กินเด็ก 20+ นิยาย บท 9

"แล้วถ้าฉันอยากดูดอย่างอื่นแทนปากเธอล่ะ?" คำถามของต้นน้ำสร้างความงุนงงให้คะนิ้งไม่น้อย เธอมองเขาตาแป๋วราวกับเด็กน้อยอย่างไม่เข้าใจนัก

"พี่คนหล่ออยากดูดอะไรเหรอคะ หนูจะไปหามาให้ เอาอมยิ้มไหม หนูเคยอ่านนิยายเจอมาว่าของหวานทำให้พระเอกเลิกบุหรี่ได้ค่ะ"

"แล้วในตัวเธอส่วนไหนที่มันหวานพอที่จะทำให้ฉันเลิกบุหรี่ได้บ้าง" ต้นน้ำย้อนถามเสียงเรียบ ขณะที่สองเท้าก้าวเข้าไปประชิดตัวเด็กสาวจนอีกฝ่ายต้องถอยหลังหนี แต่รองเท้านักเรียนก็ชนกับผนังปูนพอดี

"ฉันถามทำไมไม่ตอบ หรือต้องให้ฉันหาคำตอบเอง" เด็กสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นในตอนที่ชายหนุ่มยื่นมือเข้ามาจับเนกไทเบาๆ ทำให้มือของเขาสัมผัสกับเนินอกอวบอิ่ม

"ตอบคำถามของฉัน ก่อนที่ฉันจะปลดกระดุมเม็ดแรกของเธอ" ต้นน้ำโน้มใบหน้าลงไปใกล้จนเห็นความหวาดกลัวฉายชัดในแววตาของเธอ

"นะ..หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เพราะหนูไม่เคยชิมตรงไหนของร่างกายตัวเองเลย แต่ถ้าพี่คนหล่ออยากได้แบบหวานๆหนูว่าปากน่าจะหวานกว่าส่วนอื่นๆในร่างกายนะคะ"

"..."

"แต่ถ้าพี่คนหล่อไม่แน่ใจหนูลองดูดดูก่อนก็ได้" ว่าจบก็เงยหน้าขึ้นมาสบสายตากันตรงๆ ก่อนจะทำใจกล้ายื่นหน้าเข้าไปดูดดุนกลีบปากล่างของชายหนุ่มเบาๆ จินตนาการว่ามันคือเยลลี่หอมหวานที่ตัวเองโปรดปราน พยายามไม่สูดกลิ่นบุหรี่จากลมหายใจของชายหนุ่มที่เป่ารดลงมาบนปลายจมูกถี่ๆ

ต้นน้ำนิ่งไปเมื่อโดนจู่โจมโดยไม่ทันตั้งตัว สัมผัสนุ่มของริมฝีปากอวบอิ่มที่แนบลงมาให้ความรู้สึกที่แตกต่างจากจูบที่เขามอบให้เธอเมื่อคืน กลิ่นกายหอมละมุนจากกายสาวลอยมาเตะจมูกจนเผลอสูดดม

"ปากพี่คนหล่อไม่มีรสชาติเลย ปากหนูก็อาจจะไม่มีรสชาติเหมือนกัน เดี๋ยวหนูจะซื้ออมยิ้มมาให้พี่คนหล่อเยอะๆนะคะ" คะนิ้งถอนริมฝีปากออกหลังจากดูดดุนกลีบปากของต้นน้ำอย่างเงอะงะอยู่นานนับนาที

"..." ต้นน้ำผละตัวออกมาทันทีที่ริมฝีปากได้รับอิสระ เขาละสายตาจากใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตา แล้วเดินออกมาทันที

"พี่คนหล่อรอหนูด้วย!" เด็กสาวรีบวิ่งตามไป เธอมองมือของเขาที่แกว่งไปมาอย่างชั่งใจ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปจับนิ้วชี้ของเขาไว้หลวมๆ

"อย่ามาทำตัวเหมือนเด็กต่อหน้าฉัน"

"หนูจับนิ้วพี่คนหล่อไม่ได้เหรอคะ แล้วถ้าจับมือได้ไหม"

"อยากให้ฉันหมดความอดทนกับเธอใช่ไหม?"

