแน่ที่ต่ำทราม" พัดชากอดอกมองสองสามีภารยาด้วยสายตาเหยียดหยามเหมือนที่ภัสสรใช้สายตาแบบนั้นมองต้นน้ำเมื่อสักครู่

"พวกมึงเป็นใครวะ เสือกแล้วคิดว่าเท่ไง?" เจอาร์สะพัดแขนออกจากพันธนาการของพารัน พร้อมทั้งตวัดสายตามองพัดชาอย่างเอาเรื่อง แต่คนโดนมองกลับทำหน้ายียวนใส่อย่างไม่สะทกสะท้าน

"หน้าฉันก็ไม่ได้เหมือนหน้าแม่แกนะ ไม่ต้องมองขนาดนั้นก็ได้"

"อีนี่!" เจอาร์พุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อนักศึกษาของพัดชาอย่างแรงหมายจะสั่งสอนอีกฝ่าย

พลั่ก!

"อ๊ายยยยย! เจอาร์!" ภัสสรกรีดร้องลั่นด้วยความตกใจเมื่อเห็นพารันยกเท้าถีบลูกชายของตัวเองอย่างแรง ก่อนที่เจ้าของการกระทำป่าเถื่อนนั้นจะพุ่งเข้ามาเหวี่ยงหมัดหนักๆใส่หน้าเจอาร์ที่กำลังเสียหลัก

ผัวะ!

"ไม่เข้าใจคนโง่อย่างมึงเลยจริงๆว่าทำไมถึงไม่ฟังคำพูดของกู กูไม่ได้มีความอดทนสูงกับสวะอย่างมึงนะ" แม้น้ำเสียงของพารันจะราบเรียบ แต่แววตาที่จ้องมองสองแม่ลูกไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย เขาก้มลงไปกระชากคอเสื้อเจอาร์อย่างแรงจนอีกฝ่ายลุกขึ้นมายืนตรงหน้า

"คิดว่ามีมือมีตีนคนเดียวรึไงวะ!" เจอาร์ปัดมือของอีกฝ่ายออกจากคอเสื้อ ง้างหมัดหมายจะเอาคืนพารัน แต่กลับเป็นตัวเองที่โดยสวนกลับมาโดนไม่ทันตั้งตัว

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

"อ๊ายยยยยย! เจอาร์! อย่ามาทำร้ายลูกฉันนะ!" ภัสสรรีบถลาเข้าไปกระชากแขนพารันอย่างแรงหวังช่วยลูกชายที่กำลังเพลี่ยงพล้ำ เธอตวัดฝ่ามือฟาดใส่ใบหน้าของคนที่กำลังทำร้ายลูกตัวเองเต็มแรง

เพียะ!

"แกกล้าดียังไงมาทำร้ายลูกฉะ..อึก!" ถ้อยคำที่กำลังจะพ่นออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อโดนเด็กหนุ่มรุ่นลูกเอื้อมมือเข้ามาบีบคอจนแทบหายใจไม่ออก

"ภัสสร!" ทินกรที่เห็นภรรยาถูกทำร้ายต่อหน้าต่อตาปรี่เข้าไปหาพารันหวังจะสั่งสอนอีกฝ่าย แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อเด็กหนุ่มหยิบของบางอย่างในกระเป๋ากางเกงยีนส์ด้านหลังออกมา

"อึก!" ภัสสรเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเห็นมีดพกสั้นในมือของพารัน เธอดีดดิ้นพล่านด้วยความหวาดกลัว แต่กลับไร้เรี่ยวแรงที่จะต่อกรกับเด็กหนุ่ม

พลั่ก!

"ในเมื่อคุณไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นพ่อคน งั้นผมขอน้องสาวผมคืน"

"กะ..แก! ฉันจะแจ้งตำรวจจับพวกแกเข้าคุกให้หมด!"

"คุณยังไม่รู้เลยว่าผมทำอะไรได้บ้าง ทำไมถึงยั่วโมโหผมซะแล้วล่ะ"

"งั้นพวกแกก็อย่าหวังว่าลูกสาวไม่รักดีของฉันมันจะได้กลับไปกับพวกแก!"

"ผมว่าคุณควรจะรู้จักผมเท่าที่ผมอยากให้รู้จักก็พอนะ อย่าให้ผมต้องทำให้คุณรู้จักผมมากกว่านี้ เพราะมันจะไม่ดีกับตัวคุณเอง ส่วนมึง..." ประโยคแรกพูดกับทินกรอย่างจริงจัง ก่อนจะเบนสายตาไปหาเจอาร์ในประโยคท้าย "อย่ายุ่งกับน้องกูอีกถ้ายังอยากหายใจต่อ เพราะถ้าไอ้ต้นไม่จัดการกับมึงอย่างเด็ดขาด กูจะจัดการแทนมันเอง"

"อ๋อ อีกอย่าง ไม่ต้องคิดจะไปเหยียบที่ผับฉันอีกนะ เพราะฉันไม่รับประกันว่าถ้าเข้าไปแล้วแกจะได้เดินออกมาอีกไหม" พัดชาบิดยิ้มร้ายกาจ ก่อนจะเดินเข้าไปตวัดฝ่ามือฟาดใส่ใบหน้าของภัสสรเต็มแรงจนหน้าของอีกฝ่ายหันไปตามแรงตบ

เพียะ!

"ทีหลังอย่าเอามือสกปรกไปโดนหน้าใครอีกนะป้า" เธอคลี่ยิ้มหวานอย่างมีจริตเป็นการทิ้งท้าย แล้วเดินกรีดกรายบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปนั่งลงบนโซฟาอย่างอารมณ์ดี โดยมีพารันเดินตามเข้าไปนั่งข้างๆ

"อ๊ายยยยยยยยยยย!!!" ภัสสรฟาดกำปั้นลงบนพื้นอย่างแรงราวกับคนสติแตก เธอแผดเสียงอย่างบ้าคลั่งเพราะไม่สามารถตอบโต้อะไรกลับไปได้ ในขณะที่เจอาร์นอนร้องโอดโอยอยู่บนพื้นที่เต็มไปด้วยเลือด