กินเด็ก 20+ นิยาย บท 15

"มองแบบนั้นทำไม ไม่อยากให้น้องคะนิ้งทำงานแบบนั้นเหรอ"

"ปัญญาอ่อนรึไงถึงให้เด็กทำงานแบบนั้น" ต้นน้ำถามเสียงเรียบ ไม่ได้แสดงอารมณ์ออกมาทางน้ำเสียงและสีหน้า เพราะเขาแค่มองว่ามันไม่เหมาะสมที่จะให้เด็กอ่อนต่อโลกอย่างคะนิ้งทำงานแบบนั้น แม้ว่าเธอจะเต็มใจทำเพื่อเงินก็ตาม

"อย่ามาปากร้ายกับพัดนะ พัดไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นนะที่โดนต้นด่าแล้วจะหัวหด" พัดชาชักสีหน้าใส่อย่างไม่ชอบใจกับคำพูดของลูกพี่ลูกน้อง "ไหนบอกว่าน้องคะนิ้งเป็นเด็กในปกครองของพัดไง แล้วต้นจะเดือดร้อนทำไมไม่ทราบ"

"ฉันไม่ได้สนใจหรอกว่าเด็กในปกครองของเธอจะอยากทำงานแบบไหน ที่ไหน จะไปขายตัวที่ไหนฉันก็ไม่แคร์อยู่แล้ว แต่เธอเป็นน้องฉันนะ ฉันเตือนเธอในฐานะพี่ชาย"

"ก็เด็กมันเดือดร้อน จะไม่ให้พัดช่วยอะไรเลยมันก็ดูใจดำไปหน่อยนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าไม่แน่จริงพัดไม่เปิดผับเป็นของตัวเองหรอก" เธอยิ้มมุมปากเล็กน้อย แล้วดันตัวคะนิ้งออกจากอ้อมกอด

"หนูจะทำให้พี่พัดชาเดือดร้อนเหรอคะ~"

"ตัวเล็กแค่นี้จะเอาอะไรมาทำให้พี่เดือดร้อนล่ะ ไม่ต้องไปสนใจคำพูดของพวกใจแคบหรอก เดี๋ยวพี่จะสอนงานให้น้องคะนิ้งเอง แค่งานออดอ้อนลูกค้ามันไม่ยากหรอก แถมได้เงินเยอะด้วยนะ แขกที่นี่ทิปหนักนะ ส่วนใหญ่ยังเป็นหนุ่มทั้งนั้น เผลอๆน้องคะนิ้งอาจจะได้คนดูแลคนใหม่ด้วยนะ"

"หึ" ต้นน้ำที่ได้ยินบทสนทนาระหว่างสองสาวแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะเอี้ยวหน้ากลับไปหาพัดชาอีกครั้ง "อย่าทำตัวเป็นแม่เล้าขายเด็ก เดี๋ยวมันจะจบไม่สวย"

"ต้นพูดแบบนี้พัดเดาไม่ออกเลยนะว่าเป็นห่วงพัด หรือเป็นห่วงน้องคะนิ้งกันแน่"

"มีปัญหาขึ้นมาอย่าให้ฉันช่วยก็แล้วกัน"

"ต้นก็อย่ามาสร้างปัญหาทะเลาะกับแขกคนอื่นในผับของพัดก็แล้วกัน" พัดชาลอบเบ้ปากอย่างนึกหมั่นไส้ลูกพี่ลูกน้อง ก่อนจะเดินจูงมือคะนิ้งขึ้นไปบนชั้นสองซึ่งเป็นห้องทำงานของเธอทันที

"งานของหนูต้องทำอะไรบ้างคะ" คะนิ้งเอ่ยถามทันทีที่หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟา

"แค่นั่งคุยเป็นเพื่อนแขกเฉยๆ ไม่ต้องดื่มก็ได้ แค่ทำให้แขกพอใจก็ได้เงินกินขนมแล้วนะ ส่วนเรื่องชุดพี่เตรียมไว้ให้เราแล้ว แต่งตัวเสร็จก็เริ่มทำงานได้เลย"

"หนูกลัว..."

