กินเด็ก 20+ นิยาย บท 72

@คอนโดของต้นน้ำ

"จบเรื่องสักทีนะ กูจะได้เลิกเหนื่อยกับพวกมึงสองพี่น้องสักที" พารันทำหน้าเหนื่อยหน่ายพลางเดินล้วงกระเป๋ากางเกงเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาในห้องนั่งเล่นทันทีที่กลับมาถึงห้องพักของต้นน้ำ

"ขอบใจมึงมากที่ช่วย" ต้นน้ำกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจขณะเดินจูงมือคะนิ้งเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ โดยมีพัดชาเดินตามหลังเข้ามานั่งข้างๆพารันเป็นคนสุดท้าย

"กูบอกแล้วไงว่ากูเอ็นดูตัวเล็กเหมือนน้องสาว น้องมีเรื่องเดือดร้อนกูจะอยู่เฉยได้ไง"

"ได้ข่าวว่าตอนแรกที่กูโทรไปมึงไม่ได้ทำตัวเป็นพี่ชายแสนดีของเมียกูขนาดนี้นะ"

"จู่ๆมึงก็โทรมาออกคำสั่งเหมือนเป็นเจ้านายใครมันจะอยากไปช่วยวะ"

"มึงนี่มัน"

"กูช่วยจัดการไอ้เจอาร์ให้ยังไม่สำนึกอีกนะมึง"

"ขอบใจที่จัดการมันแทนให้ แต่ถึงมึงไม่ทำแบบนั้นกูก็ไม่คิดจะปล่อยมันไปง่ายๆอยู่แล้ว"

"โหดจังวะ"

"แต่ก็ไม่เลือดเย็นเท่ามึงหรอก" พารันยักไหล่อย่างไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของต้นน้ำ ก่อนจะเบนสายตาไปหาคะนิ้ง

"ถ้าใครรังแกบอกพวกพี่ได้เลยนะ อยู่กับพวกพี่ไม่มีใครทำร้ายกันหรอก เพราะพวกเราอยู่กันเป็นครอบครัว ตัวเล็กก็เป็นหนึ่งในครอบครัวของพวกเราแล้วนะ"

"ขอบคุณนะคะ พี่พารันกับพี่พัดชาดีกับหนูมากๆเลย ถ้าอยากให้หนูตอบแทนแบบไหนบอกได้เลยนะคะ"

"งั้นมาให้พี่กอดให้ชื่นใจหน่อย" ไม่ว่าเปล่าแต่พารันยังอ้าแขนรอรับเด็กสาวเข้าสู่อ้อมกอด ความอบอุ่นของเขาที่แสดงออกทางสีหน้าและรอยยิ้มทำให้เธอไม่ลังเลที่จะลุกขึ้นหมายจะเดินไปหา สำหรับเธอแล้วพารันคือพี่ชายคนหนึ่ง

หมับ!

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปหาพารันก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโดนต้นน้ำคว้าแขนเข้าไปกำไว้ เพียงแค่เขากระตุกเบาๆก็ทำให้เธอเสียหลักล้มลงบนหน้าตักแกร่ง

"ไม่รู้ว่าหนูกับไอ้พายใครอยากตายก่อนกัน?"

"มึงนี่ก็ซีเรียสไปได้ กูแค่จะกอดตัวเล็กในฐานะพี่ชายนะ ไม่ได้ฉวยโอกาสกับเมียมึงสักหน่อย"

"จะกอดแบบไหนหรือในฐานะอะไรกูก็ไม่อนุญาต กูไม่ชอบให้มีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นติดอยู่บนตัวเมียกู"

"กอดเสร็จมึงก็จับตัวเล็กถอดเสื้อผ้าดิ ง่ายจะตายไป แค่นี้ก็ไม่มีกลิ่นของกูแล้ว"

"เหมือนปากมึงอยากโดนตีนกูกระแทกนะ"

"หึ" พารันยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะยกขาไขว่ห้างแล้วรั้งคอพัดชาเข้ามากอดหลวมๆ

"นี่เป็นหมากันรึไงถึงชอบกัดกันนัก" พัดชาส่ายหน้าน้อยๆอย่างเอือมระอากับลูกพี่ลูกน้องและเพื่อนรักที่ต่อล้อต่อเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนจะปัดท่อนแขนแกร่งออกจากลำคอ แล้วเดินนวยนาดเข้าไปหยิบเครื่องดื่มในห้องครัว

หมับ!

