กินเด็ก 20+ นิยาย บท 7

"พี่คนหล่อเรียนอยู่ที่ไหนเหรอคะ" เมื่อเห็นชายหนุ่มตั้งท่าจะเดินเข้าไปในห้องน้ำคะนิ้งจึงเอ่ยถามขึ้นด้วยความอยากรู้ แต่คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาใบหน้าหวานบูดบึ้ง

"มันธุระกงการอะไรของเธอที่ต้องอยากรู้ทุกเรื่องในชีวิตฉัน อย่าวุ่นวายให้มากถ้าไม่อยากกลับไปนั่งขายตัวในผับของพัดชา"

"หนูแค่อยากรู้เฉยๆว่าพี่คนหล่อเรียนอยู่ที่ไหน แล้วพี่คนหล่อเลิกเรียนกี่โมงคะ หนูต้องรอกลับมาที่ห้องพร้อมพี่คนหล่อรึเปล่า"

"..." ต้นน้ำไม่ได้พูดอะไร แต่เดินตรงไปเปิดลิ้นชักข้างหัวเตียง หยิบคีย์การ์ดสำรองของห้องพักออกมาโยนใส่หน้าตักของคะนิ้ง

"ขอบคุณค่ะ พี่คนหล่อใจดีมากๆเลย หนูจะหางานทำแล้วพาพี่คนหล่อไปเลี้ยงติมนะ" เด็กสาวฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเรียงสวยจนตาหยี แล้วหยิบคีย์การ์ดบนหน้าตักขึ้นมากอดแนบอก สายตาที่มองต้นน้ำเต็มไปด้วยความปลาบปลื้ม

"ไหนบอกว่ามีแค่ชุดเดียวติดตัวมา แล้วจะไปเรียนยังไง" ต้นน้ำหรี่ตามอง

"..." รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางหายไปเมื่อได้ฟังคำถามของชายหนุ่ม แววตาของเด็กสาววูบไหว ก่อนที่มันจะกลับมาสดใสอีกครั้งภายในไม่กี่วินาที แต่ต้นน้ำก็สังเกตเห็น "เดี๋ยวหนูจัดการเรื่องของหนูเองค่ะ"

"เธอมีปัญหาอะไรฉันไม่อยากยุ่งด้วย อย่าให้ฉันต้องเดือดร้อนเพราะเธอ" น้ำเสียงราบเรียบถูกเอื้อนเอ่ยออกมาเป็นประโยคทิ้งท้าย ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินเข้าไปในห้องน้ำทันที

คะนิ้งรีบวางคีย์การ์ดไว้โต๊ะข้างหัวเตียงทันทีที่บานประตูห้องน้ำปิดสนิท ก่อนจะจัดการเก็บที่นอนให้เรียบร้อย แล้วเดินตรงไปเปิดตู้เสื้อผ้าอย่างถือวิสาสะ

"หอมจัง กลิ่นของพี่คนหล่อ" กลิ่นหอมอ่อนๆจากเสื้อผ้าที่แขวนอัดแน่นอยู่ในตู้ไม่ได้ต่างจากกลิ่นกายของต้นน้ำที่ยังติดอยู่ปลายจมูกของเธอ เด็กสาวหยิบเสื้อนักศึกษาออกมาโดยไม่ขออนุญาตเจ้าของก่อน ทว่าในจังหวะที่กำลังจะปิดตู้เสื้อผ้ากลับเหลือบเห็นเสื้อช็อปวิศวะฯพอดี

"พี่คนหล่อแต่งตัวแบบไหนนะ" เธอมองเสื้อนักศึกษากับเสื้อช็อปวิศวะฯสีน้ำเงินเข้มอย่างชั่งใจ ก่อนจะตัดสินใจหยิบมันออกมาทั้งสอง และหยิบเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนส์สีเดียวกันที่วางอยู่ข้างล่างออกมาด้วย

แกร๊ก~

นานนับสิบนาทีกว่าที่บานประตูห้องน้ำจะเปิดออกมาอีกครั้ง ต้นน้ำที่มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวพันรอบเอวสอบก้าวขาเรียวยาวราวกับนายแบบออกมาพลางกวาดตามองรอบๆ เขาหยุดเลื่อนสายตาเมื่อเห็นชุดนักศึกษาของตัวเองวางอยู่บนเตียงอย่างเป็นระเบียบ

"หนูไปเปิดดูในตู้เย็นไม่มีของสดที่จะทำอาหารเช้าให้พี่คนหล่อได้เลย พี่คนหล่อหิวไหมคะ เดี๋ยวหนูวิ่งลงไปซื้อให้"

ต้นน้ำเบนสายตาไปหาเจ้าของเสียงเมื่อเธอเดินเข้ามาในห้องนอนอีกครั้ง เขาไม่ได้พูดหรือถามอะไร แต่เดินเลี่ยงออกไปหยิบกางเกงชั้นในและบอกเซอร์ในลิ้นชักข้างตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ โดยมีสายตาของคะนิ้งจ้องมองทุกการกระทำ

"หนูรีดให้แล้วค่ะ" เด็กสาวยิ้มหวานเมื่อชายหนุ่มเดินกลับมาสวมเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ที่เธอวางไว้ให้บนเตียง พร้อมกับหยิบเสื้อช็อปวิศวะฯพาดบ่าไว้

"พี่คนหล่อต้องใส่เข็มขัดไหมคะ" ไม่ว่าเปล่าแต่คะนิ้งยังเดินเข้าไปหยิบเข็มขัดที่วางอยู่หน้ากระจกมายื่นให้ ซึ่งต้นน้ำก็รับมันไป

"พี่คนหล่อจะออกไปเลยเหรอคะ"

"..." คำถามของเด็กสาวไม่ได้รับคำตอบกลับมา ต้นน้ำใช้มือสางผมลวกๆ แล้วเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าสตางค์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง

คะนิ้งมองการกระทำของชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจนักเมื่อเห็นเขาหยิบเงินจำนวนหนึ่งออกมาวางไว้บนเตียงโดยไม่พูดอะไร ทำให้เธอไม่แน่ใจว่านั่นเป็นเงินค่าขนมที่เขาให้เป็นการตอบแทนเธอรึเปล่า

เด็กสาวแหงนมองเสี้ยวหน้าคมคายโดยไม่พูดอะไรเหมือนกัน ก่อนจะค่อยๆก้าวขึ้นไปบนเตียงจนตัวเองสูงกว่าศีรษะของต้นน้ำ แล้วโน้มใบหน้าลงไปจูบเบาๆกลางหน้าผากในตอนที่เขาเงยหน้าขึ้นมา

"ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่งของหนู"

"ทำบ้าอะไรวะ!" ต้นน้ำขยับเท้าถอยห่างในทันที ตั้งแต่เกิดมาจนถึงอายุยี่สิบกว่าปีผู้หญิงคนเดียวที่เคยหอมหน้าผากเขาก็คือแม่