กินเด็ก 20+ นิยาย บท 26

แกร๊ก~

เสียงประตูบานใหญ่ถูกปลดล็อกเข้ามาอย่างถือวิสาสะท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมห้องนั่งเล่น เรียกความสนใจจากพารันที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟาให้ละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยม เขาวางมือถือเครื่องหรูไว้บนโต๊ะกระจกเมื่อเห็นว่าคนที่เดินกรีดกรายเข้ามาคือพัดชา

"แอบหิ้วผู้หญิงกลับมากินที่ห้องเหรอ" หญิงสาวในชุดเกาะอกสีแดงสดกอดอกถามอย่างเอาเรื่อง พร้อมกับสะบัดขาเรียวยาวบนรองเท้าส้นสูงกว่าห้านิ้วเข้าไปหาเจ้าของห้อง

"กูจะหิ้วใครกลับมาด้วยแล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง"

"ตอบแบบนี้ระวังปากเปื้อนเลือด"

"แต่ถ้ามึงยังไม่มาให้รางวัลกูปากมึงจะเปื้อนเลือดแทน"

"รางวัลอะไรไม่ทราบ"

"ให้กูไปล่อมือล่อตีนไอ้ต้นแล้วไม่คิดจะให้รางวัลตอบแทนกันเลยรึไง"

"เดี๋ยวเลี้ยงเหล้า"

"แค่เหล้าไม่กี่บาทกูมีปัญญาซื้อเองได้"

"เรื่องมาก" พัดชาทำเสียงหน่าย ก่อนจะเดินเข้าไปทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเพื่อนรัก โยนกระเป๋าสะพายข้างแบรนด์หรูไว้บนโต๊ะกระจก

"น้องคะนิ้งล่ะ"

"อาบน้ำอยู่" พารันเหลือบมองเนินอกอวบอิ่มด้วยหางตาเมื่อพัดชาทิ้งศีรษะลงบนพนักโซฟา พร้อมกับเลื่อนมือหนาเข้าไปลูบขาอ่อนของเธอเบาๆ

"มึงจะแกล้งไอ้ต้นมันทำไม อยากเห็นมันอาละวาดพังผับมึงรึไง"

"แค่อยากกระตุ้นความรู้สึกของคนปากแข็งเฉยๆ อย่างต้นน่ะมันต้องมีตัวกระตุ้นถึงจะรู้สึก"

"ทำไมมึงไม่รับน้องคะนิ้งมาดูแลเองเลยวะถ้าเอ็นดูน้องมันขนาดนั้น"

"ถ้าฉันรับน้องคะนิ้งมาดูแลเองยังไงก็ดูแลได้ไม่เต็มที่ แต่ถ้าหาคนที่สามารถดูแลน้องคะนิ้งได้ตลอดมันก็ดีไม่ใช่เหรอ ถ้าต้นรักน้องคะนิ้งขึ้นมาจริงๆทุกอย่างมันจะเพอร์เฟกต์เหมือนที่ฉันคิดไว้ไง หาบ้านให้น้องได้ แถมหาเมียให้ต้นได้ด้วย"

"ฉายาแม่มดนี่เหมาะกับคนร้ายกาจอย่างมึงจริงๆเลย แล้วถ้าไอ้ต้นมันโมโหจนไล่น้องออกไปอยู่ที่อื่นมึงจะทำยังไง"

"หึ" พัดชาหัวเราะในลำคอเบาๆให้กับคำถามของพารัน ก่อนจะยื่นมือเข้าไปเกลี่ยริมฝีปากหนาเบาๆ "หมาหวงก้างมันไม่กล้าปล่อยให้ก้างที่ตัวเองหวงอยู่ห่างตัวหรอก"

"ไม่มีคำไหนเหมาะสมกับมึงเท่ากับคำว่าแม่มดแล้ว"

"ไม่ปฏิเสธ" เธอบิดยิ้มร้ายกาจ

"ระวังไอ้ต้นมันจะพังผับมึง"

"ไม่มีใครหน้าไหนมันกล้าพังผับฉันหรอก เพราะฉันเป็นพวกไม่ยอมโดนกระทำฝ่ายเดียว"

"มึงนี่น่ากลัวขึ้นทุกวัน"

