กินเด็ก 20+ นิยาย บท 31

"ต้นจะสักเพิ่มตรงไหนเหรอ" เด็กสาวถามอย่างตื่นเต้นเมื่อเข้ามาเห็นอุปกรณ์ต่างๆสำหรับสักลายภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ต้นน้ำกลับปิดประตูลงกลอนแทนการตอบคำถามของเธอ

"พี่สิงหาเป็นอะไรกับต้นเหรอ ทำไมถึงดูสนิทกันขนาดนั้น รอยสักของพี่เขามีแต่น่ากลัวทั้งนั้นเลย ไม่เหมือนรอยสักที่หลังของต้น มันสวย"

"เมื่อก่อนเคยเป็นรุ่นพี่ที่มหาลัย แต่เฮียเขาจบออกมาได้สองปีกว่าแล้ว ตอนนี้ก็ยังเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันเหมือนเดิม เพราะชอบสักเหมือนกัน นิสัยก็ไม่ได้แตกต่างกันมาก"

"ต้นรู้จักคนเยอะจัง...หนูอิจฉาที่ต้นมีเพื่อนเยอะ"

"มีฉันคนเดียวยังไม่พอรึไง"

"..." คะนิ้งชะงักไปกับคำพูดที่เหมือนไม่ได้คิดอะไรของต้นน้ำ แต่สำหรับคนฟังอย่างเธอมันหวั่นไหวจนหัวใจเต้นแรง แม้ว่าคนที่พูดประโยคนั้นออกมาจะเป็นคนเดียวกันกับคนที่เคยพ่นวาจาทำร้ายจิตใจเธอก็ตาม

"อ๊ะ!" ความคิดเมื่อสักครู่พลันกระเจิดกระเจิงเมื่อจู่ๆชายหนุ่มก็เดินเข้ามาช้อนตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว แล้วเดินเข้าไปวางเธอลงบนเตียงสัก ก่อนที่เขาจะผละตัวออกไปทำอะไรบางอย่างที่คล้ายกับเตรียมอุปกรณ์ในความคิดของเธอ

"หนูนอนตรงนี้ได้เหรอคะ มันเตียงสำหรับคนสักไม่ใช่เหรอ"

"เธอเคยบอกว่าอยากสักชื่อฉันใช่ไหม"

"..." เขาจะสักชื่อตัวเองให้เธองั้นเหรอ? คะนิ้งแทบลืมหายใจไปชั่วขณะเมื่อได้ยินสิ่งที่ต้นน้ำพูดออกมา หัวใจดวงน้อยเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่าเขาจะได้ยินในตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาหันมาสบตากัน

"ถ้าเธอรู้สึกว่ามันเสียเปรียบ ฉันจะสักชื่อเธอไว้บนตัวของฉันด้วย ดีไหม...กรรณิการ์"

"..!" คะนิ้งมองชายหนุ่มอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาเมื่อชื่อจริงของตัวเองถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของเขา เธอมั่นใจว่าไม่เคยหลุดปากบอกชื่อนั้นกับเขาเลยสักครั้ง และที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยสนใจเรื่องของเธอเลย

กึก! กึก!

"อ้าวไอ้ต้น มึงล็อกประตูทำส้นตีนอะไร อย่ามาถอดเสื้อผ้าลงเข็มในร้านกูนะมึง" เสียงของสิงหาที่ดังเล็ดลอดเข้ามาฉุดรั้งสติของคะนิ้งกลับมาอีกครั้ง ต้นน้ำเองก็ละสายตาไปทางอื่นเหมือนกัน

"ขอยืมห้องหน่อยเฮีย"

"จะพาเด็กมาลงเข็มในร้านกูก็ไม่บอกก่อนนะมึง อย่าให้กูได้ยินเสียงอ๊ะๆออกมานะ กูจะถีบให้"

"ถ้าจะทำแบบนั้นคงไม่มาทำในห้องแคบๆแบบนี้หรอกเฮีย"

