กินเด็ก 20+ นิยาย บท 24

"ตอนนี้กูเป็นคนดูแลเด็กนั่น ห้องที่อยู่ก็ห้องกู เงินส่วนหนึ่งที่ใช้ก็เงินกู เตียงที่นอนอยู่ทุกวันก็เป็นเตียงของกู กูเป็นผู้ปกครองของเด็กนั่น ถ้ามึงพาไปแล้วเกิดปัญหากูไม่อยากเดือดร้อนไปด้วย"

"แค่เด็กน้อยคนเดียวกูดูแลได้ ไม่มีปัญหาตามมาทีหลังให้มึงเดือดร้อนไปด้วยหรอก เพราะงั้นคืนนี้...ขอยืมตัวน้องคะนิ้งไปนอนกอดหน่อยนะ"

"ไอ้พารัน!" ต้นน้ำกดเสียงต่ำ พยายามระงับอารมณ์เดือดดาลเมื่อโดนพารันยั่วโทสะ

"ว่าไงตัวเล็ก อยากไปนอนเล่นที่คอนโดพี่ไหม เตียงของพี่อาจจะไม่นุ่มเท่าเตียงของไอ้ต้น แต่พี่กอดอุ่นนะ แถมมีเงินค่าขนมให้ด้วย"

"..." คะนิ้งสบตากับพารันอย่างชั่งใจ แม้คำพูดของเขาจะฟังดูสองแง่สองง่าม แต่สายตาของเขาที่มองมาแตกต่างจากสายตาของผู้ชายคนอื่นที่มองเธอ เธอมองเห็นความอ่อนโยนในแววตาของเขา

"หนูไปกับพี่พารันได้จริงๆเหรอคะ แล้วพี่พัดชาจะโกรธหนูไหม"

"ไม่มีใครโกรธตัวเล็กหรอก จริงไหมไอ้ต้น" พารันทำหน้ายียวน ยิ่งเห็นอีกฝ่ายแสดงอาการหวงของอย่างชัดเจนก็ยิ่งรู้สึกสนุก

"อยากไปตายที่ไหนก็เรื่องของมึง"

"มึงดูหัวร้อนนะ"

"ระวังปากจะมีสีถ้ายังไม่เลิกวอนตีนกู"

"มึงเป็นคนอารมณ์เสียง่ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือกูทำอะไรให้มึงไม่พอใจ?"

"กูจะเป็นยังไงมันหนักหัวมึงรึไง"

"แค่สงสัยว่าทำไมมึงถึงหัวร้อนง่ายขนาดนี้ ไม่สมกับเป็นต้นน้ำที่กูรู้จักเลยนะ"

"เป็นพ่อเป็นแม่กูรึไงถึงรู้จักกูดีขนาดนั้น"

"ฮ่าๆๆ โหดจังวะ" นอกจากพารันจะไม่สะทกสะท้านกับความเกรี้ยวกราดของต้นน้ำแล้วเขายังหัวเราะร่าอย่างนึกขำ นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์เดือดดาลของต้นน้ำให้พุ่งพรวด

คะนิ้งได้แต่นั่งฟังบทสนทนาระหว่างต้นน้ำและพารันเงียบๆ เช่นเดียวกับเหมราช บดินทร์ และสหรัฐที่ต่างก็นั่งเงียบเหมือนกัน

@หนึ่งชั่วโมงต่อมา

"ง่วงนอนยังตัวเล็ก" พารันก้มลงไปกระซิบถามข้างกกหูเด็กสาวที่นั่งตาปรืออยู่กลางหว่างขา ขณะที่ศีรษะทุยเล็กค่อยๆเอนเข้ามาซบแผงอกแกร่ง

"พี่พารันจะกลับแล้วเหรอคะ"

"พี่ว่าจะกลับไปนอนแล้ว ถึงเวลาเลิกงานของตัวเล็กแล้วนิ ตกลงจะไปกับพี่ไหม"

"พี่พัดชาจะไม่โกรธหนูจริงๆเหรอคะ"

"ถ้าเป็นน้องคะนิ้งมันไม่โกรธหรอก" พารันคลี่ยิ้มบางอย่างใจดี ก่อนจะดันตัวเด็กสาวออกจากหว่างขา แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"กูกลับก่อนนะ ค่าเหล้าเดี๋ยวกูจัดการเอง"

"เป็นเด็กอนามัยเหรอวะถึงต้องรีบกลับไปนอนขนาดนั้น มึงเพิ่งมาแป๊บเดียวเองนะ" สหรัฐถาม

"พอดีวันนี้มีเด็กต้องดูแลว่ะ กูกลับก่อนนะ"

"ถ้าจะไปกับผู้ชายคนอื่นก็อย่ากลับมานอนที่ห้องฉัน ห้องฉันไม่ใช่ม่านรูดที่จะเปิดต้อนรับเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง" ต้นน้ำพูดขึ้นเสียงเรียบ ทำให้ทุกสายตาจ้องมองไปที่เขาทันที

"..." คะนิ้งไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพียงแค่ก้มหน้าหลบสายตาเหมือนทุกครั้ง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำพูดเหล่านั้น

"มึงจะไปไหน" สหรัฐที่กำลังจะกระดกเหล้าเข้าปากเงยหน้าถามต้นน้ำที่จู่ๆก็ผลุนผลันลุกขึ้น

"ถอย"

"กูถามว่ามึงจะไปไหน"

"กูต้องรายงานมึงทุกเรื่องเลยรึไง" ต้นน้ำถามกลับอย่างหัวเสีย พร้อมกับหยิบเงินค่าเครื่องดื่มของตัวเองออกมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเดินข้ามสหรัฐออกไปทันที

"ไอ้เหี้ยต้น! ไม่มีใครเคยสอนรึไงว่าอย่าเดินข้ามคน!"

"มันไม่ข้ามหัวมึงก็บุญแล้ว"

"มึงหุบปากเลยไอ้เหม กูหัวเสียกับไอ้เหี้ยต้นอยู่"

"ตามมันออกไปดิ กูชอบเวลาไอ้ต้นมันหัวเสีย เคยเห็นแต่มันต่อยคนอื่นจนสลบด้วยหมัดเดียว อยากรู้ว่ามึงจะล้มในหมัดเดียวของมันไหม"

"อยากรู้ทำไมไม่ไปลองเองวะ เห็นเมื่อกี้ยังนั่งเงียบเหมือนวิญญาณหลุดจากร่าง ตอนนี้ปากดีจังนะมึง"

"ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระ พวกมึงปัญญาอ่อนกันรึไง" บดินทร์มองสองเพื่อนรักอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะเบนสายตาไปหาเหมราช "มึงนี่ก็พูดมาก ตอนอยู่กับเมียเก็บกดไม่ได้พูดรึไง"

"ถ้าอย่างกูพูดมากอย่างมึงสองตัวคงผีเจาะปากมาพูด" เหมราชหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูงหลังพูดจบประโยค "มึงสองตัวจะไม่กลับบ้านกันรึไง หรือจะรอให้แม่ทูนหัวของพวกมึงมาลากกลับ"

"ปากหมา มาเที่ยวแบบนี้ใครเขาพูดถึงเมียกันวะ" สหรัฐทำหน้าเซ็ง ถึงอย่างนั้นก็รีบลุกขึ้นเดินออกไปก่อน โดยมีเหมราชเดินตามหลังไป

บดินทร์ถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะวางเงินค่าเครื่องดื่มทั้งหมดไว้บนโต๊ะ แล้วเดินตามเพื่อนรักทั้งสองคนออกไป