"กลัวคนแปลกหน้าเหรอ?"

"หนูไม่เคยทำงานแบบนี้เลยค่ะ"

"พี่จะเป็นคนเลือกแขกให้น้องคะนิ้งเองนะ ไม่ต้องกลัวหรอก ถ้าคนไหนท่าทางไม่น่าไว้ใจก็ไม่ต้องทำ ส่วนเรื่องเวลาทำงานพี่ให้เรามาทำงานตอนสี่ทุ่มครึ่งถึงเที่ยงคืนก็แล้วกัน ถ้าทำเฉพาะวันหยุดก็น่าจะดีนะ จะได้มีเวลาพักผ่อนเยอะๆด้วย"

"หนูทำได้ค่ะ หนูจะหาเงินเยอะๆไปอยู่คนเดียว แล้วก็พาพี่ตอต้นไปเลี้ยงไอติมด้วยค่ะ"

"งั้นก็เหมาะเลย งานนี้ได้เงินเร็วแล้วก็ได้เยอะด้วย หน้าตาดีมีชัยไปกว่าครึ่งนะ" พัดชายื่นมือเข้าไปสะกิดปลายคางมนเบาๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วเดินออกมาอีกครั้งพร้อมกับเสื้อผ้าที่เตรียมไว้ให้คะนิ้ง

"มาแต่งตัวกัน"

ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นท่ามกลางความเงียบขณะที่ต้นน้ำกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ในโซนวีไอพีของผับคนเดียว เขาวางแก้วเครื่องดื่มลงบนโต๊ะกระจก แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา กดรับสายทันทีเมื่อเห็นเบอร์ของบดินทร์โชว์อยู่บนหน้าจอ

"มีอะไร"

(อยู่ไหนวะ)

"ผับ"

"...หึ" เสียงแค่นหัวเราะดังเล็ดลอดออกมาเบาๆจากลำคอของต้นน้ำเมื่อได้รับคำตอบจากพารัน

"แล้วทำไมมึงมานั่งดื่มคนเดียววะ พวกไอ้เหมไปไหน เห็นเมื่อก่อนไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด"

"เมานมเมียตายห่าไปแล้วมั้ง"

"ฮ่าๆๆ น่าเหลือเชื่อที่กลุ่มของพวกมึงมีเมียกันเกือบหมดแล้ว แถมเมียน่ารักกันทั้งนั้น"

"แล้วเมียมึงล่ะ"

"ยังไม่เจอคนที่ถูกใจว่ะ ผู้หญิงเดี๋ยวนี้ทำตัวน่าเบื่อ ให้เล่นๆก็พอทนอยู่หรอก แต่กูยังไม่พร้อมจะตกนรกตอนนี้" พารันพูดติดตลก แล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจ่อริมฝีปาก แต่กลับต้องชะงักไปเมื่อเสียงหนึ่งดังขัดขึ้น

"พารันเพื่อนร้ากกกกก" พัดชาที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสองพร้อมกับคะนิ้งตะโกนขึ้นเสียงหวานเมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งดื่มเหล้าอยู่กับต้นน้ำ

"ไม่ต้องมาทำเสียงหวานใส่กู สยอง" พารันทำหน้าระอา แล้วเบนสายตาไปหาเด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดเดรสเกาะอกสีดำสั้นที่ยืนอยู่ข้างๆพัดชา

"แล้วนั่น..."

"นี่น้องคะนิ้ง ฉันดูแลอยู่ เป็นเด็กในปกครองของฉันเอง น่ารักไหมล่ะ"

ไม่ใช่แค่พารันที่จ้องมองคะนิ้งไม่วางตา ต้นน้ำเองก็เหมือนกัน

"เด็กมึง?" พารันขมวดคิ้วถาม ก่อนที่ริมฝีปากหนาจะยกยิ้มเล็กน้อย "น่ารักแบบนี้เปลี่ยนจากเด็กมึงมาเป็นเด็กกูดีไหม"