กินเด็ก 20+ นิยาย บท 22

"มึงเป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่" เหมราชเป็นเจ้าของน้ำเสียงเยือกเย็นนั้น "มึงเคยบอกว่าจะไม่นอนกับผู้หญิงที่ไม่คิดจริงจังด้วยเด็ดขาด แต่นี่มึงนอนกับเด็กคนนั้นทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน มึงกำลังใช้ความมักง่ายเอาเปรียบเด็กคนนั้นนะ"

"..." เอาเปรียบงั้นเหรอ? เขาตอบแทนคะนิ้งด้วยการดูแลเธอชั่วคราวนั่นถือเป็นการเอาเปรียบเหรอ ต้นน้ำแย้งในใจ

"ถ้าไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแล้วมึงนอนกับเด็กคนนั้นทำไม" บดินทร์มองอย่างกดดัน

"กูไม่ได้บังคับให้ใครมานอนกับกู แล้วการที่กูจะนอนกับใครสักคนมันต้องใช้ความรู้สึกมากมายขนาดนั้นเลยเหรอวะ"

"ความคิดเหี้ยๆแบบนี้มันมีอยู่ในสมองของคนมีเหตุผลอย่างมึงได้ยังไงวะ" สหรัฐแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อได้ฟังสิ่งที่ต้นน้ำพ่นออกมา "มึงจะนอนกับใครมันไม่แปลกหรอก แต่ที่แปลกคือคำพูดเห็นแก่ตัวของมึง มึงควรรับผิดชอบการกระทำของตัวเองนะ"

"ในเมื่อสมยอมกันทั้งคู่ทำไมกูต้องรับผิดชอบ" ต้นน้ำชักสีหน้ารำคาญเมื่อโดนซักไซ้มากเกินไป

"มึงจะบอกว่าร่างกายของเด็กคนนั้นคือสิ่งตอบแทนที่มึงเรียกร้องเป็นค่าดูแลเธอว่างั้น" เหมราชถาม ขณะที่สายตาเหลือบมองบานประตูห้องนอนที่เปิดแง้มไว้ตั้งแต่แรก

"กูไม่ได้ต้องการอะไรตอบแทนทั้งนั้นแหละ แต่มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลยจะให้กูทำยังไงวะ ก็แค่ความสัมพันธ์คืนเดียว"

"ไม่แปลกหรอกที่มึงจะไม่รู้สึกอะไรเลย เพราะตอนนี้เด็กคนนั้นยังอยู่กับมึง" สหรัฐแสยะยิ้มร้ายกาจ พร้อมกับยกขาไขว่ห้าง "วันไหนที่ทำของสำคัญหลุดมือไป มึงจะรู้เอง...ว่านรกมีจริง"

"บอกไปมันก็ไม่เข้าใจหรอก ของแบบนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา" บดินทร์วางขาลงบนพื้นอีกครั้ง แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่บานประตูห้องนอนเปิดออกกว้างพอดี

"ขอโทษที่ออกมารบกวนค่ะ พอดีหนูจะไปทำงานแล้ว" คะนิ้งที่เพิ่งก้าวออกมาจากห้องนอนก้มหน้าหลบสายตาของต้นน้ำ เสียงของเธอทำให้สามหนุ่มหันหน้าไปหาอย่างพร้อมเพรียง

"ไงเด็กน้อย พี่ชื่อสหรัฐนะ เป็นเพื่อนของไอ้ต้นมัน" สหรัฐแนะนำตัวอย่างใจดี

"พี่ชื่อบดินทร์นะ จะเรียกว่าดินเฉยๆก็ได้พี่ไม่ว่า ส่วนไอ้หน้านิ่งนั่นชื่อเหมราช" บดินทร์เอ่ยแนะนำตัวบ้าง พร้อมทั้งแนะนำเหมราชให้เด็กสาวรู้จักเสร็จสรรพ

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อคะนิ้งค่ะ" เมื่อสองหนุ่มแนะนำตัวอย่างใจดี คะนิ้งจึงกล่าวทักทายกลับไปอีกครั้ง เธอยิ้มออกเมื่อได้รับรอยยิ้มอบอุ่นจากสหรัฐและบดินทร์ ในขณะที่เหมราชนั่งมองเงียบๆ

