กินเด็ก 20+ นิยาย บท 35

พรึ่บ!

"อ๊ะ!" คะนิ้งร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อโดนกระชากแขนเบาๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่ต้นน้ำจะหยัดกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

"ที่พูดก่อนหน้านี้หมายความว่ายังไง" เขาถามพลางยื่นมือไปหยิบทิชชูบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเช็ดน้ำรักขาวขุ่นออกจากหน้าท้องแบนราบและเนินสามเหลี่ยมของเธอลวกๆ

"หนู...แค่บังเอิญไปเจอคนรู้จัก แล้วจู่ๆเขาก็มากอดหนู แต่หนูไม่อยากให้กลิ่นเขาติดอยู่บนตัวหนู เดี๋ยวต้นจะด่าว่าหนูขายตัวอีก"

"..." ต้นน้ำเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างจับผิดขณะเช็ดน้ำรักออกจากส่วนหัวของแก่นกาย "พูดมาให้หมดในตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี"

"..." คะนิ้งหลบสายตาเมื่อโดนคาดคั้น

"ไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร?"

"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเพียงแค่เผลอนึกถึงใบหน้าของคนที่ต้นน้ำถามถึง

"เขาเป็น..."

"..."

"เป็นคนรู้จักที่หนูไม่อยากรู้จักค่ะ"

"ตอบแบบนี้อยากลองสลบคาอกฉันว่างั้น?"

"หนูคงไม่ได้เจอกับเขาคนนั้นอีกแล้ว ต้นอย่าโมโหเลยนะ หนูแค่อยากให้ต้นกอดหนูแน่นๆ ลบกลิ่นของผู้ชายคนนั้นออกไป"

"มัน เป็น ใคร" ต้นน้ำถามเน้นทีละคำเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาเริ่มจะอารมณ์เสียกับคำตอบที่ไม่ชัดเจนของเธอ

"...ต้น" น้ำเสียงของเด็กสาวสั่นเครือทั้งที่คนข้างบนยังไม่ได้ทำอะไร เธอจับมือหนามากุมไว้แนบเนินอกในตอนที่เขาแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา ทำให้ต้นน้ำรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว "เรื่องของหนูมันไม่มีอะไรน่าจดจำหรอก ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนกัน...หนูอยากลืมทุกอย่าง ทุกอย่างเลย"

"ต้องให้ฉันสืบเองใช่ไหม"

"มะ..ไม่ ต้นอย่าทำแบบนั้นนะ อย่าใส่ใจเรื่องอดีตของหนูเลย" เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น แล้วยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้หลวมๆ "หนูมีแค่ต้นคนเดียวก็พอแล้ว ถ้าต้นยังอยากให้หนูอยู่ตรงนี้หนูก็จะอยู่ แต่ถ้าวันไหนต้นไม่ต้องการหนูแล้ว หนูก็จะไม่รบกวนต้นอีก"

"..." ไม่มีคำพูดใดหรือคำถามใดหลุดออกจากปากของต้นน้ำหลังจากนั้น เขาดันตัวเธอให้นอนลงอีกครั้ง แล้วจับเรียวขาสวยทั้งสองข้างแยกออกจากกัน

"ต้นโกรธหนูเหรอ"

"ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน อยากเล่าเมื่อไหร่ก็ค่อยเล่า"

"อึก..ตะ..ต้น" คะนิ้งบิดเร่าร่างกายไปมาเมื่อความใหญ่โตค่อยๆดันเข้ามาในร่องสวาทคับแคบอีกครั้ง เธอกัดปากเบาๆระบายความเสียวซ่านเมื่อต้นน้ำเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น

"อ๊ะ..อ๊า" จากเสียงพูดคุยถูกแทนที่ด้วยเสียงครางระงม บทรักเร่าร้อนที่มีชายหนุ่มเป็นผู้คุมเกมเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งความเหนื่อยล้าทำให้เขากับเธอนอนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน

@หลายชั่วโมงต่อมา

"อื้อ~" ต้นน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงกลางดึกหลังจากผล็อยหลับไปนานหลายชั่วโมง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดและความเงียบงันที่ปกคลุมภายในห้องนอน ข้างกายที่ไร้ซึ่งไออุ่นทำให้เขารู้ว่าคะนิ้งลุกออกไปแล้ว

"คะนิ้ง" เขาเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงเมื่อไร้เสียงตอบรับจากคนที่เรียกหา ต้นน้ำขมวดยุ่งเมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของคะนิ้ง

"ถ้าจะโทรมากวนตีนก็แค่นี้แหละ" เขากดวางสายทันทีโดยไม่รอให้คนปลายสายตอบอะไรกลับมา ก่อนจะปล่อยหมัดใส่กระปุกออมสินสีชมพูที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆเป็นการระบายอารมณ์หงุดหงิด

@ผับของพัดชา

"ฮ่าๆๆ" พัดชาระเบิดเสียงหัวเราะร่าอย่างชอบใจเมื่อโดนลูกพี่ลูกน้องตัดสายใส่ ทำเอาพารันที่นั่งกินเหล้าอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของเธอกลอกตาไปมา

"เดี๋ยวผับมึงได้เละแน่"

"อยากเห็นคนหัวร้อนชะมัด" เธอแสยะยิ้มร้ายกาจ แล้ววางมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงไปหาเพื่อนรัก

"อืม~" พารันครางในลำคอเบาๆเมื่อโดนขโมยจูบในตอนที่กำลังจะกลืนเหล้าลงคอพอดี แต่ยังไม่ทันจะได้ส่งเรียวลิ้นลากเข้าไปละเมียดละไมชิมความหวานในโพรงปากบางพัดชาก็ถอนจูบออกเสียก่อน

"วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะเลี้ยงเหล้าแกก็แล้วกัน แต่ขอตัวไปดูแลน้องน้อยคนสวยของเฮียต้นก่อนนะ"

"กูขอซื้อต่อได้ไหมความร้ายกาจของมึงเนี่ย"

"ได้ข่าวว่าแกก็ไม่ได้ร้ายกาจน้อยไปกว่าฉันเลยนะ"

"คงไม่เท่ามึงหรอก ขนาดไอ้ต้นเป็นลูกพี่ลูกน้องมึงยังทำกับมันได้ขนาดนี้"

"ไม่เอาน่า เห็นแกทำตัวเป็นคนดีแบบนี้ฉันขนลุก" เธอใช้หลังมือตบแก้มสากเบาๆ ก่อนจะเดินสะบัดผมออกไปอย่างอารมณ์ดี

"หึ เดี๋ยวผับมึงได้พังแน่อีแม่มด" พารันกระตุกยิ้มร้าย แล้วนั่งกินเหล้าต่อคนเดียวอย่างสบายใจเฉิบ