กินเด็ก 20+ นิยาย บท 23
สรุปบท บทที่ 22: กินเด็ก 20+
สรุปเนื้อหา บทที่ 22 – กินเด็ก 20+ โดย เวย์นิส
บท บทที่ 22 ของ กินเด็ก 20+ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เวย์นิส อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
"เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับพัดชา" ต้นน้ำหรี่ตามองอย่างจับผิดทันทีที่บดินทร์เดินตามเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆเหมราช โดยมีสหรัฐและต้นน้ำนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
"แค่ทักทายกันตามประสาคนรู้จัก"
"อย่าให้รู้ว่ามึงกับพัดชารวมหัวกันทำอะไร"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง"
"ถ้ามีกูเข้าไปเอี่ยวมันเกี่ยวแน่"
"หึ" บดินทร์แสยะยิ้มมุมปากแทนการตอบอะไรกลับไป แล้วหันไปส่งยิ้มให้คะนิ้งที่เดินทำหน้าไร้เดียงสาเข้ามาหา
"พี่พัดชาบอกว่าพี่บดินทร์อยากให้หนูมานั่งด้วยใช่ไหมคะ" เด็กสาวเจ้าของแววตาใสซื่อเอียงคอถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งบดินทร์ก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ พร้อมกับตบที่ว่างข้างตัวเบาๆเพื่อให้เธอเดินเข้าไปนั่งข้างๆ
"ไอ้ดิน มึงคิดจะทำอะไร" ต้นน้ำมองเพื่อนรักเขม็ง แต่พอจะเข้าใจว่าบดินทร์กำลังยั่วโมโหเพื่อกระตุ้นให้เขารู้สึกหึงหวงคะนิ้ง นั่นเป็นวิธีที่น่าขำในความคิดของเขา
"แค่ให้น้องมันมานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ทำไม? มึงมีปัญหารึไง"
"คงบันเทิงน่าดูถ้าน้องไพลินรู้ว่ามึงมาเที่ยวผับแล้วยังเรียกผู้หญิงมานั่งด้วยอีก"
"ลินมีเหตุผล ไม่งี่เง่าขนาดนั้น"
"แล้วมึงจะบอกน้องไพลินว่าอะไร จะบอกว่าคะนิ้งเป็นเด็กของกูรึไง มึงก็รู้ว่าไม่ใช่" ต้นน้ำแค่นหัวเราะอย่างนึกขำกับการกระทำของเพื่อนรัก ขณะที่คะนิ้งได้แต่นั่งก้มหน้าหลบสายตา "หรือจะบอกว่าเป็นกิ๊กของไอ้เหมกับไอ้รัฐล่ะ"
"มึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมียกูจังเลยนะ"
"อย่ากวนประสาทกู" น้ำเสียงยียวนเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวภายในเสี้ยววินาที ทำเอาสหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้องรีบห้ามไว้
"พวกมึงสองตัวเลิกเล่นสงครามประสาทกันสักที ถามความสมัครใจของน้องคะนิ้งดีกว่าไหมว่าอยากนั่งกับใคร"
"หนูอยากนั่งตรงนี้ค่ะ" คะนิ้งตอบในทันทีที่จบประโยคนั้นของสหรัฐ
"เหอะ! เธอกำลังยุ่งกับผู้ชายที่มีเมียแล้วนะ" ต้นน้ำเค้นเสียงลอดไรฟัน
"งานของหนูไม่ต้องสนใจเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าได้เงินหนูก็ทำหมด"
"รวมถึงขายตัวด้วยรึไง"
"หนูไม่เคยคิดจะขายตัว แต่ถ้าเงินมันดีหนูก็อยากลองเหมือนกันค่ะ ไหนๆก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว"
ไม่ใช่แค่ต้นน้ำที่คาดไม่ถึงกับคำตอบของคะนิ้ง แต่สามหนุ่มที่ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปตามๆกัน เพราะคำพูดร้ายกาจและความน่ารักของเธอมันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง
"ว่าไงตัวเล็ก"
"อ๊ะ!" คะนิ้งที่กำลังประสานสายตากับต้นน้ำสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อโดนท่อนแขนแกร่งของใครบางคนโอบรอบลำคอไว้หลวมๆ แต่เสียงที่ดังขึ้นข้างกกหูก็คุ้นเคยจนรู้ว่าเป็นเสียงของใคร
"คิดถึงพี่ไหม" พารันทักทายเด็กสาวอย่างสนิทสนม ไม่ได้สนใจสายตาแข็งกร้าวของต้นน้ำที่มองมาเลย
"พี่พารัน~"
"เรียกเสียงหวานแบบนี้จะอ้อนอะไรพี่อีกล่ะ"
"หึ" คำพูดแทงใจดำของพารันเรียกเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆจากเหมราชที่นั่งเงียบมาหลายนาที
"วันนี้เงียบจังตัวเล็ก ปกติเห็นพี่มาที่นี่ดีใจตลอด" พารันลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ ความอ่อนโยนของเขาทำให้คะนิ้งรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เขาเปรียบเสมือนพี่ชายแสนดีสำหรับเธอ
"เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่รู้จะพูดอะไร"
"งั้นคืนนี้ไปกับพี่ไหม"
"ไปไหนคะ"
"อยากไปนอนเล่นที่คอนโดพี่ไหมล่ะ"
"..." คะนิ้งเอี้ยวหน้ากลับไปมองเจ้าของคำถามทันที เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก
"ก่อนจะชวนเด็กนั่นไปไหนมึงควรขออนุญาตกูก่อนนะ" น้ำเสียงเยือกเย็นของต้นน้ำดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลง ทำให้พารันที่กำลังจ้องมองดวงตากลมโตต้องเบนความสนใจไปหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง
"มึงเป็นอะไรกับน้องเหรอ ทำไมกูต้องขออนุญาตมึงก่อน เท่าที่รู้พัดแค่ฝากน้องไว้กับมึงเฉยๆนะ"
"ไอ้พารัน!"
"โกรธง่ายแบบนี้ไม่สมกับเป็นมึงเลยนะ"
"อย่ากวนประสาทกูให้มาก"
"นี่สมองมึงกระทบกระเทือนรึไง" พารันเหยียดยิ้มมุมปาก พร้อมกับยกแขนขึ้นมาพาดบ่าคะนิ้งไว้ โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของต้นน้ำ "ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วมึงใช้สิทธิ์อะไรมาหวงน้อง?"
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กินเด็ก 20+