กินเด็ก 20+ นิยาย บท 5

ต้นน้ำค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้งท่ามกลางความมืดสลัวภายในห้องนอนหลังจากไฟบนเพดานถูกปิดด้วยฝีมือของคนที่นอนอยู่ข้างๆ กลิ่นกายที่ไม่คุ้นเคยของเธอทำให้เขาไม่สามารถข่มตาให้หลับลงได้ มันเป็นความรู้สึกไม่คุ้นเคยที่มีใครอีกคนนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน

ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุม เด็กสาวเจ้าของกลิ่นกายหอมละมุนค่อยๆขยับเปลือกตาบางที่โอบล้อมด้วยแพขนตางอนสวยขึ้นช้าๆ ทั้งที่ตอนนี้เลยเวลาเข้านอนประจำมามากแล้วแต่กลับไม่มีความรู้สึกง่วงนอนเมื่อต้องนอนอยู่บนเตียงเดียวกันกับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักได้ไม่ถึงหนึ่งวัน

มือบางกำชายเสื้อเชิ้ตแน่น พยายามดึงมันลงไปปิดพื้นที่สงวนที่ตอนนี้ไม่มีสิ่งใดห่อหุ้ม เด็กสาวกัดปากเบาๆเมื่อเริ่มปรับสายตาเข้ากับความมืดสลัวได้ แล้วเห็นว่าคนข้างๆก็กำลังนอนลืมตาอยู่เหมือนกัน ลมหายใจของเขายังพ่นออกมาอย่างสม่ำเสมอ ต่างจากลมหายใจของเธอที่พ่นออกมาเป็นจังหวะเดียวกันกับการเต้นของหัวใจที่รัวเร็ว

"จะมองอีกนานไหม"

คำพูดของต้นน้ำที่จู่ๆก็ดังขึ้นทำเอาคะนิ้งที่กำลังแอบมองสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ น้ำเสียงราบเรียบที่แฝงด้วยความเย็นชาของเขาทำให้เธอรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก

"พะ..พี่คนหล่อรู้ได้ยังไงคะว่าหนูมองอยู่"

"ถ้ายังอยากนอนสบายๆบนเตียงก็เลิกมองหน้าฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมองหน้า"

"หนูนอนไม่หลับค่ะ เลยแอบดูเฉยๆว่าพี่คนหล่อหลับรึยัง"

"ฉันจะหลับหรือไม่หลับมันเกี่ยวอะไรกับเธอ"

"หนูนอนไม่หลับ...เพราะรู้สึกแปลกๆ~" เด็กสาวบอกเสียงเบา หากแต่ดวงตาใสแป๋วยังจ้องมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลาในความมืด

"ไม่มีกางเกงตัวไหนที่เธอใส่ได้" ต้นน้ำพูดเสียงเรียบราวกับรู้ทันความคิดของเด็กสาว ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเสยผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากอย่างนึกรำคาญ แล้วเอื้อมมือข้ามตัวเด็กสาวไปเปิดสวิตซ์ไฟข้างหัวเตียง ทำให้ปลายจมูกเชิดรั้นแตะสัมผัสกับมัดกล้ามเนื้อหน้าอกแกร่งพอดี

ท่อนขาเรียวยาวราวกับนายแบบตวัดก้าวลงจากเตียงโดยมีกางเกงนอนขาสั้นปกปิดพื้นที่สงวนไว้ ก่อนจะเดินตรงไปหยิบบอกเซอร์ในตู้เสื้อผ้ามาโยนให้เด็กสาวที่นอนทำตาแป๋วอยู่บนเตียง

"พี่คนหล่อจะไปไหนเหรอคะ" คะนิ้งถามเสียงใสเมื่อจู่ๆต้นน้ำก็เดินออกไปจากห้องนอนโดยไม่บอกกล่าว เธอรีบหยิบบอกเซอร์ที่วางอยู่บนตัวมาสวมใส่ ดึงยางรัดผมในข้อมือออกมามัดกางเกงในส่วนที่หลวมเกินไปไว้อย่างแน่นหนา แล้วหยัดกายลุกขึ้นชะเง้อมองคนที่เพิ่งเดินออกไป

"พี่คนหล่อไปไหน~" เมื่อนั่งรอหลายนาทีแต่ยังไม่เห็นต้นน้ำเดินกลับมา เด็กสาวจึงค่อยๆก้าวขาลงจากเตียง แล้วเดินตามเขาออกไป

เธอเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อเห็นชายหนุ่มนั่งพ่นควันบุหรี่สีขาวคลุ้งอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น บนโต๊ะกระจกตรงหน้าของเขามีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์วางเรียงกันอยู่สองขวด

"ดูดบุหรี่บ่อยๆมันไม่ดีนะคะ"

"..." ต้นน้ำปรายตามองเจ้าของคำพูดตักเตือนโดยที่ใบหน้าไม่ได้หันตามสายตาไปด้วย เขาถอนหายใจหนักๆอย่างนึกรำคาญความจุ้นจ้านของเธอ

"อย่าวุ่นวายให้มาก"

"พี่คนหล่อนอนไม่หลับเหรอคะ ให้หนูกล่อมเอาไหม ตอนเด็กๆเวลาหนูนอนไม่หลับแม่ชอบตบตูดหนูเบาๆ แล้วหนูก็หลับทุกครั้งเลย"

"..." คะนิ้งกัดปากเบาๆเมื่อโดนมองด้วยสายตาดุดัน เธอยืนมองชายหนุ่มอยู่ห่างๆเพราะไม่อยากเดินเข้าไปรับควันบุหรี่ที่เขาพ่นออกมา

"ดูดนิ้วแทนได้รึเปล่า~ ดูดปากเดี๋ยวหนูเจ็บ"

"..." ไร้ซึ่งคำพูดใดๆจากปากของต้นน้ำ มีเพียงปลายนิ้วโป้งที่เคาะก้นบุหรี่เบาๆ ก่อนที่เขาจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง อัดควันบุหรี่เข้าปากขณะก้าวไปหาเด็กสาว

"อื้อ!!" ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อโดนมือหนาของชายหนุ่มบีบปลายคางเต็มแรงจนริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ก่อนที่ใบหน้าคมคายจะโน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากแนบชิดกันในที่สุด

"อื้อ!!" ความป่าเถื่อนของต้นน้ำทำเอาเด็กสาวแทบน้ำตาร่วง เมื่อเขาพ่นควันบุหรี่เข้ามาในโพรงปากจนเธอเกือบกลืนมันลงคอ

แค่ก! แค่ก!

คะนิ้งสำลักหน้าดำหน้าแดงทันทีที่ชายหนุ่มยอมผละริมฝีปากออก กลิ่นบุหรี่ที่คละคลุ้งอยู่ในโพรงปากชวนให้เธอรู้สึกเวียนศีรษะจนอยากอาเจียนออกมา

"เธอควรภาวนาให้ฉันไม่หมดความอดทนกับเธอนะ ไม่งั้นนอกจากจะเป็นเด็กมีปัญหาแล้ว เธออาจจะได้เป็นเด็กใจแตกด้วย" ต้นน้ำแสยะยิ้มอย่างยากจะคาดเดา แล้วยกบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้พลางเสยผมลวกๆ ก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เดิม

คะนิ้งย่นจมูกอย่างไม่ชอบใจกับการกระทำของเจ้าของรอยสักน่าเกรงขาม เธอใช้หลังมือเช็ดกลิ่นบุหรี่ที่ยังหลงเหลืออยู่ออกจากริมฝีปาก แล้วหันหลังเดินเข้าไปในห้องนอนทันที