กินเด็ก 20+ นิยาย บท 35
สรุปบท บทที่ 34: กินเด็ก 20+
ตอน บทที่ 34 จาก กินเด็ก 20+ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 34 คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายโรแมนซ์ กินเด็ก 20+ ที่เขียนโดย เวย์นิส เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
พรึ่บ!
"อ๊ะ!" คะนิ้งร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อโดนกระชากแขนเบาๆ แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอเสียหลักล้มลงไปนอนบนเตียง ก่อนที่ต้นน้ำจะหยัดกายลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ที่พูดก่อนหน้านี้หมายความว่ายังไง" เขาถามพลางยื่นมือไปหยิบทิชชูบนโต๊ะข้างหัวเตียงมาเช็ดน้ำรักขาวขุ่นออกจากหน้าท้องแบนราบและเนินสามเหลี่ยมของเธอลวกๆ
"หนู...แค่บังเอิญไปเจอคนรู้จัก แล้วจู่ๆเขาก็มากอดหนู แต่หนูไม่อยากให้กลิ่นเขาติดอยู่บนตัวหนู เดี๋ยวต้นจะด่าว่าหนูขายตัวอีก"
"..." ต้นน้ำเหลือบมองใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างจับผิดขณะเช็ดน้ำรักออกจากส่วนหัวของแก่นกาย "พูดมาให้หมดในตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี"
"..." คะนิ้งหลบสายตาเมื่อโดนคาดคั้น
"ไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร?"
"..." หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบเพียงแค่เผลอนึกถึงใบหน้าของคนที่ต้นน้ำถามถึง
"เขาเป็น..."
"..."
"เป็นคนรู้จักที่หนูไม่อยากรู้จักค่ะ"
"ตอบแบบนี้อยากลองสลบคาอกฉันว่างั้น?"
"หนูคงไม่ได้เจอกับเขาคนนั้นอีกแล้ว ต้นอย่าโมโหเลยนะ หนูแค่อยากให้ต้นกอดหนูแน่นๆ ลบกลิ่นของผู้ชายคนนั้นออกไป"
"มัน เป็น ใคร" ต้นน้ำถามเน้นทีละคำเพื่อให้อีกคนรู้ว่าเขาเริ่มจะอารมณ์เสียกับคำตอบที่ไม่ชัดเจนของเธอ
"...ต้น" น้ำเสียงของเด็กสาวสั่นเครือทั้งที่คนข้างบนยังไม่ได้ทำอะไร เธอจับมือหนามากุมไว้แนบเนินอกในตอนที่เขาแทรกตัวเข้ามากลางหว่างขา ทำให้ต้นน้ำรับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว "เรื่องของหนูมันไม่มีอะไรน่าจดจำหรอก ผู้ชายคนนั้นก็เหมือนกัน...หนูอยากลืมทุกอย่าง ทุกอย่างเลย"
"ต้องให้ฉันสืบเองใช่ไหม"
"มะ..ไม่ ต้นอย่าทำแบบนั้นนะ อย่าใส่ใจเรื่องอดีตของหนูเลย" เธอค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น แล้วยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าหล่อเหลาไว้หลวมๆ "หนูมีแค่ต้นคนเดียวก็พอแล้ว ถ้าต้นยังอยากให้หนูอยู่ตรงนี้หนูก็จะอยู่ แต่ถ้าวันไหนต้นไม่ต้องการหนูแล้ว หนูก็จะไม่รบกวนต้นอีก"