"แล้วเมื่อกี้บอกว่าจะไปทำงานเหรอ อย่าบอกนะว่าทำงานที่ผับของพัดชา"

"ค่ะ" เด็กสาวพยักหน้าให้สหรัฐ

"แล้วจะไปยังไง"

"หนูจะนั่งแท็กซี่ไปค่ะ"

"ไหนที่บอกว่าดูแล นี่มึงดูแลน้องมันแล้วเหรอวะ มีปัญญาดูแลได้แค่นี้?" บดินทร์ตวัดสายตามองต้นน้ำที่ยังนั่งเงียบอย่างมีอารมณ์ ต้นน้ำที่เขารู้จักมาหลายปีไม่มีทางใจร้ายขนาดนี้ นี่เป็นอีกหนึ่งตัวตนของต้นน้ำที่เพื่อนสนิทอย่างเขาไม่คุ้นเคยเลย

"เรื่องมากจริง" เพราะไม่อยากโดนกดดันจากสายตาของเพื่อนรักทั้งสามคนต้นน้ำจึงผลุนผลันลุกขึ้นเดินผ่านหน้าคะนิ้งเข้าไปในห้องนอนทันที

"ไอ้เหี้ยต้นมันเอาร่างอวตารออกมาใช้อีกแล้ว" สหรัฐถอนหายใจหนักๆอย่างคิดไม่ตกกับท่าทางและคำพูดของต้นน้ำที่แปลกไปจากเดิม ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นส่งยิ้มบางๆให้คะนิ้งเมื่อเห็นเธอทำหน้างุนงงกับคำพูดของเขา "ไม่ต้องงงหรอก ปกติไอ้ต้นมันเป็นคนร่าเริงนะ แถมขี้เล่นด้วย แต่มันน่ากลัวเวลายกพวกไปกระทืบกับเด็กต่างสถาบัน ไม่บ่อยนะที่จะเห็นมันเป็นแบบนี้ นอกจากเวลามันฟิวส์ขาด"

"ต้นใจดีกับหนู ต้นไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกค่ะ" คะนิ้งแย้งแทนคนที่ถูกพูดถึง "ถึงต้นจะดื้อแต่ก็น่ารักสำหรับหนู"

"งั้นโต๊ะมุมสุดตรงนั้นก็แล้วกัน เดี๋ยวพัดไปเอาเมนูมาให้นะ ไปนั่งรอก่อนเลย" เธอหลีกทางให้ แล้วเดินไปหาคะนิ้งที่เพิ่งเดินตามหลังต้นน้ำเข้ามาเป็นคนสุดท้าย

"มาแล้วเหรอคนสวย เดี๋ยวนี้แต่งตัวเป็นแล้วนะเนี่ย รู้ไหมแขกถามหาเราเยอะเลยนะ"

"หนูมาช้าพี่พัดชาจะหักเงินหนูไหมคะ"

"ฮ่าๆ พี่ไม่หักเงินเราก็ได้ แต่ต้องทำงานให้เต็มที่นะ ถ้าได้ทิปเยอะก็อย่าลืมเลี้ยงไอติมพี่ด้วยล่ะ"

"ได้ค่ะ!" เด็กสาวรับคำอย่างหนักแน่น สร้างความเอ็นดูให้พัดชา

"เฮ้ พัด"

"หือ?" พัดชาเอี้ยวหน้ากลับไปข้างหลังเมื่อได้ยินเสียงของบดินทร์ดังแทรกขึ้น เธอขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม

"ขอเด็กสักคนนะ ถ้าเป็นน้องคะนิ้งก็ดี"

"พูดแบบนี้ปรึกษาเมียรึยัง?"

"เมียฉันโมโหไม่น่ากลัวเท่าตอนไอ้ต้นมันสติแตกหรอก" บดินทร์ยกยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามเพื่อนทั้งสามคนไป พัดชาที่ได้ยินอย่างนั้นหัวเราะน้อยๆอย่างรู้ทัน ต่างจากคะนิ้งที่ทำหน้างง