กินเด็ก 20+ นิยาย บท 16

"..!!" คะนิ้งทำตาโตเมื่อได้ยินชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนพูดแบบนั้น แววตาที่เขาจ้องมองเรือนร่างของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าทำให้เธอรู้สึกประหม่าจนไม่กล้าสบสายตา

ความหล่อเหลาของผู้ชายคนนี้ไม่ได้เป็นรองต้นน้ำของเธอเลย

"เห็นน้องคะนิ้งเข้าหน่อยถึงกับจะนอกใจฉันเลยเหรอ" พัดชาเสยผมยาวสีน้ำตาลเข้มอย่างมีจริต ก่อนจะเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงบนหน้าตักของพารันในท่าหันข้าง มิหนำซ้ำยังยกขาไขว่ห้างด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้สนใจสายตาของลูกพี่ลูกน้องที่กำลังมองมาเลย

"มึงควรลดน้ำหนัก หรือไม่ก็ไปดูดไขมันที่ตูดกับนมมึงออกหน่อย" แม้จะบ่นแบบนั้นแต่พารันก็ยกแขนข้างหนึ่งขึ้นมาโอบเอวพัดชาไว้หลวมๆ ทำเอาคะนิ้งที่มองอยู่รีบยกมือสวัสดีด้วยคิดว่าชายหนุ่มหน้าตาดีคือคนรักของพัดชา แม้ว่าสรรพนามที่ใช้เรียกกันจะไม่เหมือนกับคู่รักทั่วไปก็ตาม

"สวัสดีค่ะแฟนพี่พัดชา"

"ฮ่าๆๆ ไอ้หน้าหล่อนี่มันไม่ใช่แฟนพี่หรอก เป็นแค่เพื่อนกันเฉยๆ แต่วันไหนเหงาๆก็ให้มันเปลี่ยนเป็นผัวชั่วคราว"

"เอ่อ..." เด็กสาวกะพริบปริบๆอย่างไม่เข้าใจนักกับความสัมพันธ์ระหว่างพัดชาและชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา

"น้องคะนิ้งมานั่งตรงนี้สิ เดี๋ยวพี่แนะนำเพื่อนพี่ให้รู้จัก" พัดชาส่งยิ้มหวานให้คะนิ้งเพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับพารัน ส่วนเธอก็ขยับตัวลงไปนั่งข้างๆเพื่อนรักแทน ซึ่งคะนิ้งก็เดินเข้าไปหย่อนตัวนั่งลงอย่างกล้าๆกลัวๆ

"นี่พารันเพื่อนพี่นะ เรียกมันว่าพี่พายเฉยๆก็ได้ ปกติมันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อเล่นถ้าไม่สนิท แต่พี่อนุญาตแทนมันเอง"

"สวัสดีค่ะพี่พารัน" เพราะได้รับรอยยิ้มจากชายหนุ่มเป็นการทักทาย คะนิ้งจึงกล้าที่จะส่งยิ้มหวานทักทายกลับไป

"พายนี่น้องคะนิ้งเด็กในปกครองของฉัน ถ้าอยากจับมือหรืออยากดื่มกับน้องต้องจ่ายก่อนนะ"

"มึงนี่นับวันยิ่งทำตัวเหมือนแม่เล้า"

"ก็น้องคะนิ้งเขามีเรื่องเดือดร้อน จำเป็นต้องใช้เงิน ฉันเลยอยากช่วยเท่าที่ทำได้ แถมน้องคะนิ้งยังเดือดร้อนเรื่องที่อยู่ด้วยนะ แกอยากลองอุปการะเด็กน้อยสักคนไหมล่ะ"

"หึ" พารันแสยะยิ้มมุมปากอย่างยากจะคาดเดา ก่อนจะรั้งลำคอของพัดชาเข้ามาใกล้จนปลายจมูกโด่งคมสัมผัสกับพวงแก้มนวล "มึงเรียกกูมาล่อตีนใคร แม่มดอย่างมึงแค่อ้าปากกูก็เห็นลิ้นไก่แล้ว"

