กินเด็ก 20+ นิยาย บท 23

"เมื่อกี้มึงพูดอะไรกับพัดชา" ต้นน้ำหรี่ตามองอย่างจับผิดทันทีที่บดินทร์เดินตามเข้ามาหย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆเหมราช โดยมีสหรัฐและต้นน้ำนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง

"แค่ทักทายกันตามประสาคนรู้จัก"

"อย่าให้รู้ว่ามึงกับพัดชารวมหัวกันทำอะไร"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง"

"ถ้ามีกูเข้าไปเอี่ยวมันเกี่ยวแน่"

"หึ" บดินทร์แสยะยิ้มมุมปากแทนการตอบอะไรกลับไป แล้วหันไปส่งยิ้มให้คะนิ้งที่เดินทำหน้าไร้เดียงสาเข้ามาหา

"พี่พัดชาบอกว่าพี่บดินทร์อยากให้หนูมานั่งด้วยใช่ไหมคะ" เด็กสาวเจ้าของแววตาใสซื่อเอียงคอถามเพื่อความแน่ใจ ซึ่งบดินทร์ก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบ พร้อมกับตบที่ว่างข้างตัวเบาๆเพื่อให้เธอเดินเข้าไปนั่งข้างๆ

"ไอ้ดิน มึงคิดจะทำอะไร" ต้นน้ำมองเพื่อนรักเขม็ง แต่พอจะเข้าใจว่าบดินทร์กำลังยั่วโมโหเพื่อกระตุ้นให้เขารู้สึกหึงหวงคะนิ้ง นั่นเป็นวิธีที่น่าขำในความคิดของเขา

"แค่ให้น้องมันมานั่งเป็นเพื่อนเฉยๆ ทำไม? มึงมีปัญหารึไง"

"คงบันเทิงน่าดูถ้าน้องไพลินรู้ว่ามึงมาเที่ยวผับแล้วยังเรียกผู้หญิงมานั่งด้วยอีก"

"ลินมีเหตุผล ไม่งี่เง่าขนาดนั้น"

"แล้วมึงจะบอกน้องไพลินว่าอะไร จะบอกว่าคะนิ้งเป็นเด็กของกูรึไง มึงก็รู้ว่าไม่ใช่" ต้นน้ำแค่นหัวเราะอย่างนึกขำกับการกระทำของเพื่อนรัก ขณะที่คะนิ้งได้แต่นั่งก้มหน้าหลบสายตา "หรือจะบอกว่าเป็นกิ๊กของไอ้เหมกับไอ้รัฐล่ะ"

"มึงดูเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเมียกูจังเลยนะ"

"อย่ากวนประสาทกู" น้ำเสียงยียวนเมื่อสักครู่แปรเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวภายในเสี้ยววินาที ทำเอาสหรัฐที่นั่งอยู่ข้างๆต้องรีบห้ามไว้

"พวกมึงสองตัวเลิกเล่นสงครามประสาทกันสักที ถามความสมัครใจของน้องคะนิ้งดีกว่าไหมว่าอยากนั่งกับใคร"

"หนูอยากนั่งตรงนี้ค่ะ" คะนิ้งตอบในทันทีที่จบประโยคนั้นของสหรัฐ

"เหอะ! เธอกำลังยุ่งกับผู้ชายที่มีเมียแล้วนะ" ต้นน้ำเค้นเสียงลอดไรฟัน

"งานของหนูไม่ต้องสนใจเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ ถ้าได้เงินหนูก็ทำหมด"

"รวมถึงขายตัวด้วยรึไง"

"หนูไม่เคยคิดจะขายตัว แต่ถ้าเงินมันดีหนูก็อยากลองเหมือนกันค่ะ ไหนๆก็ไม่บริสุทธิ์แล้ว"

ไม่ใช่แค่ต้นน้ำที่คาดไม่ถึงกับคำตอบของคะนิ้ง แต่สามหนุ่มที่ได้ยินอย่างนั้นก็อึ้งไปตามๆกัน เพราะคำพูดร้ายกาจและความน่ารักของเธอมันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิง

"ว่าไงตัวเล็ก"

"อ๊ะ!" คะนิ้งที่กำลังประสานสายตากับต้นน้ำสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อโดนท่อนแขนแกร่งของใครบางคนโอบรอบลำคอไว้หลวมๆ แต่เสียงที่ดังขึ้นข้างกกหูก็คุ้นเคยจนรู้ว่าเป็นเสียงของใคร

"คิดถึงพี่ไหม" พารันทักทายเด็กสาวอย่างสนิทสนม ไม่ได้สนใจสายตาแข็งกร้าวของต้นน้ำที่มองมาเลย

"พี่พารัน~"

"เรียกเสียงหวานแบบนี้จะอ้อนอะไรพี่อีกล่ะ"

"หึ" คำพูดแทงใจดำของพารันเรียกเสียงหัวเราะในลำคอเบาๆจากเหมราชที่นั่งเงียบมาหลายนาที

"วันนี้เงียบจังตัวเล็ก ปกติเห็นพี่มาที่นี่ดีใจตลอด" พารันลูบผมคนตัวเล็กเบาๆ ความอ่อนโยนของเขาทำให้คะนิ้งรู้สึกอบอุ่นหัวใจ เขาเปรียบเสมือนพี่ชายแสนดีสำหรับเธอ

"เปล่าค่ะ หนูแค่ไม่รู้จะพูดอะไร"

"งั้นคืนนี้ไปกับพี่ไหม"

"ไปไหนคะ"

"อยากไปนอนเล่นที่คอนโดพี่ไหมล่ะ"

"..." คะนิ้งเอี้ยวหน้ากลับไปมองเจ้าของคำถามทันที เธอมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก

"ก่อนจะชวนเด็กนั่นไปไหนมึงควรขออนุญาตกูก่อนนะ" น้ำเสียงเยือกเย็นของต้นน้ำดังแทรกขึ้นท่ามกลางเสียงเพลง ทำให้พารันที่กำลังจ้องมองดวงตากลมโตต้องเบนความสนใจไปหาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามอีกครั้ง

"มึงเป็นอะไรกับน้องเหรอ ทำไมกูต้องขออนุญาตมึงก่อน เท่าที่รู้พัดแค่ฝากน้องไว้กับมึงเฉยๆนะ"

"ไอ้พารัน!"

"โกรธง่ายแบบนี้ไม่สมกับเป็นมึงเลยนะ"

"อย่ากวนประสาทกูให้มาก"

"นี่สมองมึงกระทบกระเทือนรึไง" พารันเหยียดยิ้มมุมปาก พร้อมกับยกแขนขึ้นมาพาดบ่าคะนิ้งไว้ โดยที่สายตาไม่ได้ละไปจากใบหน้าของต้นน้ำ "ไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วมึงใช้สิทธิ์อะไรมาหวงน้อง?"