กินเด็ก 20+ นิยาย บท 30

'ห้องเช่าราคาถูก'

"..." ดวงตาคมกวาดมองทุกตัวอักษรบนหน้าจออย่างละเอียดเพื่อดูให้แน่ใจว่าสมองของตัวเองไม่ได้เบลอจนอ่านผิดอ่านถูก เขากำมือถือเครื่องหรูแน่นราวกับจะทำให้มันแหลกลาญคามือ

"ไปกินข้าวได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม"

"หนูก็แค่อยากหาที่อยู่ใหม่ให้ได้เร็วๆ ต้นจะได้ไม่ต้องทนรำคาญหนู จะได้สูบบุหรี่ได้อย่างสบายใจโดยไม่มีหนูคอยกวนใจด้วย แต่หนูไม่ลืมคำพูดของตัวเองนะ ถึงต้นจะบอกว่าเอาร่างกายของหนูเป็นค่าตอบแทนไปแล้ว แต่หนูจะเลี้ยงไอติมต้นเหมือนที่สัญญาไว้นะ"

"หุบปากแล้วไปกินข้าวได้แล้ว!"

"..." กลับกลายเป็นคะนิ้งที่ชะงักไปเมื่อจู่ๆก็โดนต้นน้ำตวาดใส่ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอารมณ์เสียอีกทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วหลังจากได้อาบน้ำด้วยกัน

"หนูทำให้ต้นหงุดหงิดอีกแล้วเหรอ"

"มากินข้าวได้แล้ว"

"หนูขอโทรศัพท์คืนได้ไหมคะ" เธอแบมือไปตรงหน้าเมื่อเห็นต้นน้ำเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเขา

"โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของฉัน เพราะงั้นฉันขอคืน ต่อไปนี้จะทำอะไรเธอต้องขออนุญาตฉันก่อน ห้ามทำอะไรที่ฉันไม่อนุญาต"

"..."

"ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น" เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ทำให้คะนิ้งต้องรีบเดินตามไปเพราะไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิดอีก

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ต้น หนูขอออกไปข้างนอกได้ไหม" คะนิ้งมองเจ้าของห้องตาแป๋วเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดไปรเวตเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์รัดรูปสีเดียวกัน

"รีบไปแต่งตัว ฉันจะไปข้างนอก"

"ต้นจะไปไหนเหรอ~"

"ไปกับฉันเดี๋ยวก็รู้เอง"

"..." เด็กสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย ถึงอย่างนั้นก็ยอมลุกขึ้นจากโซฟาในห้องนั่งเล่น เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ในห้องนอน เธอใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีในการเลือกเสื้อผ้าและประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆ

"เสร็จแล้วค่ะ"

"..." ต้นน้ำละสายตาจากหน้าจอมือถือเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กสาวดังขึ้นใกล้ๆ เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เก็บมือถือเครื่องหรูไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม แล้วเดินเข้าไปคว้ามือเธอมากุมไว้

การกระทำของต้นน้ำสร้างความประหลาดใจให้คะนิ้งไม่น้อย เพราะปกติแล้วเธอจะเป็นฝ่ายตอแยขอจับมือเขาตลอด แต่วันนี้กลับเป็นเขาที่เดินเข้ามาจับมือเธอเองโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอ

"มีเรื่องอะไรอยากบอกฉันไหม"

"คะ?" คำถามที่หลุดออกจากปากของชายหนุ่มขณะเดินจับมือกันเข้ามาในโรงจอดรถของคอนโดยิ่งสร้างความงุนงงให้คะนิ้งเข้าไปใหญ่ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา อารมณ์ของเขาถึงขึ้นๆลงๆแบบนี้ มิหนำซ้ำยังทำเหมือนใส่ใจเรื่องของเธออีกต่างหาก

"ปัญหาของเธอที่ไม่เคยบอกฉัน อยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม"

"...ไม่มีค่ะ"

"ฉันไม่อยากคาดคั้น ถ้าอยากบอกก็บอก"

"หนูลืมมันไปหมดแล้วค่ะ...ไม่มีอะไรน่าจดจำ"

"กูเพิ่งเปิดร้านเมื่อกี้ แล้วมึงก็โผล่หน้ามาเนี่ยแหละ แล้ววันนี้จะสักเหี้ยอะไรอีกล่ะ หรือพาเมียมาให้กูลงเข็ม"

"..."

"เงียบแบบนี้กำลังคิดอยู่ล่ะสิว่าจะฝากรอยตีนไว้ตรงส่วนไหนของหน้ากูดี"

"บางทีเฮียก็กวนตีนไปนะ" ต้นน้ำทำหน้าเบื่อหน่าย ก่อนจะจูงมือคะนิ้งเข้าไปนั่งลงบนโซฟา

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อคะนิ้งค่ะ" เด็กสาวทักทายเสียงใสเมื่อเห็นรุ่นพี่หนุ่มของต้นน้ำเอาแต่จ้องมองมาที่เธอ

"พี่ชื่อสิงหานะ เรียกสิงห์เฉยๆก็พอถ้าเป็นเมียไอ้ต้น"

"ค่ะ...พี่สิงหา"

"ฮ่าๆๆ กูล่ะอย่างชอบ" สิงหาหัวเราะร่าอย่างชอบใจเมื่อได้ยินเด็กสาวเรียกชื่อเต็มของตัวเอง ทำเอาคะนิ้งงุนงงกับท่าทางอารมณ์ของเขา ต่างจากต้นน้ำที่แค่นหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วปล่อยมือออกจากการเกาะกุม

"ห้องสักยังว่างไหมเฮีย ขอยืมหน่อย"

"ชีวิตติดเข็มจริงๆนะมึงเนี่ย ว่าแต่เด็กคนนี้โดนมึงลงเข็มไปยัง สนใจให้กูลงเข็มให้ไหม กูลงให้ฟรีเลย"

"นี่ผมเห็นเฮียเป็นรุ่นพี่นะ รองเท้าผมมันเลยไม่ลอยไปกระแทกปากเฮีย"

"ถ้าจะพูดขนาดนี้ไม่ต้องเรียกกูว่าเฮียแล้วมั้ง" สิงหายิ้มมุมปาก "ห้องสักยังว่างอยู่ อยากสักรูปอะไรก็บอกแล้วกัน กูขอไปชงกาแฟก่อน"

ต้นน้ำพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ไม่ลืมที่จะลากแขนคะนิ้งให้เดินตามมา