กินเด็ก 20+ นิยาย บท 47

"กูพอจะเข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้เขาโห่กันทำไม" สหรัฐพูดยิ้มๆพลางยกแก้วเหล้าขึ้นมาจ่อริมฝีปาก ขณะที่ดวงตาคมจ้องมองเด็กสาวในชุดกางเกงยีนส์ขาสั้นและเสื้อกล้ามคอลึกสีดำโชว์เนินอวบอิ่มที่กำลังเดินยิ้มหน้าระรื่นมาทางนี้ ยิ่งมีเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งสวมทับไว้ยิ่งทำให้เธอสะดุดตามากยิ่งขึ้น

"บอกให้นอนรออยู่ที่ห้อง มาทำไม" ต้นน้ำทำเสียงดุใส่เมื่อคะนิ้งเดินเข้ามาถึงตัว พร้อมกับรั้งตัวเธอลงมาบนหน้าตัก ท่ามกลางสายตาหลายคู่ของผู้คนในผับที่จ้องมองมาแทบเป็นตาเดียว

"ต้นยังโกรธหนูอยู่เหรอ ทำไมไม่กลับบ้าน~ กลับบ้านกันนะ เดี๋ยวหนูยอมให้ดูดนมจนหลับเหมือนเมื่อตอนเย็นเลยก็ได้" เด็กสาวแหงนคอมองพลางส่งสายตาออดอ้อน

"ฮ่าๆ เมียละอ่อนของมึงนี่มันร่างสองของเมียไอ้เหมชัดๆ ไร้เดียงสาได้น่ามันเขี้ยวจังวะ" บดินทร์ระเบิดหัวเราะอย่างสุดจะกลั้น ทั้งที่เขาเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่ก็ยังรู้สึกเอ็นดูความไร้เดียงสาของคะนิ้ง

"เด็กชายอคิราห์จะกลับไปกินนมนอนก่อนก็ได้นะครับ พวกผมเข้าใจดีว่าอาการติดนมเมียระยะแรกมันเป็นยังไง" สหรัฐกลั้วหัวเราะ แต่คนโดนแซวอย่างต้นน้ำกลับแทบไปต่อไม่ถูก

"ต้นติดนมหนูเหรอ?" คะนิ้งเอียงคอถาม มองใบหน้าหล่อเหลาตาแป๋ว ทำเอาสหรัฐและบดินทร์พยายามกลั้นขำจนต้องเบือนหน้าหนี เหมราชเองก็หลุดยิ้มมุมปากกับความใสซื่อไร้เดียงสาของเด็กสาวเหมือนกัน

"อย่าไปบ้าจี้ตามพวกมันมาก"

"แล้วทำยังไงต้นถึงจะติดนมหนู"

"ถามบ้าอะไร"

"หนูอยากให้ต้นอยู่กับหนู ไม่อยากให้ต้นทิ้งหนูไว้ที่ห้องคนเดียวอีก ถ้าต้นเสพติดนมหนูแทนเหล้าต้นก็จะไม่ทิ้งหนูมาแบบนี้อีก"

ฮ่าๆๆๆๆ

บดินทร์และสหรัฐระเบิดเสียงหัวเราะอย่างพร้อมเพรียง อารมณ์แตกต่างจากต้นน้ำที่กำลังถอนหายใจหนักๆอย่างสิ้นเชิง

"เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว"

"งั้นเรากลับบ้านกันนะ หนูอยากกลับบ้านแล้ว"

"แล้วมาได้ยังไง"

"หนูเห็นต้นไม่กลับบ้านสักทีหนูเลยนั่งแท็กซี่มาหา หนูโทรถามพี่พัดชาแล้วว่าต้นกลับรึยัง พี่พัดชาบอกว่ายังนั่งกินเหล้าอยู่ ต้นกินเหล้าอีกแล้วเหรอ ไหนสัญญา..อุ๊บ!" คำพูดที่อยากจะเอื้อนเอ่ยออกมากลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อต้นน้ำยกมือขึ้นมาตะปบปากไว้

"พูดมาก"

"ต้นกินเหล้ารึเปล่า" เด็กสาวจับมือใหญ่มากุมไว้ แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปทำจมูกฟุดฟิดเหนือริมฝีปากหนา ก่อนจะคลี่ยิ้มหวานเมื่อไม่ได้กลิ่นเหล้าจากลมหายใจของชายหนุ่ม

"ที่แท้ก็เพราะน้องคะนิ้งนี่เอง" บดินทร์ยิ้มมุมปากเมื่อได้รู้เหตุผลที่ทำให้เพื่อนรักอย่างต้นน้ำไม่แตะแอลกอฮอล์เลยตั้งแต่ก้าวเข้ามาในผับ

"ใครอนุญาตให้แต่งตัวแบบนี้" ต้นน้ำปรายตามองเสื้อผ้าที่คนบนหน้าตักสวมใส่อย่างไม่ชอบใจนัก ไม่ปฏิเสธว่าหวงร่างกายของเธอ

"หนูหยิบตัวนี้ได้ก็ใส่มาเลย มันไม่น่ารักเหรอ เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามามีคนโห่ใส่หนูด้วย แต่งแบบนี้มันไม่เหมาะกับหนูเหรอ~"

"นอกจากซื่อบื้อแล้วยังโง่อีก"

"ถึงจะโง่แต่หนูก็รักเป็นนะ"

"..."

"หนูรักคนนี้" นิ้วชี้เรียวยาวจิ้มลงตรงตำแหน่งหัวใจของต้นน้ำเบาๆ คำพูดของเธอสร้างรอยยิ้มบางๆให้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

"ต้นยิ้มแล้ว!" คะนิ้งทำตาโตอย่างตื่นเต้นปนดีใจเมื่อได้เห็นรอยยิ้มของชายหนุ่ม รอยยิ้มที่อยากเห็นมาตลอด