กินเด็ก 20+ นิยาย บท 37

"อะไรกัน เฮียต้นน้ำผู้ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนมาก่อนจะมาใช้บริการผู้หญิงของผับพัดเหรอ ว้าว รู้สึกเป็นเกียรติมากๆเลยค่ะ" แม้จะงุนงงกับคำพูดของต้นน้ำในตอนแรก แต่พัดชาก็ป้องปากหัวเราะอย่างมีจริตในนาทีต่อมา

"..." ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของคะนิ้งที่ยังไม่สงบนิ่งเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งจนกลัวว่ามันจะหลุดออกมานอกเบ้า เหตุผลที่ต้นน้ำพูดแบบนั้นเป็นเพราะเขาหวงเธองั้นเหรอ? หากจะคิดเข้าข้างตัวเองนั่นก็เป็นเหตุผลเดียวที่คนขี้รำคาญอย่างเขายอมใช้เงินแลกกับตัวเธอ

"เดี๋ยวนี้พูดมากน่ารำคาญนะ" ต้นน้ำชักสีหน้าหงุดหงิด แล้วออกแรงดึงคะนิ้งเบาๆ เพียงแค่นั้นก็ทำให้เธอเซถลากลับมาแนบอกอีกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าทั้งการกระทำและสีหน้าที่แสดงออกถูกสายตาของพัดชาจับจ้องอยู่

"ปกติพัดจะเป็นคนสแกนลูกค้าให้น้องคะนิ้งเอง แต่วันนี้จะให้น้องเลือกเองก็แล้วกันว่าอยากนั่งกับต้นรึเปล่า เพราะแขกกระเป๋าหนักรอให้น้องไปนั่งเป็นเพื่อนอีกเพียบเลย"

"..." เด็กสาวกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอเมื่อโดนต้นน้ำตวัดสายตามอง

"เห็นเธอเงียบแล้วฉันคันมือคันตีนอยากพังผับของแม่มดแถวนี้"

"ไม่ได้นะ!" คะนิ้งรีบสวมกอดต้นน้ำไว้แน่น "หนูอยากนั่งกับต้น"

"เธอไม่มีสิทธิ์เลือกอยู่แล้ว" มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย "เพราะฉันไม่อนุญาตให้ผู้หญิงของฉันไปนั่งกับผู้ชายคนอื่น"

"อะไรนะ? ผู้หญิงของฉันเหรอ?" พัดชาแสร้งเงี่ยหูฟัง "น้องคะนิ้งไปเป็นผู้หญิงของต้นตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่พัดตกข่าวเหรอ"

"..." ต้นน้ำทำหน้าเบื่อหน่ายใส่ลูกพี่ลูกน้องอย่างระอา ก่อนจะแกะท่อนแขนเรียวเล็กออกจากเอวสอบ แล้วเดินจูงมือคะนิ้งผ่านหน้าพัดชาออกไป

"ต้น~" เด็กสาวออดอ้อนเสียงหวานทันทีที่หย่อนตัวนั่งลงบนโซฟาข้างๆกับชายหนุ่ม คำพูดเมื่อสักครู่ของเขายังดังก้องในใจ

"อะไร"

"หนูเป็นผู้หญิงของต้นเหรอ"

"แล้วเธอคิดว่าฉันนอนกับผู้หญิงคนไหนบ้างล่ะ"

"งั้นใครนอนกับต้นก็ได้เป็นผู้หญิงของต้นหมดเลยเหรอ..."

"คิดว่าฉันสำส่อนถึงขนาดจะเอาผู้หญิงไม่เลือกหน้าเลยรึไง"

"หนูไม่รู้~"

"ก็ไม่ต้องรู้ อยากเข้าใจแบบไหนก็แบบนั้น"

"แล้วต้นอยากให้หนูดูแลแบบไหนเป็นพิเศษรึเปล่า" เมื่อต้นน้ำไม่อยากตอบคำถามนั้นคะนิ้งจึงเปลี่ยนประเด็น

"อยากทำอะไรก็ทำ"

"จริงเหรอ~" เธอเอียงคอมองตาแป๋ว เมื่อชายหนุ่มไม่ตอบอะไรจึงค่อยๆปีนขึ้นไปนั่งกลางหว่างขา แล้วทิ้งศีรษะลงบนแผงอกแกร่งพลางปิดปากหาวหวอดๆ

"ไปเอาเครื่องดื่มแค่แป๊บเดียวต้องสวีตกันขนาดนี้เลยเหรอ" พัดชาที่เพิ่งเดินถือเครื่องดื่มและน้ำแข็งเข้ามาทำหน้าหยอกล้อสองหนุ่มสาวที่กำลังนั่งคุยกันกะหนุงกะหนิง แต่ความจริงเหมือนจะมีแค่คะนิ้งคนเดียวที่พยายามคุยกับคนหน้าบึ้ง

"เป็นเจ้าของผับนี่ว่างมากถึงขนาดมีเวลามากวนประสาทแขกเลยเหรอ" ต้นน้ำแดกดันอย่างนึกรำคาญ พร้อมกับรินเหล้าใส่แก้วโดยที่คะนิ้งยังนั่งทำตาแป๋วอยู่กลางหว่างขา

"นี่ไปสักมาอีกแล้วเหรอ" โครงคิ้วสวยขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อบังเอิญเหลือบเห็นรอยสักบนท้องแขนข้างซ้ายของต้นน้ำ แต่เพราะภายในผับมืดสลัวจึงทำให้พัดชามองเห็นไม่ชัดเจนนัก

"จะไปไหนก็ไปเลยไป" แม้จะโดนตั้งคำถามแต่ต้นน้ำไม่ได้แสดงท่าทางตกใจที่พัดชาสังเกตเห็นรอยสักใหม่ซึ่งเป็นชื่อของคะนิ้ง พร้อมยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อริมฝีปาก

"ไปก็ได้ ไม่ได้อยากจะอยู่เป็นก้างขวางคอนักหรอก ดูแลน้องคะนิ้งดีๆด้วย ถ้ามีผู้ชายคนอื่นมาฉกไปพัดไม่รู้ด้วยนะ" เธอขยิบตาให้เป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะกรีดกรายเดินออกไป ทำเอาต้นน้ำแทบกุมขมับกับความร้ายกาจของลูกพี่ลูกน้อง เขาไม่เคยแปลกใจเลยที่ใครต่อใครก็เรียกพัดชาว่าแม่มด เพราะเธอเปรียบเสมือนดอกไม้ที่ซ่อนพิษไว้ภายใต้ความสวยงามในความคิดของเขา

"ไหนต้นบอกว่าเพิ่งสักมาใหม่ๆจะงดเหล้าหนึ่งวันไง"