"หนูแค่อยากจับมือกันเฉยๆ เราจับมือกันไม่ได้เหรอคะ จับมือกันมันอบอุ่นนะ"

"ขาดความอบอุ่นรึไงถึงอยากได้ความอบอุ่นจากฉันนักหนา" ต้นน้ำถามอย่างอย่างนึกรำคาญ

"..." คำถามของชายหนุ่มทำหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ คะนิ้งค่อยๆแหงนมองเสี้ยวหน้าหล่อเหลา เผลอบีบนิ้วของเขาแน่น "แบ่งความอบอุ่นของพี่คนหล่อให้หนูสักนิดไม่ได้เหรอคะ"

"..." กลับกลายเป็นต้นน้ำที่เงียบไป เขาเหลือบมองเจ้าของน้ำเสียงอ้อนวอนด้วยหางตา ก่อนจะเดินต่อไปโดยไม่พูดอะไร

"ไปกินไอติมกันไหมคะ เดี๋ยวหนูเลี้ยง" ทันทีที่ก้าวเข้ามาในรถยนต์คันหรูของต้นน้ำ คะนิ้งก็เอ่ยชวนเสียงใส พร้อมกับปลดกระเป๋าสะพายหลังมาวางบนหน้าตัก หยิบกระปุกออมสินรูปหมูสีชมพูออกมากอดแนบอกด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"..." ต้นน้ำที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยเหลือบมองกระเป๋าเสื้อผ้าบนหน้าตักของเด็กสาวเพียงนิด เขามีคำถามมากมายเกี่ยวกับตัวเธอแต่เลือกที่จะไม่ถามออกไป เพราะถึงยังไงเขาก็ไม่ได้ตั้งใจจะรับเลี้ยงเธอไปตลอด เพียงแค่ให้พักอยู่ด้วยกันชั่วคราวเท่านั้น

"ตอนหนูแบกมามันหนักมากๆเลย แต่หนูอยากเลี้ยงไอติมขอบคุณพี่คนหล่อด้วยเงินของหนูเอง หนูว่าจะหางานทำด้วยค่ะ"

"เก็บเศษเงินของเธอไว้ซื้อนมกินเถอะ"

"มันไม่ใช่เศษเงินนะ มันเป็นเงินก้อนเดียวของหนู ไม่รวมกับห้าพันที่พี่คนหล่อให้เมื่อเช้านี้"

@ห้างสรรพสินค้า

"พี่คนหล่อพาหนูมากินไอติมเหรอคะ หนูยังไม่ได้ทุบหมูน้อยเลย" เด็กสาวทำตาโตเมื่อเห็นต้นน้ำเลี้ยวเข้ามาในห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง ก่อนจะก้มมองกระปุกออมสินในอ้อมแขนด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์

"ไม่อยากทุบเลย~"

"เลิกทำหน้าอาลัยอาวรณ์ไอ้หมูโง่ๆนั่นสักที ฉันมาซื้อของ ไม่ได้มากินไอติม" ต้นน้ำมองคนข้างๆอย่างเหนื่อยหน่ายหลังจากขับรถเข้ามาจอดในโรงจอดรถเรียบร้อยแล้ว เขาปลดเข็มขัดนิรภัยออก แล้วถอดเสื้อช็อปวิศวะฯออกมาพาดไว้บนพนักพิงศีรษะ ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถทันที

คะนิ้งรีบวางกระปุกออมสินไว้บนเบาะที่นั่ง แล้วเปิดประตูก้าวลงไป เดินตามหลังต้นน้ำไปเงียบๆ

"พี่คนหล่อจะมาซื้ออะไรเหรอคะ"

"จำเป็นต้องบอกเธอทุกเรื่องไหม"

"หนูจับมือพี่คนหล่อได้ไหมคะ"

"น่ารำคาญ"

"..." เด็กสาวก้าวเข้าไปเดินข้างๆทั้งที่ชายหนุ่มแสดงออกอย่างชัดเจนว่ารำคาญ ก่อนจะยื่นมือเข้าไปจับนิ้วชี้ของเขาแทนการกุมมือ

ต้นน้ำเพียงแค่เหลือบมองเล็กน้อยแต่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ได้สะบัดมือออกแม้ในตอนแรกจะบอกว่ารำคาญ

"พี่คนหล่อมาซื้อมือถือเหรอคะ" คะนิ้งถามเสียงใสเมื่อต้นน้ำเดินเข้ามาในร้านมือถือ แต่ก็ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของเขา ทำให้เธอต้องสงบปากสงบคำยืนรอเงียบๆเพราะไม่อยากทำให้เขาหงุดหงิด