กินเด็ก 20+ นิยาย บท 29

"อะ..ออกไป..หนูหนัก" แม้น้ำหนักตัวที่ต้นน้ำทิ้งลงมาทาบทับแผ่นหลังจะไม่ได้หนักมากนัก แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่สะดวก คะนิ้งพยายามเบือนหน้าหลบเมื่อคนข้างบนค่อยๆเลื่อนใบหน้าลงมาประชิด แต่เพราะตอนนี้อยู่ในท่านอนราบจึงไม่สามารถขยับไปไหนได้

"หนักหรือเสียว ข้างในของเธอมันยังตอดฉันแน่นอยู่เลยนะ อยากให้ฉันต่อยกสองไหม?"

"ทำไมต้นต้องแกล้งหนูด้วย ต้นไม่เคยสนใจหนูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เย็นชากับหนูเหมือนวันแรกที่เราเจอกันล่ะ"

"แล้วความรู้สึกของเธอในวันแรกที่เจอฉันกับวันนี้มันยังเหมือนเดิมงั้นเหรอ"

"วันแรกหนูรู้สึกดีกับต้นมากๆ ถึงต้นจะปากร้ายแต่ก็ใจดี แต่ตอนนี้หนูไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว"

"งั้นเหรอ?" ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียพวงแก้มแดงระเรื่อเบาๆ ต้นน้ำหัวเราะในลำคอให้กับคำตอบของเด็กสาว "ขนาดความรู้สึกของเธอยังไม่เหมือนเดิมเลย แล้วนับประสาอะไรกับความรู้สึกของฉัน"

"..." คะนิ้งชะงักไปเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน แต่ยังไม่ทันจะได้ถามอะไรริมฝีปากหนาก็จูบลงมาตรงมุมปากเบาๆ ทำให้รับรู้ได้ถึงกลิ่นบุหรี่จากลมหายใจอุ่นของเขา

เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่ บางครั้งก็ทำเหมือนเกลียดชัง บางครั้งก็ทำเหมือนหวงแหน หรือบางครั้งก็ทำร้ายจิตใจของเธอด้วยถ้อยคำร้ายกาจ แบบไหนกันแน่ที่เป็นตัวตนของเขา คะนิ้งคิดในใจ

"ไปอาบน้ำได้แล้ว ฉันไม่ชอบให้มีกลิ่นของผู้ชายคนอื่นติดอยู่บนร่างกายของเธอ"

"หนูไม่ได้นอนกับพี่พารัน..."

"แค่ใส่เสื้อผ้าของมันฉันก็ไม่ชอบ"

"..." หัวใจดวงน้อยที่เพิ่งสงบลงกลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง แม้น้ำเสียงของต้นน้ำจะแข็งกร้าวแต่มันแฝงด้วยความหวงแหน

"ผู้ชายคนเดียวที่แตะต้องร่างกายของเธอได้คือฉัน...จำไว้"

"..." เขาหวงเธองั้นเหรอ? หวงเธอในฐานะอะไร นางบำเรอหรือผู้หญิงของเขา เด็กสาวถามตัวเองในใจ

เมื่อเห็นคะนิ้งเงียบไปต้นน้ำจึงยอมดึงแก่นกายออกจากช่องทางรักอย่างอ้อยอิ่ง ส่งผลให้น้ำรักขาวขุ่นที่ถูกปลดปล่อยเข้าไปในกายเธอเมื่อสักครู่ค่อยๆไหลย้อนออกมาหยดลงบนผ้าปูที่นอน เขาจูบลงบนไหล่มนเบาๆก่อนจะผละตัวออก

พรึ่บ!

