กินเด็ก 20+ นิยาย บท 31
สรุปบท บทที่ 30: กินเด็ก 20+
สรุปเนื้อหา บทที่ 30 – กินเด็ก 20+ โดย เวย์นิส
บท บทที่ 30 ของ กินเด็ก 20+ ในหมวดนิยายโรแมนซ์ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย เวย์นิส อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
"ต้นจะสักเพิ่มตรงไหนเหรอ" เด็กสาวถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเข้ามาเห็นอุปกรณ์ต่างๆสำหรับสักลายภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ต้นน้ำกลับปิดประตูลงกลอนแทนการตอบคำถามของเธอ
"พี่สิงหาเป็นอะไรกับต้นเหรอ ทำไมถึงดูสนิทกันขนาดนั้น รอยสักของพี่เขามีแต่น่ากลัวทั้งนั้นเลย ไม่เหมือนรอยสักที่หลังของต้น มันสวย"
"เมื่อก่อนเคยเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย แต่เฮียเขาจบออกมาได้สองปีกว่าแล้ว ตอนนี้ก็ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันเหมือนเดิม เพราะชอบสักเหมือนกัน นิสัยก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก"
"ต้นรู้จักคนเยอะจัง...หนูอิจฉาที่ต้นมีเพื่อนเยอะ"
"มีฉันคนเดียวยังไม่พอรึไง"
"..." คะนิ้งชะงักไปกับคำพูดที่เหมือนไม่ได้คิดอะไรของต้นน้ำ แต่สำหรับคนฟังอย่างเธอมันหวั่นไหวจนหัวใจเต้นแรง แม้ว่าคนที่พูดประโยคนั้นออกมาจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่เคยพ่นวาจาทำร้ายจิตใจเธอก็ตาม
"อ๊ะ!" ความคิดเมื่อสักครู่พลันกระเจิดกระเจิงเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามาช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วเดินเข้าไปวางเธอลงบนเตียงสัก ก่อนที่เขาจะผละตัวออกไปทำอะไรบางอย่างที่คล้ายกับเตรียมอุปกรณ์ในความคิดของเธอ
"หนูนอนตรงนี้ได้เหรอคะ มันเตียงสำหรับคนสักไม่ใช่เหรอ"
"เธอเคยบอกว่าอยากสักชื่อฉันใช่ไหม"
"..." เขาจะสักชื่อตัวเองให้เธองั้นเหรอ? คะนิ้งแทบลืมหายใจไปชั่วขณะเมื่อได้ยินสิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมา หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าเขาจะได้ยินในตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตากัน
"ถ้าเธอรู้สึกว่ามันเสียเปรียบ ฉันจะสักชื่อเธอไว้บนตัวของฉันด้วย ดีไหม...กรรณิการ์"
"..!" คะนิ้งมองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเมื่อชื่อจริงของตัวเองถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของเขา เธอมั่นใจว่าไม่เคยหลุดปากบอกชื่อนั้นกับเขาเลยสักครั้ง และที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยสนใจเรื่องของเธอเลย
กึก! กึก!
"อ้าวไอ้ต้น มึงล็อกประตูทำส้นตีนอะไร อย่ามาถอดเสื้อผ้าลงเข็มในร้านกูนะมึง" เสียงของสิงหาที่ดังเล็ดลอดเข้ามาฉุดรั้งสติของคะนิ้งกลับมาอีกครั้ง ต้นน้ำเองก็ละสายตาไปทางอื่นเหมือนกัน
"ขอยืมห้องหน่อยเฮีย"
"จะพาเด็กมาลงเข็มในร้านกูก็ไม่บอกก่อนนะมึง อย่าให้กูได้ยินเสียงอ๊ะๆออกมานะ กูจะถีบให้"
"ถ้าจะทำแบบนั้นคงไม่มาทำในห้องแคบๆแบบนี้หรอกเฮีย"
"เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะมึง"
"หึ" ต้นน้ำยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสิงหาเดินออกไป เขาดึงความสนใจกลับมาที่อุปกรณ์การสักตรงหน้าอีกครั้ง
"ต้นสักเป็นด้วยเหรอ"
"เธอไม่ใช่คนแรกที่ฉันสักให้นะ แต่เป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันสักให้ และได้สักชื่อฉัน"
"..." หากวันไหนต้องจากกันรอยสักนั้นก็คงจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต แต่ถ้าเป็นชื่อของเขาเธอก็คงไม่รู้สึกผิดหวังที่มันฝังอยู่บนร่างกาย เพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอตกหลุมรัก เป็นผู้มีพระคุณของเธอ และเป็นคนสอนให้เธอรู้จักกับความเจ็บปวดที่แฝงด้วยความสุข ในขณะเดียวกันเขาก็สอนให้เธอเข้มแข็งขึ้น
"ถะ..ถุงมือต้นมันน่ากลัว ไม่มีสีอื่นนอกจากสีดำแล้วเหรอ"
"อยากชวนคุยก็ได้ แต่ฉันจะลงเข็มแล้ว อย่ากลั้นหายใจ อย่านึกถึงของมีคมเดี๋ยวจะยิ่งกลัว"
เด็กสาวหลับตาแน่นเมื่อเครื่องสักเริ่มทำงาน เสียงของมันดังกลบเสียงเต้นของหัวใจ แต่กลับยิ่งสร้างความหวาดกลัวให้เธอเข้าไปใหญ่
"อื้อ!" วินาทีที่เข็มแทรกผ่านผิวหนังลงไปคือวินาทีเดียวกันกับที่เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ร่างกายทุกส่วนแข็งทื่อราวกับถูกสาปไปชั่วขณะ
เด็กสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอเลือกที่จะกัดฟันข่มความเจ็บปวด แล้วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม มันน่าเหลือเชื่อที่เขากำลังสลักชื่อของตัวเองไว้บนร่างกายเธอด้วยมือของเขาเอง
@ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"เก่งเหมือนกันนิ นึกว่าจะน้ำตาแตก" ต้นน้ำพูดหยอกล้อหลังจากสลักชื่อตัวเองไว้บนร่างกายของคะนิ้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่คนโดนแซวนอนกัดปากอยู่บนเตียง
"จะ..เจ็บ" เด็กสาวเหลือบมองรอยสักบนหน้าท้องแบนราบอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ต้นน้ำกลับเอาผ้าปิดแผลมาปิดไว้พอดี
"อีกสองชั่วโมงค่อยแกะออก" เขาหยัดกายลุกขึ้นเพื่อไปเปลี่ยนอุปกรณ์ใหม่เกือบทั้งหมดหลังพูดจบประโยค ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง แล้วจัดการทำความสะอาดท้องแขนข้างซ้ายของตัวเอง ก่อนจะร่างชื่อของคะนิ้งเป็นภาษาอังกฤษลงไปหลังจากโกนขนออกแล้ว
"ตะ..ต้นจะสักเองเหรอ..อื้อ!" คะนิ้งรีบยกมือขึ้นมาปิดตาไว้เมื่อได้ยินเสียงเครื่องสักทำงานอีกครั้ง เธอไม่คิดว่าต้นน้ำจะบ้าบิ่นถึงขนาดสักชื่อของเธอไว้บนท้องแขนด้วยมือของตัวเอง
ต้นน้ำยิ้มมุมปากทั้งที่มือยังกดเข็มลงบนท้องแขน สำหรับเขาแล้วความเจ็บปวดที่แลกมาซึ่งความสวยงามมันคุ้มค่าและน่าจดจำ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กินเด็ก 20+