กินเด็ก 20+ นิยาย บท 36

"ทำไมวันนี้ไม่ร่าเริงเลย ไม่อยากนั่งกับพี่เหรอ" คะนิ้งที่กำลังนั่งปรือตาอยู่บนโซฟาในห้องวีไอพีที่ปิดทืบด้วยกระจกสีดำสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ เมื่อโดนชายหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆยกแขนขึ้นมากอดคอหลวมๆ

"พี่ขุนพลจะให้หนูทำอะไรเหรอคะ" เธอขยี้ตาเบาๆหวังให้หายจากอาการง่วงนอน แล้วหันไปหาชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าคมคายที่กำลังจิบเหล้าอย่างละเมียดละไม ซึ่งเป็นแขกของเธอในคืนนี้

"น้องเขาง่วงมึงก็ยังจะไปแกล้งอีกนะ" เสียงทุ้มของใครอีกคนที่นั่งจิบเหล้าอยู่ฝั่งตรงข้ามดังแทรกขึ้นก่อนที่ขุนพลจะได้พูดอะไรออกมา

คะนิ้งหันไปส่งยิ้มบางๆให้ชายหนุ่มอีกคนเป็นการเอาใจลูกค้าตามที่พัดชาสอนมา แม้จะไม่อยากให้ผู้ชายคนอื่นถูกเนื้อต้องตัวนอกจากต้นน้ำ แต่เพราะงานที่ทำอยู่ทำให้เธอไม่สามารถปฏิเสธได้

"พี่เนตั้นจะเอาเหล้าเพิ่มไหมคะ"

"ไม่ล่ะ เติมให้ไอ้พลมันเถอะ เหมือนมันอยากจะให้น้องคะนิ้งดูแลเป็นพิเศษนะ"

"มึงนี่แสนรู้นะ" ขุนพลยิ้มมุมปากให้กับความรู้ใจของเพื่อนรัก ก่อนจะหันไปหาเด็กสาวหน้าตาจิ้มลิ้มอีกครั้ง ความน่ารักที่แตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นของเธอทำให้เขาไม่เคยเบื่อที่จะจ้องมอง แม้ว่าจะเคยเห็นเธออยู่หลายครั้ง แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งมองเธอใกล้ๆ เพราะคะนิ้งเป็นเด็กในปกครองของพัดชาซึ่งเป็นเจ้าของผับ กว่าจะได้เธอมานั่งเป็นเพื่อนจึงไม่ใช่เรื่องง่าย

"อยากได้เงินค่าขนมเพิ่มไหม"

"..." คะนิ้งเพียงแค่อมยิ้มเมื่อขุนพลยกมือขึ้นมาสางผมที่ตกลงมาปรกข้างแก้มให้ นิ้วมือเย็นเฉียบของเขาสัมผัสกับพวงแก้มเบาๆ

"ถ้าอยากกินเหล้าจากปากน้องคะนิ้งพี่ต้องเพิ่มเงินค่าขนมให้อีกกี่บาท"

"หน้าที่ของหนูแค่นั่งเป็นเพื่อนเฉยๆค่ะ ถ้าเปลี่ยนเป็นให้หนูป้อนแทนได้ไหมคะ" เด็กสาวปฏิเสธ พร้อมกับแย่งแก้วเหล้าในมือของขุนพลมาถือไว้อย่างถือวิสาสะ

"จะไม่ใจอ่อนให้พี่หน่อยเหรอ"

"..." เธอกัดปากเบาๆเมื่อชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของกันและกัน

"แล้วถ้าแบบนี้ล่ะ พี่ต้องเพิ่มค่าขนมให้กี่บาท"

"อ๊ะ!" สัมผัสอุ่นของปลายจมูกโด่งคมที่กดลงมาบนแก้มนวลเบาๆทำเด็กสาวสะดุ้งตกใจ แม้จะไม่ใช่การหอมแก้มแต่ก็แนบชิดไม่ต่างกัน

"ถ้าทำได้มากกว่านี้พี่คงฟัดน้องคะนิ้งจมเขี้ยวไปแล้ว" ความน่ารักของเธอมันทำให้เขาแทบอดใจไม่ไหว แต่เพราะคะนิ้งไม่เหมือนกับผู้หญิงคนอื่นที่ทำงานในผับนี้ เขาจึงทำได้แค่สัมผัสเธอเพียงเล็กน้อย ถึงอย่างนั้นความหอมหวานของเธอก็คุ้มค่ากับเงินที่ต้องจ่ายให้

"นะ..หนูขอไปเข้าห้องน้ำก่อนได้ไหมคะ"

"คิดจะหนีพี่ล่ะสิ" ขุนพลยิ้มมุมปากอย่างรู้ทัน

"ไม่ได้เหรอคะ~"

"ทำเสียงแบบนั้นใจพี่สั่นนะ"

"มึงก็แกล้งน้องเขาไม่เลิกนะ" เนตั้นส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แต่ขุนพลกลับยักไหล่ไม่ยี่หระ แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ออกมา

"เผื่อน้องคะนิ้งหนีกลับบ้านก่อนพี่ให้ค่าขนมไว้เลยก็แล้วกัน" เขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมายื่นให้เด็กสาว ซึ่งมากพอสมควร ทำเอาคะนิ้งตาลุกวาวกับจำนวนเงินที่อีกคนยื่นให้

"ให้หนูหมดเลยจริงๆเหรอคะ"

"ดาวเด่นของที่นี่ต้องจ่ายแพงไม่ใช่เหรอถึงจะได้ตัวมานั่งเป็นเพื่อน แต่ถ้าเกรงใจก็เอาเบอร์น้องคะนิ้งมาให้พี่สิ"

"เอาไปทำไมเหรอคะ"

"ฮ่าๆ ใสซื่อจริงๆเลย เอาไว้คุยกันไง"