"เดี๋ยวนี้ปากเก่งนะมึง"

"หึ" ต้นน้ำยิ้มมุมปากเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสิงหาเดินออกไป เขาดึงความสนใจกลับมาที่อุปกรณ์การสักตรงหน้าอีกครั้ง

"ต้นสักเป็นด้วยเหรอ"

"เธอไม่ใช่คนแรกที่ฉันสักให้นะ แต่เป็นผู้หญิงคนแรกที่ฉันสักให้ และได้สักชื่อฉัน"

"..." หากวันไหนต้องจากกันรอยสักนั้นก็คงจะอยู่กับเธอไปตลอดชีวิต แต่ถ้าเป็นชื่อของเขาเธอก็คงไม่รู้สึกผิดหวังที่มันฝังอยู่บนร่างกาย เพราะเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอตกหลุมรัก เป็นผู้มีพระคุณของเธอ และเป็นคนสอนให้เธอรู้จักกับความเจ็บปวดที่แฝงด้วยความสุข ในขณะเดียวกันเขาก็สอนให้เธอเข้มแข็งขึ้น

"ถะ..ถุงมือต้นมันน่ากลัว ไม่มีสีอื่นนอกจากสีดำแล้วเหรอ"

"อยากชวนคุยก็ได้ แต่ฉันจะลงเข็มแล้ว อย่ากลั้นหายใจ อย่านึกถึงของมีคมเดี๋ยวจะยิ่งกลัว"

เด็กสาวหลับตาแน่นเมื่อเครื่องสักเริ่มทำงาน เสียงของมันดังกลบเสียงเต้นของหัวใจ แต่กลับยิ่งสร้างความหวาดกลัวให้เธอเข้าไปใหญ่

"อื้อ!" วินาทีที่เข็มแทรกผ่านผิวหนังลงไปคือวินาทีเดียวกันกับที่เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดอย่างที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน ร่างกายทุกส่วนแข็งทื่อราวกับถูกสาปไปชั่วขณะ

เด็กสาวค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง เธอเลือกที่จะกัดฟันข่มความเจ็บปวด แล้วจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่ม มันน่าเหลือเชื่อที่เขากำลังสลักชื่อของตัวเองไว้บนร่างกายเธอด้วยมือของเขาเอง

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"เก่งเหมือนกันนิ นึกว่าจะน้ำตาแตก" ต้นน้ำพูดหยอกล้อหลังจากสลักชื่อตัวเองไว้บนร่างกายของคะนิ้งเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่คนโดนแซวนอนกัดปากอยู่บนเตียง

"จะ..เจ็บ" เด็กสาวเหลือบมองรอยสักบนหน้าท้องแบนราบอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่ต้นน้ำกลับเอาผ้าปิดแผลมาปิดไว้พอดี

"อีกสองชั่วโมงค่อยแกะออก" เขาหยัดกายลุกขึ้นเพื่อไปเปลี่ยนอุปกรณ์ใหม่เกือบทั้งหมดหลังพูดจบประโยค ก่อนจะกลับมานั่งที่เดิมอีกครั้ง แล้วจัดการทำความสะอาดท้องแขนข้างซ้ายของตัวเอง ก่อนจะร่างชื่อของคะนิ้งเป็นภาษาอังกฤษลงไปหลังจากโกนขนออกแล้ว

"ตะ..ต้นจะสักเองเหรอ..อื้อ!" คะนิ้งรีบยกมือขึ้นมาปิดตาไว้เมื่อได้ยินเสียงเครื่องสักทำงานอีกครั้ง เธอไม่คิดว่าต้นน้ำจะบ้าบิ่นถึงขนาดสักชื่อของเธอไว้บนท้องแขนด้วยมือของตัวเอง

ต้นน้ำยิ้มมุมปากทั้งที่มือยังกดเข็มลงบนท้องแขน สำหรับเขาแล้วความเจ็บปวดที่แลกมาซึ่งความสวยงามมันคุ้มค่าและน่าจดจำ