"ฉันไม่เห็นรู้สึกแบบนั้นเลย" หญิงสาวยักไหล่ พร้อมกับปัดมือหนาออกจากขาอ่อน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ประตูห้องนอนเปิดออกมาพอดี

"พี่พัดชา!" คะนิ้งเบิกตาโพลงด้วยความตกใจเมื่อเปิดประตูห้องนอนออกมาเจอกับพัดชาที่นั่งคุยกับพารันอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงร้องของเธอทำให้ทั้งสองคนเอี้ยวหน้ากลับมา

"ไงคนสวยของพี่" พัดชาทักทายเด็กสาวอย่างอารมณ์ดี ดวงตาโฉบเฉี่ยวไล่มองเสื้อผ้าที่คะนิ้งสวมใส่ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า "ใส่เสื้อของพายแล้วน่ารักดีนะ"

"หึ" พารันกระตุกยิ้มมุมปากกับประโยคถัดมาของเพื่อนรัก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"พี่พัดชาอย่าโกรธหนูนะคะ หนูไม่ได้มาแย่งพี่พารันไปจากอกพี่พัดชานะ หนูแค่ไม่มีชุดนอนใส่พี่พารันเลยให้ยืมเสื้อตัวนี้ก่อนค่ะ" คะนิ้งรีบอธิบาย เพราะกลัวว่าพัดชาจะเข้าใจผิด

"พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย"

"เป็นอะไรของมึงวะ" ต้นน้ำลูบหน้าเบาๆเพื่อเรียกความเป็นตัวของตัวเองกลับมา เขาคิดว่าคงเป็นเพราะแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปจึงทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แต่แปลกที่สติสัมปชัญญะของเขาก็ยังครบถ้วน

"เวรเอ้ย!" เขาสบถคำหยาบคายอย่างหัวเสียเมื่อเริ่มตีกับความรู้สึกของตัวเอง ชายหนุ่มถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะผลุนผลันลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน ความเย็นฉ่ำของน้ำอาจจะช่วยจัดการกับความรู้สึกประหลาดเหล่านี้ได้

ต้นน้ำชะงักไปขณะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ต เมื่อเหลือบเห็นของบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง เขาแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน ก่อนจะรีบถอดเสื้อเชิ้ตออก เหวี่ยงมันใส่กระปุกออมสินสีชมพูเต็มแรง ก่อนจะตัดสินใจหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมาต่อสายหาใครบางคน

(ฮัลโหล) รอสายไม่นานนักเสียงของคนปลายสายก็กรอกเข้ามา

"วันนี้นอนที่ผับรึเปล่า"

(เกิดอะไรขึ้นกับต้นน้ำผู้แสนจะปากร้ายเนี่ยถึงโทรมาถามน้องแบบนี้ได้)

"ไม่รู้รึไงว่าไอ้พารันมันพาเด็กในปกครองของเธอกลับไปนอนที่คอนโดของมัน"

(แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพัดด้วย พัดไม่ใช่แม่ของไอ้พายมันนะถึงต้องสนใจมันขนาดนั้น แล้วเด็กที่ทำงานกับพัดก็สามารถรับงานนอกเวลาได้นะถ้าไม่มีปัญหาให้พัดเดือดร้อนทีหลัง)

"เธอไม่คิดจะไปดูเด็กในปกครองของเธอหน่อยรึไง"

(แล้วทำไมต้นไม่ไปดูเองล่ะ พัดไม่ว่างหรอก แต่ต้นก็เคยบอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับน้องคะนิ้งไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมต้องหัวเสียขนาดนั้น)

"เธอยอมให้ไอ้พายมันนอนกับผู้หญิงคนอื่นรึไง"

(นี่ถามพัดหรือถามตัวเอง? แล้วต้นยอมให้น้องคะนิ้งไปนอนกับพายมันทำไมล่ะ)

"..."

(ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็แค่นี้นะ พัดจะนอนแล้ว)

"แม่งเอ้ย!" ต้นน้ำบีบโทรศัพท์ในมือแน่นเมื่อโดนตัดสายใส่ ยิ่งได้คุยกับพัดชาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดเข้าไปใหญ่