"หนูเดินเองได้" คะนิ้งทำหน้ามุ่ยเมื่อโดนชายหนุ่มช้อนตัวขึ้นในท่าเจ้าสาวทันทีที่พลิกตัวกลับมานอนหงาย แต่นอกจากเขาจะไม่ฟังคำพูดของเธอแล้วยังตีหน้ามึนอุ้มเธอเข้ามาในห้องน้ำ

ใบหน้าหวานค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อต้นน้ำก้าวขาเรียวยาวเข้าไปในอ่างอาบน้ำที่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว ก่อนที่เขาจะค่อยๆหย่อนตัวนั่งลง วางเธอลงกลางหว่างขา ทำให้แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเธอแนบกับมัดกล้ามเนื้อหน้าท้องและแผงอกของเขาพอดี ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังโดนอาวุธร้ายของเขาเสียดสีไปมากับสะโพกมน

"..." เธอค่อยๆแหงนมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบบนหน้าปกนิตยสารของเขา จนศีรษะทุยเล็กวางลงบนบ่าแกร่ง ขณะที่คนโดนมองหยิบบุหรี่ที่วางอยู่ใกล้ๆมาคาบไว้พร้อมกับจุดไฟ ก่อนจะพ่นควันขาวคลุ้งออกมาลอยฟุ้งในอากาศ

ทั้งที่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่และไม่อยากให้เขาสูบมันอีก แต่กลับละสายตาจากท่าทางน่าเกรงขามของเขาไม่ได้เลย

"อ๊ะ!" คะนิ้งสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อโดนฝ่ามือหนาลูบไล้ทั่วหน้าท้องแบนราบ ฉุดรั้งสติของเธอกลับมาอีกครั้ง

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอเบาๆดังขึ้นข้างกกหู ทำเอาก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของเด็กสาวกระตุกสั่นไหว "จะไปอาบน้ำใต้ฝักบัวก็ได้นะ แต่ฉันเพลียๆนิดหน่อยเลยอยากแช่น้ำอุ่นให้สบายตัวก่อน"

"..."

"หนูอยากลองใหม่"

"พอแล้ว ฉันแค่ให้ลอง ไม่ได้ให้ติด"

"แล้วทำไมต้นถึงติดบุหรี่"

"ฉันไม่แกร่งพอที่จะชนะมันมั้ง แต่ก็รู้ว่ามันไม่ดี"

"รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่ดียังจะไปยุ่งกับมันอีก" เธอเบือนหน้าหนีพลางถอนหายใจเบาๆ ในขณะที่คนโดนว่ายกบุหรี่ขึ้นมาอัดควันขาวคลุ้งเข้าปากอีกครั้ง

"อาบน้ำเถอะ อย่ามาสนใจเรื่องของฉันเลย"

คะนิ้งผละตัวออกจากหว่างขาแกร่งเมื่อจบประโยคของต้นน้ำ เธอขยับไปนั่งฝั่งตรงข้ามโดยหันหน้าเข้าหากัน ซึ่งต้นน้ำก็ไม่ว่าอะไร ทำให้เธอกล้าที่จะจ้องมองใบหน้าของเขาตรงๆ จดจำทุกอย่างเกี่ยวกับเขา เพื่อที่วันหนึ่งหากต้องจากกันเธอจะได้ไม่ลืมว่าเขาเคยมอบความสุขและความเจ็บปวดให้เธอในช่วงเวลาเดียวกัน

"มากินข้าวได้แล้ว อย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์"

"ต้นกินก่อนเลย หนูยังไม่หิว" เด็กสาวตอบกลับโดยไม่ละสายตาจากหน้าจอมือถือ ทำเอาต้นน้ำที่เพิ่งเตรียมอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยชักสีหน้าไม่พอใจ เขาถอดผ้ากันเปื้อนออกมาวางไว้บนโต๊ะรับประทานอาหาร แล้วสาวเท้าไปหาคนที่นั่งเล่นมือถืออยู่บนโซฟา

"อ๊ะ!" คะนิ้งร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อโทรศัพท์มือถือถูกแย่งไปด้วยฝีมือของต้นน้ำ

"แอบคุยกับผู้ชายรึไงถึงไม่อยากจะกินข้าวกินปลา" ต้นน้ำถามอย่างหัวเสีย พร้อมกับก้มมองหน้าจอมือถือ ก่อนจะชะงักไปเมื่อได้อ่านสิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