กินเด็ก 20+ นิยาย บท 32

"เฮีย ผมวางเงินไว้ให้ในห้องแล้วนะ" สิงหาที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาเบนสายตาไปหารุ่นน้องหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องสักพร้อมกับเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม

"เออ แล้ววันนี้มาสักอะไรวะ ถึงขนาดสักเอง ไม่อยากให้กูเห็นรึไง"

"แค่อักษรภาษาอังกฤษธรรมดา ไม่ต้องถึงมือเฮียหรอก" ต้นน้ำตอบอย่างขอไปที แล้วจูงมือคะนิ้งเข้าไปนั่งบนโซฟาที่ยังว่างอยู่

"เรียนจบแล้วมาเป็นช่างสักร้านกูเหอะ สาวๆคงต่อแถวรอเข้าร้านกูเพียบถ้ามึงลงเข็มเอง"

"ถึงผมไม่มาเป็นช่างที่นี่ปกติร้านเฮียก็มีแต่ลูกค้าผู้หญิงอยู่แล้วนิ แล้วผมก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าถ้าเป็นลูกค้าผู้หญิงผมไม่สักให้"

"หวงตัวจังเลยนะพ่อเทพบุตร ตอนคลอดออกมาจากท้องแม่ตัวมึงหุ้มทองออกมารึไงผู้หญิงถึงแตะต้องไม่ได้เลย"

"ผมไม่เหมือนเฮียนิที่ผ่านผู้หญิงมาแล้วไม่รู้กี่คน"

"พูดแบบนี้เหมือนหึงกูเลยนะ" สิงหาพูดหยอกล้อ ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดประตูร้าน "เดี๋ยวค่อยกลับนะ แดกเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อย"

"ถึงกับต้องปิดร้านเลยเหรอเฮีย"

"เดี๋ยวมึงกลับไปค่อยเปิด ลูกค้ามาวุ่นวาย เสียบรรยากาศเสพสุรานารีกูหมด"

"มีขนมอะไรให้เด็กกินไหมเฮีย"

"ให้น้องมันแดกกูเล่นแทนได้ไหมล่ะ"

"เหมือนเฮียอยากปากแตกนะ"

"ฮ่าๆ กูล่ะเกลียดคำว่าเฮียจากปากมึงจริงๆ ไม่มีความเคารพเหี้ยอะไรกูเลย"

ต้นน้ำถอนหายใจอย่างเอือมระอากับนิสัยขี้แกล้งของรุ่นพี่หนุ่ม ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆเมื่อสิงหาเดินเข้าไปหลังร้านแล้ว

"ต้นชื่ออะไรเหรอ~" คะนิ้งถามเสียงอ้อน

"ตอนสักให้ไม่ได้อ่านรึไง"

"หนูมองหน้าต้นอย่างเดียว"

"หึ เดี๋ยวก็ได้เห็น เพราะมันจะอยู่กับเธอไปตลอด"

"..." คะนิ้งไม่ได้ถามต่อ เธอนั่งเงียบๆเมื่อสิงหาเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์

"ไหนๆมึงก็แดกเหล้าเป็นเพื่อนกูแล้ว กูขอเสือกในฐานะรุ่นพี่หน่อยว่ามึงกับน้องคะนิ้งเป็นอะไรกัน"

"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำถามของหนุ่มรุ่นพี่ คำพูดเมื่อเช้าของต้นน้ำมันดังก้องเข้ามาในสมองอีกครั้ง สถานะของเธอเป็นแค่คนอาศัยที่ต้องมอบร่างกายให้เขาเป็นค่าตอบแทน ถึงเวลาต้องตื่นจากฝันหวานเมื่อสักครู่มาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง

"พอดีกูได้ยินมึงกับน้องมันคุยกันเมื่อกี้เรื่องรอยสัก กูแค่อยากรู้ว่ามึงกับน้องคะนิ้งเป็นอะไรกัน เพราะที่มึงสักชื่อตัวเองให้น้องมันจะอยู่กับตัวน้องไปตลอดนะ"

"คงไม่มีคนโง่ที่ไหนสักชื่อตัวเองให้ผู้หญิงโดยที่ไม่รู้สึกอะไรหรอกเฮีย"

"..." คะนิ้งมองหน้าต้นน้ำอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อเขาตอบรุ่นพี่หนุ่มไปแบบนั้น มันหมายความว่าเขารู้สึกกับเธอมากกว่าที่พูดและแสดงออกงั้นเหรอ?

"แล้วสรุป?"

"ไม่มีคำตอบ"

"อะไรของมึง"

"หิวไหม อยากกินอะไร" ต้นน้ำเอ่ยถามขณะเดินกอดคอคะนิ้งเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของผู้คนรอบข้างที่มองมาหาเขาและเธอ

"ที่ต้นทำให้กินก่อนออกมาหนูยังอิ่มอยู่เลย"

"งั้นก็รีบไปซื้อของให้เสร็จ จะได้รีบกลับ"

"ต้นมาซื้ออะไรเหรอ"

"ของสด เมื่อเช้าทำกินหมดแล้ว"

"งั้นหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ"

"ฉันจะไปซื้อก่อนจะได้ไม่เสียเวลา ถ้าเสร็จแล้วก็ไปหาฉันที่โซนของสดก็แล้วกัน"

"หนูขอโทรศัพท์คืนได้ไหมคะ"

"..." ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มเขม็งเมื่อได้ยินอย่างนั้น ทำเอาคะนิ้งรู้สึกเสียวสันหลังทั้งที่ยังไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากเขา

"หนูกลัวหลงกับต้นแล้วหากันไม่เจอ~ ถ้าต้นเอาโทรศัพท์หนูมาด้วยหนูขอก่อนได้ไหมคะ แล้วต้นค่อยเอาคืนใหม่ก็ได้"

"อย่าไปนาน" เขายกท่อนแขนออกจากลำคอระหง แล้วหยิบมือถือเครื่องหนึ่งในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมายื่นให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจ รีบรับมือถือมาเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายข้างทันที ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง

"..." ต้นน้ำมองตามไปขณะที่คะนิ้งเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จู่ๆหัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนมันก็สั่นไหวให้กับความไร้เดียงสาของเธอ