กินเด็ก 20+ นิยาย บท 30

'ห้องเช่าราคาถูก'

"..." ดวงตาคมกวาดมองทุกตัวอักษรบนหน้าจออย่างละเอียดเพื่อดูให้แน่ใจว่าสมองของตัวเองไม่ได้เบลอจนอ่านผิดอ่านถูก เขากำมือถือเครื่องหรูแน่นราวกับจะทำให้มันแหลกลาญคามือ

"ไปกินข้าวได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องพูดเป็นครั้งที่สาม"

"หนูก็แค่อยากหาที่อยู่ใหม่ให้ได้เร็วๆ ต้นจะได้ไม่ต้องทนรำคาญหนู จะได้สูบบุหรี่ได้อย่างสบายใจโดยไม่มีหนูคอยกวนใจด้วย แต่หนูไม่ลืมคำพูดของตัวเองนะ ถึงต้นจะบอกว่าเอาร่างกายของหนูเป็นค่าตอบแทนไปแล้ว แต่หนูจะเลี้ยงไอติมต้นเหมือนที่สัญญาไว้นะ"

"หุบปากแล้วไปกินข้าวได้แล้ว!"

"..." กลับกลายเป็นคะนิ้งที่ชะงักไปเมื่อจู่ๆก็โดนต้นน้ำตวาดใส่ เธอไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอารมณ์เสียอีกทั้งที่ก่อนหน้านี้เหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วหลังจากได้อาบน้ำด้วยกัน

"หนูทำให้ต้นหงุดหงิดอีกแล้วเหรอ"

"มากินข้าวได้แล้ว"

"หนูขอโทรศัพท์คืนได้ไหมคะ" เธอแบมือไปตรงหน้าเมื่อเห็นต้นน้ำเก็บมือถือไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของเขา

"โทรศัพท์เครื่องนี้เป็นของฉัน เพราะงั้นฉันขอคืน ต่อไปนี้จะทำอะไรเธอต้องขออนุญาตฉันก่อน ห้ามทำอะไรที่ฉันไม่อนุญาต"

"..."

"ถ้าฉันไม่อนุญาตให้เธอไป เธอก็ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น" เขากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องครัวอีกครั้ง ทำให้คะนิ้งต้องรีบเดินตามไปเพราะไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิดอีก

@ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ต้น หนูขอออกไปข้างนอกได้ไหม" คะนิ้งมองเจ้าของห้องตาแป๋วเมื่อเขาเดินออกมาจากห้องนอนด้วยชุดไปรเวตเสื้อเชิ้ตสีดำและกางเกงยีนส์รัดรูปสีเดียวกัน

"รีบไปแต่งตัว ฉันจะไปข้างนอก"

"ต้นจะไปไหนเหรอ~"

"ไปกับฉันเดี๋ยวก็รู้เอง"

"..." เด็กสาวขมวดคิ้วอย่างสงสัย ถึงอย่างนั้นก็ยอมลุกขึ้นจากโซฟาในห้องนั่งเล่น เดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ในห้องนอน เธอใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่นาทีในการเลือกเสื้อผ้าและประทินโฉมด้วยเครื่องสำอางบางๆ

"เสร็จแล้วค่ะ"

"..." ต้นน้ำละสายตาจากหน้าจอมือถือเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเด็กสาวดังขึ้นใกล้ๆ เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง เก็บมือถือเครื่องหรูไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์เหมือนเดิม แล้วเดินเข้าไปคว้ามือเธอมากุมไว้

การกระทำของต้นน้ำสร้างความประหลาดใจให้คะนิ้งไม่น้อย เพราะปกติแล้วเธอจะเป็นฝ่ายตอแยขอจับมือเขาตลอด แต่วันนี้กลับเป็นเขาที่เดินเข้ามาจับมือเธอเองโดยที่เธอไม่ต้องร้องขอ

"มีเรื่องอะไรอยากบอกฉันไหม"

"คะ?" คำถามที่หลุดออกจากปากของชายหนุ่มขณะเดินจับมือกันเข้ามาในโรงจอดรถของคอนโดยิ่งสร้างความงุนงงให้คะนิ้งเข้าไปใหญ่ เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา อารมณ์ของเขาถึงขึ้นๆลงๆแบบนี้ มิหนำซ้ำยังทำเหมือนใส่ใจเรื่องของเธออีกต่างหาก

"ปัญหาของเธอที่ไม่เคยบอกฉัน อยากจะเล่าให้ฉันฟังไหม"

"...ไม่มีค่ะ"

"ฉันไม่อยากคาดคั้น ถ้าอยากบอกก็บอก"

"หนูลืมมันไปหมดแล้วค่ะ...ไม่มีอะไรน่าจดจำ"