"..." ไม่มีคำพูดใดหรือคำถามใดหลุดออกจากปากของต้นน้ำหลังจากนั้น เขาดันตัวเธอให้นอนลงอีกครั้ง แล้วจับเรียวขาสวยทั้งสองข้างแยกออกจากกัน
"ต้นโกรธหนูเหรอ"
"ไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก ยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องของฉัน อยากเล่าเมื่อไหร่ก็ค่อยเล่า"
"อึก..ตะ..ต้น" คะนิ้งบิดเร่าร่างกายไปมาเมื่อความใหญ่โตค่อยๆดันเข้ามาในร่องสวาทคับแคบอีกครั้ง เธอกัดปากเบาๆระบายความเสียวซ่านเมื่อต้นน้ำเริ่มเคลื่อนไหวร่างกายเร็วขึ้น
"อ๊ะ..อ๊า" จากเสียงพูดคุยถูกแทนที่ด้วยเสียงครางระงม บทรักเร่าร้อนที่มีชายหนุ่มเป็นผู้คุมเกมเริ่มบรรเลงขึ้นอีกครั้ง และอีกครั้ง จนกระทั่งความเหนื่อยล้าทำให้เขากับเธอนอนหลับไปในอ้อมกอดของกันและกัน
@หลายชั่วโมงต่อมา
"อื้อ~" ต้นน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงกลางดึกหลังจากผล็อยหลับไปนานหลายชั่วโมง เขาค่อยๆลืมตาขึ้นท่ามกลางความมืดและความเงียบงันที่ปกคลุมภายในห้องนอน ข้างกายที่ไร้ซึ่งไออุ่นทำให้เขารู้ว่าคะนิ้งลุกออกไปแล้ว
"คะนิ้ง" เขาเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียงเมื่อไร้เสียงตอบรับจากคนที่เรียกหา ต้นน้ำขมวดยุ่งเมื่อมองไปรอบๆแล้วไม่เห็นแม้แต่เงาของคะนิ้ง
"ถ้าจะโทรมากวนตีนก็แค่นี้แหละ" เขากดวางสายทันทีโดยไม่รอให้คนปลายสายตอบอะไรกลับมา ก่อนจะปล่อยหมัดใส่กระปุกออมสินสีชมพูที่วางอยู่บนโต๊ะเบาๆเป็นการระบายอารมณ์หงุดหงิด
@ผับของพัดชา
"ฮ่าๆๆ" พัดชาระเบิดเสียงหัวเราะร่าอย่างชอบใจเมื่อโดนลูกพี่ลูกน้องตัดสายใส่ ทำเอาพารันที่นั่งกินเหล้าอยู่บนโซฟาในห้องทำงานของเธอกลอกตาไปมา
"เดี๋ยวผับมึงได้เละแน่"
"อยากเห็นคนหัวร้อนชะมัด" เธอแสยะยิ้มร้ายกาจ แล้ววางมือถือไว้บนโต๊ะทำงาน ก่อนจะเดินนวยนาดบนรองเท้าส้นสูงไปหาเพื่อนรัก
"อืม~" พารันครางในลำคอเบาๆเมื่อโดนขโมยจูบในตอนที่กำลังจะกลืนเหล้าลงคอพอดี แต่ยังไม่ทันจะได้ส่งเรียวลิ้นลากเข้าไปละเมียดละไมชิมความหวานในโพรงปากบางพัดชาก็ถอนจูบออกเสียก่อน
"วันนี้ฉันอารมณ์ดี จะเลี้ยงเหล้าแกก็แล้วกัน แต่ขอตัวไปดูแลน้องน้อยคนสวยของเฮียต้นก่อนนะ"
"กูขอซื้อต่อได้ไหมความร้ายกาจของมึงเนี่ย"
"ได้ข่าวว่าแกก็ไม่ได้ร้ายกาจน้อยไปกว่าฉันเลยนะ"
"คงไม่เท่ามึงหรอก ขนาดไอ้ต้นเป็นลูกพี่ลูกน้องมึงยังทำกับมันได้ขนาดนี้"
"ไม่เอาน่า เห็นแกทำตัวเป็นคนดีแบบนี้ฉันขนลุก" เธอใช้หลังมือตบแก้มสากเบาๆ ก่อนจะเดินสะบัดผมออกไปอย่างอารมณ์ดี
"หึ เดี๋ยวผับมึงได้พังแน่อีแม่มด" พารันกระตุกยิ้มร้าย แล้วนั่งกินเหล้าต่อคนเดียวอย่างสบายใจเฉิบ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: กินเด็ก 20+