กินเด็ก 20+ นิยาย บท 8

"น้องสาวใครวะ น่ารักฉิบหาย"

"เดี๋ยวนี้เด็กนักเรียนมาเดินเล่นในมหาลัยเราบ่อยจังวะ กูว่าน่ารักแบบนี้ไม่น้องสาวใครก็ต้องเด็กของใครสักคนแหละวะ"

"เห็นแบบนี้อยากมีเมียเด็กเลยว่ะ น้องคนนั้นแม่งเด็กใครวะ ถ้าไม่ใช่เด็กใครนี่กูจะขอเบอร์แล้วนะ"

เด็กสาวเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มในชุดยูนิฟอร์มนักเรียนของโรงเรียนเอกชนดังจับกระชับกระเป๋าสะพายหลังแน่นขณะก้าวเข้ามาในมหาวิทยาลัยดังอย่างกล้าๆกลัวๆ คำพูดของใครหลายคนที่ดังขึ้นให้ได้ยินทำให้เธอรู้สึกประหม่าไม่น้อย อีกทั้งสายตาหลายคู่ที่จ้องมองมายังทำให้เธอรู้สึกแปลกๆจนไม่กล้าสบตากับใคร

"ตึกวิศวะฯที่พี่คนหล่อเรียนอยู่ไปทางไหนนะ" คะนิ้งพึมพำกับตัวเอง แล้วก้มหน้าก้มตาเดินหนีสายตาของผู้คนรอบข้างออกมาจากตรงนั้น เธอตั้งใจว่าจะมาหาต้นน้ำที่มหาวิทยาลัยหลังเลิกเรียนแล้ว แต่กลับไม่รู้ว่าคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เขาเรียนอยู่ต้องเดินไปทางไหน

เด็กสาวเดินตรงไปเรื่อยๆโดยไม่ถามทางนักศึกษาที่เดินพลุกพล่านอยู่ในมหาวิทยาลัย เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพราะไม่ว่าจะเดินไปทางไหนก็โดนจ้องมองจนรู้สึกอึดอัด คะนิ้งยกมือขึ้นมาจับตามใบหน้าเพื่อตรวจดูว่าไม่มีอะไรติดแก้มหรือหน้าผาก

"ไม่เห็นมีอะไรติดแก้มเลย" เธอบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเร่งฝีเท้าเร็วขึ้น ขณะที่ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆเพื่อมองหน้าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์

"เจอแล้ว" รอยยิ้มดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าจิ้มลิ้มที่เปียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อเมื่อเดินมาตึกเรียนของคณะวิศวะฯ หลังจากใช้เวลาเดินหานานกว่าครึ่งชั่วโมง

"พี่คนหล่ออยู่ไหนนะ" เด็กสาวหมุนตัวไปรอบๆพลางมองหาคนที่อยากเจอหน้า เมื่อมองไปทางไหนก็ไร้เงาของคนที่กำลังตามหาคะนิ้งจึงรวบรวมความกล้าเดินผ่านลานใต้ถุนของคณะฯเข้ามาหมายจะเข้าไปในตึกเรียน พยายามทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินคำพูดแซวของนักศึกษาชายหลายคน

พลั่ก!

"โอ๊ย!" คะนิ้งร้องอุทานด้วยความตกใจเมื่อเผลอเดินชนกับคนที่เพิ่งเดินสวนออกมาจากอาคารเรียนพอดี ด้วยเรี่ยวแรงที่มีน้อยกว่าทำให้เธอเป็นฝ่ายเสียหลักจนเกือบจะล้มลง แต่ก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นเข้ามาจับแขนไว้พอดี

"โทษที ไม่เห็นว่ามีคนเดินเข้ามา"

"..." เด็กสาวชะงักไปเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นใบหน้าหล่อเหลาราวกับนายแบบของชายหนุ่มเจ้าของแผงอกแกร่งที่เธอเผลอเดินชนเข้าอย่างจัง เขาปล่อยมือออกเมื่อเห็นว่าเธอไม่เป็นอะไร

"มีอะไรวะไอ้รัฐ"

"..." เธอมองเงียบๆเมื่อมีชายหนุ่มหน้าตาดีอีกคนหนึ่งเดินออกมาจากอาคารเรียนพอดี

"ไม่มีอะไร แค่เดินชนเด็ก"

"เด็กใครวะ" บดินทร์ไล่มองเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แม้ว่าเขาจะมีคู่หมั้นอยู่แล้วแต่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอมีเสน่ห์ดึงดูดสายตาให้จ้องมอง

"ขอโทษค่ะ หนูเดินไม่ระวังเอง" คะนิ้งประนมมือไหว้ขอโทษ ซึ่งสหรัฐก็พยักหน้ารับ

"มายืนทำอะไรกันตรงนี้วะ" เหมราชที่เดินตามหลังออกมาจากอาคารเรียนเป็นคนสุดท้ายขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นเด็กสาวในชุดนักเรียนยืนทำหน้าใสซื่ออยู่ตรงหน้าสหรัฐและบดินทร์

"ไม่มีอะไร กูแค่เดินชนเด็ก ไม่รู้มาจากไหน แล้วไอ้ต้นไปไหนวะ"

"สูบบุหรี่หลังตึก"

"งั้นกูกลับเลยดีกว่า เดี๋ยวไปรับเมียไม่ทัน" สหรัฐเดินออกไปทันทีหลังพูดจบประโยค โดยมีบดินทร์เดินตามหลังไป

เหมราชปรายตามองเด็กสาวเพียงนิดในตอนที่เดินผ่านหน้าเธอออกไป แต่คะนิ้งกลับมองตามสามหนุ่มไปจนลับสายตา

"เพื่อนพี่คนหล่อรึเปล่านะ" ความคิดนั้นผุดเข้ามาในสมองเมื่อเหลือบเห็นรอยสักตรงท่อนแขนของเหมราช

"คิดว่าฉันเป็นคนดีมากเหรอ? คิดว่าฉันไม่กล้าทำอะไรเธอใช่ไหม?"

"..."

"ฉันคงใจดีกับเธอมากไป"

"อื้อ!" เนื้อตัวของเด็กสาวสั่นเทาเมื่อโดนบีบปลายคางมนอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บ เธอมองสีหน้าเรียบเฉยของต้นน้ำด้วยแววตาสั่นระริก

"อะไรที่ฉันห้ามก็อย่าทำ เพราะเธออาจจะเจ็บตัวถ้าฉันหมดความอดทน" ต้นน้ำปล่อยมือออกจากปลายคางมนแล้วผละตัวออกห่าง การที่คะนิ้งขัดคำสั่งทุกอย่างมันทำให้เขาหงุดหงิด

"ถ้าหนูเป็นเด็กดีพี่คนหล่อจะเลิกสูบบุหรี่ไหมคะ" ทั้งที่ตัวเองก็หวาดกลัวอารมณ์ของเขา แต่ก็ยังรู้สึกเป็นห่วงมากกว่า

"..."

"หนูจะไม่ดื้อแล้วถ้าพี่คนหล่อไม่สูบบุหรี่อีก"

"..." ต้นน้ำตวัดสายตามองอย่างไม่ชอบใจนักที่โดนจุ้นจ้านมากเกินไป

"ดูดปากหนูแทนก็ได้..."

"..."

"ให้ดูดจนกว่าพี่คนหล่อจะเลิกบุหรี่เลย"