กินเด็ก 20+ นิยาย บท 72

@คอนโดของต้นน้ำ

"จบเรื่องสักทีนะ กูจะได้เลิกเหนื่อยกับพวกมึงสองพี่น้องสักที" พารันทำหน้าเหนื่อยหน่ายพลางเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นทันทีที่กลับมาถึงห้องพักของต้นน้ำ

"ขอบใจมึงมากที่ช่วย" ต้นน้ำกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจขณะเดินจูงมือคะนิ้งเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีพัดชาเดินตามหลังเข้ามานั่งข้างๆพารันเป็นคนสุดท้าย

"กูบอกแล้วไงว่ากูเอ็นดูตัวเล็กเหมือนน้องสาว น้องมีเรื่องเดือดร้อนกูจะอยู่เฉยได้ไง"

"ได้ข่าวว่าตอนแรกที่กูโทรไปมึงไม่ได้ทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีของเมียกูขนาดนี้นะ"

"จู่ๆมึงก็โทรมาออกคำสั่งเหมือนเป็นเจ้านายใครมันจะอยากไปช่วยวะ"

"มึงนี่มัน"

"กูช่วยจัดการไอ้เจอาร์ให้ยังไม่สำนึกอีกนะมึง"

"ขอบใจที่จัดการมันแทนให้ แต่ถึงมึงไม่ทำแบบนั้นกูก็ไม่คิดจะปล่อยมันไปง่ายๆอยู่แล้ว"

"โหดจังวะ"

"แต่ก็ไม่เลือดเย็นเท่ามึงหรอก" พารันยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของต้นน้ำ ก่อนจะเบนสายตาไปหาคะนิ้ง

"ถ้าใครรังแกบอกพวกพี่ได้เลยนะ อยู่กับพวกพี่ไม่มีใครทำร้ายกันหรอก เพราะพวกเราอยู่กันเป็นครอบครัว ตัวเล็กก็เป็นหนึ่งในครอบครัวของพวกเราแล้วนะ"

"ขอบคุณนะคะ พี่พารันกับพี่พัดชาดีกับหนูมากๆเลย ถ้าอยากให้หนูตอบแทนแบบไหนบอกได้เลยนะคะ"

"งั้นมาให้พี่กอดให้ชื่นใจหน่อย" ไม่ว่าเปล่าแต่พารันยังอ้าแขนรอรับเด็กสาวเข้าสู่อ้อมกอด ความอบอุ่นของเขาที่แสดงออกทางสีหน้าและรอยยิ้มทำให้เธอไม่ลังเลที่จะลุกขึ้นหมายจะเดินไปหา สำหรับเธอแล้วพารันคือพี่ชายคนหนึ่ง

หมับ!

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปหาพารันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโดนต้นน้ำคว้าแขนเข้าไปกำไว้ เพียงแค่เขากระตุกเบาๆก็ทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนหน้าตักแกร่ง

"ไม่รู้ว่าหนูกับไอ้พายใครอยากตายก่อนกัน?"

"มึงนี่ก็ซีเรียสไปได้ กูแค่จะกอดตัวเล็กในฐานะพี่ชายนะ ไม่ได้ฉวยโอกาสกับเมียมึงสักหน่อย"

"จะกอดแบบไหนหรือในฐานะอะไรกูก็ไม่อนุญาต กูไม่ชอบให้มีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นติดอยู่บนตัวเมียกู"

"กอดเสร็จมึงก็จับตัวเล็กถอดเสื้อผ้าดิ ง่ายจะตายไป แค่นี้ก็ไม่มีกลิ่นของกูแล้ว"

"เหมือนปากมึงอยากโดนตีนกูกระแทกนะ"

"หึ" พารันยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกขาไขว่ห้างแล้วรั้งคอพัดชาเข้ามากอดหลวมๆ

"นี่เป็นหมากันรึไงถึงชอบกัดกันนัก" พัดชาส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอากับลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนรักที่ต่อล้อต่อเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนจะปัดท่อนแขนแกร่งออกจากลำคอ แล้วเดินนวยนาดเข้าไปหยิบเครื่องดื่มในห้องครัว

หมับ!

"จะไม่ตกใจหน่อยเหรอ" พารันกระซิบถามข้างกกหู เพราะไม่เห็นพัดชาแสดงท่าทางตกใจทั้งที่เขาเดินเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังในตอนที่เธอกำลังเทน้ำผลไม้ใส่แก้ว

"ต่อให้แกเดินมาจากระยะร้อยเมตรฉันยังรู้เลย"

"แม่มดอย่างมึงนี่เก่งจังเลยนะ"

"จะดื่มอะไร ในตู้เย็นมีแต่น้ำผลไม้ ไม่มีเหล้าเบียร์ให้นะ"

"เอาน้ำผลไม้เหมือนมึงก็ได้ เอาไปให้ตัวเล็กกับไอ้ต้นด้วย" เขาบอกเสียงเบาให้พอได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะปลดหัวเข็มขัดราคาแพงออก แล้วหยิบซองเล็กๆที่ซ่อนอยู่ออกมา

"บอกฉันทีว่าที่แกเทลงไปในแก้วไม่ใช่ยาพิษ" พัดชาถามด้วยโทนเสียงปกติขณะมองพารันเทผงสีขาวลงไปในแก้วผลไม้แก้วหนึ่ง