กินเด็ก 20+ นิยาย บท 43

"ต้น!" น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากของคะนิ้งดังขึ้นคล้อยหลังหญิงสาวเพียงแค่ไม่กี่วินาที ทำให้ต้นน้ำที่กำลังก้มหน้าหลบแสงแดดต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้ง

"อย่ามาทำเสียงแบบนั้น" เขาตำหนิเสียงแข็งเมื่อเห็นคะนิ้งเดินดุ่มๆมาหาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

"เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นมาขอเบอร์ต้นเหรอ หนูเห็นต้นให้เบอร์เธอคนนั้นไปด้วย"

"แล้วมันเป็นเพราะใครฉันถึงต้องมานั่งโง่ๆอยู่ตรงนี้"

"หนูก็แค่อยากเล่นม้าหมุนเฉยๆ ไม่เห็นต้องประชดกันด้วยการให้เบอร์ผู้หญิงคนอื่นเลย" เด็กสาวเบ้ปากงอแงราวกับเด็กน้อยโดนขัดใจ เธอมองเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกอย่าง เพราะถึงแม้จะสนุกสนานกับการเล่นแค่ไหนแต่สายตาก็ไม่เคยละไปจากเขา แค่ไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดคุยกับหญิงสาวคนนั้นก็เท่านั้น

"หนูไม่น่ารักเหรอ~ ทำไมต้นถึงต้องมองคนอื่นด้วย..." คะนิ้งก้มหน้าถามเสียงเศร้า สิ่งที่เธอกลัวมากที่สุดคือการอยู่นอกสายตาของเขา

"มาดึงดราม่าอะไรเอาตอนร้อนๆวะ"

"ต้นหงุดหงิดใส่หนูอีกแล้ว เพราะต้นชอบผู้หญิงคนนั้นมากกว่าหนูเหรอ ใช่สิ หนูไม่สวยไม่เซ็กซี่เหมือนพี่สาวคนเมื่อกี้นิ"

"ก็มีแค่เธอคนเดียวเนี่ย จะมาเวิ่นเว้ออะไรอีก"

"มีหนูคนเดียวจริงเหรอ" เด็กสาวยิ้มออกเมื่อได้ยินต้นน้ำว่าอย่างนั้น แล้วค่อยๆก้าวเข้าไปยืนใกล้ๆพลางสางผมชุ่มเหงื่อตรงหน้าผากของเขาไปด้วย

"ฉันให้เบอร์เธอไป ไม่ได้ให้เบอร์ตัวเอง"

"จริงเหรอ~" มุมปากบางยกยิ้มชอบใจ

"เลิกเวิ่นเว้อแล้วกลับบ้านได้แล้ว ร้อน"

"แต่หนูยังไม่ได้เล่นอีกหลายอย่างเลยนะ วันหยุดทั้งทีต้นไม่อยากไปเที่ยวไหนบ้างเหรอ นอนอยู่ในห้องอย่างเดียวมันน่าเบื่อนะ"

"เธอเป็นต้นกระบองเพชรรึไงถึงทนแดดทนร้อนขนาดนี้" เขาถามอย่างหงุดหงิด แล้วหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง

"ต้นงอแงอยากกลับบ้านเหมือนเด็กเลย"

"ฉันหรือเธอกันแน่ที่เด็ก"

"ถ้าต้นร้อนงั้นเรากลับบ้านกันเลยก็ได้" คะนิ้งจูงมือชายหนุ่มเดินออกมาอย่างไม่เรื่องมาก เพราะรู้สึกสงสารหากจะให้ต้นน้ำนั่งรอหลายชั่วโมงโดยที่เขาไม่เต็มใจ

"ต้น..." เธอเรียกชื่อเขาขณะเดินจูงมือกันออกมาจากสวนสนุก

"อะไร"

"ถ้าหนูให้เบอร์ผู้ชายคนอื่นต้นจะโกรธไหม"

"เธอคงไม่ได้ให้เบอร์ใครไปหรอกใช่ไหม?" แม้น้ำเสียงจะราบเรียบเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่คะนิ้งกลับรู้สึกเสียวสันหลังกับคำถามนั้น

"คือหนู..."

"มาก่อนไม่ว่า แต่ถ้ามาทีหลังฉันถือว่ามันเป็นชู้"

"..."

"เธอคิดว่าฉันจะใจดีกับชู้ของเมียไหม?"

"นะ..หนูแค่ถามเฉยๆ ไม่ได้มีคนอื่นสักหน่อย"

"..." ต้นน้ำหรี่ตามองคนข้างๆอย่างจับผิดจนคะนิ้งต้องเป็นฝ่ายก้มหน้าหลบสายตา