กินเด็ก 20+ นิยาย บท 32
สรุปบท บทที่ 31: กินเด็ก 20+
สรุปตอน บทที่ 31 – จากเรื่อง กินเด็ก 20+ โดย เวย์นิส
ตอน บทที่ 31 ของนิยายโรแมนซ์เรื่องดัง กินเด็ก 20+ โดยนักเขียน เวย์นิส เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
"เฮีย ผมวางเงินไว้ให้ในห้องแล้วนะ" สิงหาที่นั่งเล่นอยู่บนโซฟาเบนสายตาไปหารุ่นน้องหนุ่มที่เพิ่งเปิดประตูออกมาจากห้องสักพร้อมกับเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม
"เออ แล้ววันนี้มาสักอะไรวะ ถึงขนาดสักเอง ไม่อยากให้กูเห็นรึไง"
"แค่อักษรภาษาอังกฤษธรรมดา ไม่ต้องถึงมือเฮียหรอก" ต้นน้ำตอบอย่างขอไปที แล้วจูงมือคะนิ้งเข้าไปนั่งบนโซฟาที่ยังว่างอยู่
"เรียนจบแล้วมาเป็นช่างสักร้านกูเหอะ สาวๆคงต่อแถวรอเข้าร้านกูเพียบถ้ามึงลงเข็มเอง"
"ถึงผมไม่มาเป็นช่างที่นี่ปกติร้านเฮียก็มีแต่ลูกค้าผู้หญิงอยู่แล้วนิ แล้วผมก็บอกไปตั้งหลายรอบแล้วว่าถ้าเป็นลูกค้าผู้หญิงผมไม่สักให้"
"หวงตัวจังเลยนะพ่อเทพบุตร ตอนคลอดออกมาจากท้องแม่ตัวมึงหุ้มทองออกมารึไงผู้หญิงถึงแตะต้องไม่ได้เลย"
"ผมไม่เหมือนเฮียนิที่ผ่านผู้หญิงมาแล้วไม่รู้กี่คน"
"พูดแบบนี้เหมือนหึงกูเลยนะ" สิงหาพูดหยอกล้อ ก่อนจะลุกขึ้นไปปิดประตูร้าน "เดี๋ยวค่อยกลับนะ แดกเหล้าเป็นเพื่อนกูหน่อย"
"ถึงกับต้องปิดร้านเลยเหรอเฮีย"
"เดี๋ยวมึงกลับไปค่อยเปิด ลูกค้ามาวุ่นวาย เสียบรรยากาศเสพสุรานารีกูหมด"
"มีขนมอะไรให้เด็กกินไหมเฮีย"
"ให้น้องมันแดกกูเล่นแทนได้ไหมล่ะ"
"เหมือนเฮียอยากปากแตกนะ"
"ฮ่าๆ กูล่ะเกลียดคำว่าเฮียจากปากมึงจริงๆ ไม่มีความเคารพเหี้ยอะไรกูเลย"
ต้นน้ำถอนหายใจอย่างเอือมระอากับนิสัยขี้แกล้งของรุ่นพี่หนุ่ม ก่อนจะหันไปหาคนข้างๆเมื่อสิงหาเดินเข้าไปหลังร้านแล้ว
"ต้นชื่ออะไรเหรอ~" คะนิ้งถามเสียงอ้อน
"ตอนสักให้ไม่ได้อ่านรึไง"
"หนูมองหน้าต้นอย่างเดียว"
"หึ เดี๋ยวก็ได้เห็น เพราะมันจะอยู่กับเธอไปตลอด"
"..." คะนิ้งไม่ได้ถามต่อ เธอนั่งเงียบๆเมื่อสิงหาเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์
"ไหนๆมึงก็แดกเหล้าเป็นเพื่อนกูแล้ว กูขอเสือกในฐานะรุ่นพี่หน่อยว่ามึงกับน้องคะนิ้งเป็นอะไรกัน"
"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบกับคำถามของหนุ่มรุ่นพี่ คำพูดเมื่อเช้าของต้นน้ำมันดังก้องเข้ามาในสมองอีกครั้ง สถานะของเธอเป็นแค่คนอาศัยที่ต้องมอบร่างกายให้เขาเป็นค่าตอบแทน ถึงเวลาต้องตื่นจากฝันหวานเมื่อสักครู่มาเผชิญหน้ากับความเป็นจริง
"พอดีกูได้ยินมึงกับน้องมันคุยกันเมื่อกี้เรื่องรอยสัก กูแค่อยากรู้ว่ามึงกับน้องคะนิ้งเป็นอะไรกัน เพราะที่มึงสักชื่อตัวเองให้น้องมันจะอยู่กับตัวน้องไปตลอดนะ"
"คงไม่มีคนโง่ที่ไหนสักชื่อตัวเองให้ผู้หญิงโดยที่ไม่รู้สึกอะไรหรอกเฮีย"
"..." คะนิ้งมองหน้าต้นน้ำอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อเขาตอบรุ่นพี่หนุ่มไปแบบนั้น มันหมายความว่าเขารู้สึกกับเธอมากกว่าที่พูดและแสดงออกงั้นเหรอ?
"แล้วสรุป?"
"ไม่มีคำตอบ"
"อะไรของมึง"
"หิวไหม อยากกินอะไร" ต้นน้ำเอ่ยถามขณะเดินกอดคอคะนิ้งเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของผู้คนรอบข้างที่มองมาหาเขาและเธอ
"ที่ต้นทำให้กินก่อนออกมาหนูยังอิ่มอยู่เลย"
"งั้นก็รีบไปซื้อของให้เสร็จ จะได้รีบกลับ"
"ต้นมาซื้ออะไรเหรอ"
"ของสด เมื่อเช้าทำกินหมดแล้ว"
"งั้นหนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ"
"ฉันจะไปซื้อก่อนจะได้ไม่เสียเวลา ถ้าเสร็จแล้วก็ไปหาฉันที่โซนของสดก็แล้วกัน"
"หนูขอโทรศัพท์คืนได้ไหมคะ"
"..." ดวงตาคมกริบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มเขม็งเมื่อได้ยินอย่างนั้น ทำเอาคะนิ้งรู้สึกเสียวสันหลังทั้งที่ยังไม่มีคำพูดหลุดออกจากปากเขา
"หนูกลัวหลงกับต้นแล้วหากันไม่เจอ~ ถ้าต้นเอาโทรศัพท์หนูมาด้วยหนูขอก่อนได้ไหมคะ แล้วต้นค่อยเอาคืนใหม่ก็ได้"
"อย่าไปนาน" เขายกท่อนแขนออกจากลำคอระหง แล้วหยิบมือถือเครื่องหนึ่งในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมายื่นให้เธอ
"ขอบคุณค่ะ" เด็กสาวยิ้มกว้างด้วยความดีใจ รีบรับมือถือมาเก็บไว้ในกระเป๋าสะพายข้างทันที ก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอีกทางหนึ่ง
"..." ต้นน้ำมองตามไปขณะที่คะนิ้งเดินห่างออกไปเรื่อยๆ จู่ๆหัวใจที่ไม่เคยหวั่นไหวกับผู้หญิงคนไหนมันก็สั่นไหวให้กับความไร้เดียงสาของเธอ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กินเด็ก 20+