"จะไม่ตกใจหน่อยเหรอ" พารันกระซิบถามข้างกกหู เพราะไม่เห็นพัดชาแสดงท่าทางตกใจทั้งที่เขาเดินเข้ามาสวมกอดจากทางด้านหลังในตอนที่เธอกำลังเทน้ำผลไม้ใส่แก้ว

"ต่อให้แกเดินมาจากระยะร้อยเมตรฉันยังรู้เลย"

"แม่มดอย่างมึงนี่เก่งจังเลยนะ"

"จะดื่มอะไร ในตู้เย็นมีแต่น้ำผลไม้ ไม่มีเหล้าเบียร์ให้นะ"

"เอาน้ำผลไม้เหมือนมึงก็ได้ เอาไปให้ตัวเล็กกับไอ้ต้นด้วย" เขาบอกเสียงเบาให้พอได้ยินกันแค่สองคน ก่อนจะปลดหัวเข็มขัดราคาแพงออก แล้วหยิบซองเล็กๆที่ซ่อนอยู่ออกมา

"บอกฉันทีว่าที่แกเทลงไปในแก้วไม่ใช่ยาพิษ" พัดชาถามด้วยโทนเสียงปกติขณะมองพารันเทผงสีขาวลงไปในแก้วผลไม้แก้วหนึ่ง

"ทำบ้าอะไร! จะยั่วโมโหเฮียรึไง"

"แด๊ดดี้พูดมาก ต้องเอานมอุดปาก" เด็กสาวทำเสียงกระเส่า แล้วปัดมือหนาของต้นน้ำออก ก่อนจะดันบราเซียร์ขึ้นมาเหนือเนินอกอวบอิ่ม ค่อยๆโน้มตัวลงไปนอนทาบทับจนยอดปทุมถันสัมผัสกับริมฝีปากหนา ไม่ได้สนใจพารันและพัดชาที่นั่งมองอยู่เลย

"ดะ..แด๊ดดี้หนูร้อน..อ๊า..สัมผัสหนูหน่อย~"

"ไอ้เหี้ยพาย! มึงเอาอะไรให้เมียกูกิน!" ต้นน้ำตะโกนถามเสียงเกรี้ยว รีบยกมือขึ้นมาปิดหน้าอกใหญ่เกินขนาดของคนข้างบนไว้

"เอาเลย ไม่ต้องเกรงใจ กูจะเป็นผู้ชมที่ดี"

"ไอ้เวรเอ้ย!"

"ทำต่อเลยสิ กูไม่ถือ" พารันยกขาไขว่ห้างพลางยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาวางพาดบนพนักโซฟา

"มึงคงต้องรับศึกหนักหน่อยนะ มันเป็นยาชนิดออกฤทธิ์เร็ว ถึงจะได้ปลดปล่อยแล้วก็ออกฤทธิ์ต่อเนื่องสี่ชั่วโมง สำหรับพวกซาดิสม์โดยเฉพาะ"

"ไอ้เหี้ยพาย! กูจะฆ่ามึง!"

"ไม่ต้องเกรงใจ ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆจากกูก็แล้วกัน"

"บะ..บีบมันหน่อย..อ๊า..คนเก่งของหนูบีบแรงกว่านี้หน่อยค่ะ..อ๊ะๆ" คะนิ้งเปล่งเสียงครางกระเส่า ร่างกายร้อนรุ่มด้วยความปรารถนา แม้แต่บทสนทนาของต้นน้ำและพารันเมื่อสักครู่ก็ยังไม่สามารถดับไฟราคะที่ลุกโชนของเธอได้

ต้นน้ำรีบติดกระดุมเสื้อให้คะนิ้งลวกๆ แล้วดันตัวเธอลุกขึ้นหวังจะอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอน แต่เด็กสาวกลับยื่นมือลงไปปลดเข็มขัดของเขาอย่างรวดเร็ว

"ให้ตายสิ! ทำไมฉันต้องมานั่งดูพี่ชายตัวเองเอากับเมียด้วยเนี่ย" พัดชาลูบหน้าตัวเองเบาๆ แต่สายตาก็ไม่ได้ละไปจากท่าทางยั่วยวนของคะนิ้งเลย

"เวรเอ้ย! พวกมึงสองตัวรีบออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้เลย! ก่อนที่กูจะหมดความอดทนกับพวกมึง!"

"หึ" พารันแสยะยิ้ม แล้วหยิบน้ำผลไม้ขึ้นมากรอกใส่ปากพลางมองภาพตรงหน้าอย่างอารมณ์ดี