พัดชายิ้มน้อยๆแทนการตอบคำถาม พร้อมกับปัดท่อนแขนแกร่งออกจากลำคอ แล้วหันไปหาต้นน้ำที่กำลังจ้องมองมาที่เธอและพารันเขม็ง

"ทำไมทำหน้าแบบนั้น หวงพัดเหรอ"

"เปล่า" ต้นน้ำตอบหน้านิ่ง "แค่คันตีนนิดหน่อย"

ไม่ใช่ว่าเขารู้สึกหึงหวงคะนิ้งอย่างที่พัดชาอยากให้เป็น แต่เพราะรู้ทันความคิดและการกระทำของเธอเขาเลยหงุดหงิด

พัดชาหัวเราะในลำคออย่างมีจริตกับคำตอบของลูกพี่ลูกน้อง ก่อนจะเบนสายตาไปหาคะนิ้งอีกครั้ง

"เดี๋ยวพี่ไปเอาเครื่องดื่มก่อนดีกว่า น้องคะนิ้งนั่งรอกับสองคนนี้ไปก่อนนะ"

"พี่พารันคือแขกของหนูรึเปล่าคะ แล้วหนูต้องทำงานเลยรึเปล่า" คะนิ้งถามขึ้นในตอนที่พัดชาหยัดกายลุกขึ้นพอดี แต่เธอกลับส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไร

"แล้วถ้าพี่อยากจับมือน้องคะนิ้งนี่ต้องจ่ายกี่บาท" พารันถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"แล้วแต่พี่พารันจะให้หนูค่ะ หนูมีหน้าที่ทำตามความต้องการของลูกค้าถ้าไม่มากเกินไป พี่พัดชาบอกแบบนั้นค่ะ"

"งั้นพี่ให้ห้าพัน ขอจับมือหน่อย"

เด็กสาวตาลุกวาวกับจำนวนเงินที่พารันเสนอให้ เธอมองฝ่ามือหนาที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะเหลือบมองต้นน้ำเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้สนใจเธอเลยจึงยอมวางมือลงบนฝ่ามือหนา

"มึงนี่เรื่องมาก" พารันถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง "ฝากดูน้องคะนิ้งดีๆด้วยนะ กูไม่อยากโดนพัดมันบ่น"

ต้นน้ำตวัดสายตามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทันทีเมื่อพารันเดินออกไป แววตาดุดันของเขาทำเอาคะนิ้งเสียวสันหลังทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด

"มานี่"

เด็กสาวหยัดกายลุกขึ้น เดินอ้อมไปหย่อนตัวนั่งลงข้างๆต้นน้ำตามคำสั่งของเขา

"เหมือนเธอจะเคยบอกฉันว่าไม่ได้ขายตัว แต่ที่ทำกับไอ้พารันเมื่อกี้มันย้อนแย้งนะ"

"หนูแค่อยากได้เงินเยอะๆ แล้วเงินตั้งห้าพันแลกกับการจับมือหนูว่ามันคุ้มมากเลยค่ะ"

"เหรอ?" ต้นน้ำบิดยิ้มร้ายอย่างไม่อาจคาดเดา ก่อนจะเลื่อนแก้วเครื่องดื่มมาตรงหน้า รินเหล้าลงไปเล็กน้อย แล้วยกขึ้นมากระดกใส่ปากอึกใหญ่ราวกับมันคือน้ำเปล่า

"เงินห้าพันแลกกับการจับมือ" เขาแกว่งแก้วเหล้าในมือช้าๆ แล้วหันไปหาคนข้างๆ "แล้วถ้าอยากขึ้นเตียงด้วยล่ะ ต้องแลกกับเงินกี่บาท"

"..." คำถามของต้นน้ำทำหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เธอไม่เคยคิดจะหลับนอนกับผู้ชายเพื่อแลกเงิน "หนูไม่ได้ขายตัวค่ะ ถึงหนูจะอยากมีเงินเยอะๆแต่หนูก็ไม่ขายศักดิ์ศรีของตัวเองหรอก"

"แล้วถ้าคนที่ซื้อเป็นฉันล่ะ"

"..."

"จะขายไหม?"