กินเด็ก 20+ นิยาย บท 44

"อื้อ~" ไอความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่ตกกระทบลงมาสู่ผิวหน้าช่วยปลุกให้ต้นน้ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากผล็อยหลับไปเมื่อหลายชั่วโมงที่แล้ว เขาเปล่งเสียงในลำคอเบาๆ แล้วรีบถอนริมฝีปากออกจากยอดปทุมถันเปียกแฉะเมื่อรู้ตัวว่าเผลอคาบมันไว้จนหลับไป

ดวงตาคมเหลือบมองไปที่นาฬิกาแขวนผนังอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าตอนนี้เข็มยาวชี้ตรงที่เลขหกและเข็มสั้นชี้ตรงที่เลขห้าพอดีจึงค่อยๆหยัดกายลุกขึ้น เดินตรงไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างประตูห้อง ในขณะที่อีกคนยังนอนหลับปุ๋ยราวกับเด็กน้อยอยู่บนโซฟาเหมือนเดิม

ครืด~ ครืด~

ต้นน้ำที่เพิ่งเดินกลับมาเก็บเสื้อยืดบนพื้นขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสะพายข้างของคะนิ้งแผดเสียงร้องแจ้งเตือนว่ามีสายโทรเข้า เขาโยนเสื้อยืดและบราเซียร์ลายลูกไม้สีดำไว้บนโต๊ะกระจกหน้าโซฟา แล้วถือวิสาสะหยิบมือถือของเธอออกมา

คิ้วหนาขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเห็นเบอร์โทร.ไม่มีชื่อกำกับโชว์หราอยู่บนหน้าจอ แต่เมื่อเห็นเจ้าของมือถือยังนอนหลับสนิทจึงเสียมารยาทรับสายแทน

"..." ต้นน้ำเลือกที่จะเงียบเพื่อให้คนปลายสายทักทายก่อน

(ฮัลโหลครับน้องคะนิ้ง นี่พี่ขุนพลนะ)

"..." คำทักทายของคนปลายสายยิ่งทำให้ต้นน้ำขมวดคิ้วงุนงงเข้าไปใหญ่ ฝ่ามือหนาบีบมือถือเครื่องหรูแน่นเมื่อได้ยินคนปลายสายเรียกชื่อผู้หญิงของตัวเองอย่างสนิทสนม

(ฮัลโหล ได้ยินไหม นิ้งครับ)

"..."

(ยังอยู่ในสายไหม พี่โทรมารบกวนอะไรรึเปล่า ไม่เห็นคุยกับพี่เหมือนเมื่อคืนเลย)

"...หึ" ต้นน้ำแค่นหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยันเมื่อได้ฟังประโยคถัดมาของคนปลายสาย จากที่เคยอารมณ์ดีกลับกลายเป็นคุกรุ่น

เขากดวางสายทันทีโดยไม่รอให้คำพูดของคนปลายสายกรอกเข้ามาให้ได้ยินอีก ก่อนจะโยนมือถือเครื่องหรูลงบนโต๊ะกระจกอย่างแรงโดยไม่สนใจว่ามือถือราคาเกือบห้าหมื่นจะเสียหายรึเปล่า

ปึง!

"อื้อ~" เสียงดังที่เกิดขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องนั่งเล่นทำเอาคะนิ้งที่นอนหลับอยู่บนโซฟาสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ เธอปรือตามองหาสาเหตุของเสียงนั้นอัตโนมัติ แต่สิ่งแรกที่เห็นเมื่อลืมตาขึ้นมากลับเป็นใบหน้าดุดันของต้นน้ำ

"อื้อ~ ต้นตื่นแล้วเหรอ" เด็กสาวขยี้ตาเบาๆพลางหยัดกายลุกขึ้น ตั้งท่าจะเอื้อมไปหยิบบราเซียร์บนโต๊ะกระจกมาสวมใส่ แต่กลับโดนคว้าแขนไปบีบแน่นจนตกใจ

"ตะ..ต้นเป็นอะไร หนูเจ็บ"

"ไอ้ขุนพลเป็นใคร" ต้นน้ำเค้นเสียงถาม พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ระเบิดออกมาตอนนี้

"..!!" ราวกับโดนค้อนปอนด์หนักๆฟาดลงมาบนศีรษะจนสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะเมื่อคำถามนั้นหลุดออกมาจากปากของต้นน้ำ คะนิ้งเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เนื้อตัวสั่นเทาเมื่อเห็นแววตาแข็งกร้าวของชายหนุ่ม

"รีบอธิบายในตอนที่ฉันยังให้โอกาสอธิบาย"

"ขะ..เขาเป็นแค่ลูกค้าที่ผับของพี่พัดชา แต่เมื่อวานเขาเป็นแขกของหนู" เด็กสาวอธิบายเสียงสั่น แต่เลือกที่จะไม่หลบตา

"มันเอาเบอร์เธอมาจากไหน"

"เขาขอ..." น้ำเสียงของเธออ่อนลงในประโยคนั้น "...แลกกับเงินค่าขนม"

"..."

"ต้นหนูเจ็บ~"