กินเด็ก 20+ นิยาย บท 81

"ไหนๆตอนนี้แกกับหนูนิ้งก็อยู่ด้วยกันแล้ว พ่อว่าหมั้นหมายกันไว้ก่อนดีไหม แล้วก็ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่บ้านใหญ่เลย หรือจะสร้างเรือนหอใหม่ก็แล้วแต่แก" จักรินเอ่ยกับลูกชายอย่างจริงจังขณะนั่งกินขนมหวานด้วยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น หลังจากรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"ผมว่าจะหาซื้อคอนโดใหม่อยู่พอดี ห้องที่อยู่ตอนนี้มันเล็กไปหน่อยสำหรับอยู่สองคน แต่ถ้าจะให้ย้ายกลับมาอยู่บ้านผมคงต้องคิดหนักหน่อย กลัวเมียผมติดความคิดประหลาดของพ่อกับแม่มา" ต้นน้ำตอบพลางตักขนมเค้กป้อนแฟนสาวที่นั่งทำตาแป๋วอยู่กลางหว่างขาไปด้วย

"ซื้อคอนโดใหม่!? นี่แกชักจะดูถูกธุรกิจของครอบครัวมากเกินไปแล้วนะ! แกลืมไปแล้วรึไงว่าครอบครัวเราทำอสังหาริมทรัพย์ ทั้งบ้านทั้งคอนโดมีครบ มาพูดแบบนี้ต่อหน้าพ่อแกอยากโดนแปลนคอนโดฟาดหน้ารึไง!"

"ก็ผมอยากซื้อด้วยเงินตัวเอง จะได้เป็นบ้านของผมเอง"

"เอาเถอะ ถ้าแกอยากใช้เงินซื้อจริงๆพ่อก็ไม่ห้ามหรอก ว่าแต่หนูนิ้งอยากได้คอนโดสักห้องหรือบ้านสักหลังไหมลูก" ประโยคแรกตอบกลับลูกชาย ก่อนจะเอ่ยถามว่าที่ลูกสะใภ้ในประโยคท้าย

"ขอบคุณที่เอ็นดูหนูขนาดนี้นะคะ แต่หนูไม่ต้องการของแบบนั้นหรอกค่ะ เพราะแค่มีต้นคนเดียวก็เหมือนมีทุกอย่างแล้วค่ะ" คะนิ้งกล่าวขอบคุณด้วยรอยยิ้ม รู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเมื่อได้รับความรักความเมตตาจากจักรินและพิมพ์ดาวมากมายขนาดนี้ ทั้งที่เป็นการเจอกันครั้งแรก

"ถ้าหนูนิ้งลำบากใจที่จะรับพ่อก็ไม่ว่าอะไรหรอก แต่คืนนี้พักที่นี่ให้สบายใจเถอะ ทุกห้องในบ้านนี้ออกแบบพิเศษเก็บเสียงดีมาก คืนนี้ไม่ต้องเกรงใจพ่อกับแม่นะ เต็มที่เลย ฮ่าๆๆ" จักรินหัวเราะร่าอย่างชอบใจกับคำพูดของตัวเอง เช่นเดียวกับพิมพ์ดาวที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ข้างๆ

"หน้าพ่อตอนหัวเราะนี่โคตรชั่วร้ายเลย"

"เอ่อ..." คำพูดตรงๆของจักรินทำเอาคะนิ้งเขินอายจนหน้าแดง ถึงอย่างนั้นก็ยังอมยิ้มกับความใจดีนั้น

จักรินยกยิ้มให้ลูกชาย ก่อนจะขยับปากโดยไม่ออกเสียงในตอนที่คะนิ้งก้มหน้าพอดี

'เผด็จศึกเลย เอาหลานมาฝากพ่อให้ได้'

ต้นน้ำได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับความอารมณ์ขันของผู้เป็นพ่อ เขารู้ว่าพ่อและแม่อยากเลี้ยงหลาน เพราะเขาเป็นลูกชายคนเดียวที่สามารถมีลูกได้ แต่ในเมื่อคะนิ้งยังไม่พร้อมที่จะเป็นแม่คนเขาก็ไม่อยากบังคับ ถึงอย่างนั้นก็พร้อมจะทำหน้าที่พ่อและคนรักที่ดีในเวลาเดียวกันหากพลาดจริงๆ

"หนูอิ่มแล้ว~" คะนิ้งแตะมือหนาเบาๆในตอนที่แฟนหนุ่มตักขนมเค้กขึ้นมาจ่อริมฝีปาก

"อยากไปเดินเล่นที่สวนหลังบ้านก่อนไหม หรืออยากขึ้นไปข้างบนเลย"

"แล้วแด๊ดดี้อยากไปไหนคะ"

"ที่ถามเพราะตามใจหนู ไม่ได้ให้ถามกลับ"

"แด๊ดดี้อยากนอนพักรึเปล่าคะ"

"ถามแบบนี้เฮียถือว่าหนูเลือกแล้วนะว่าจะขึ้นห้องกับเฮีย"

"ทำไมยิ้มเหมือนคุณพ่อเลย" เด็กสาวหรี่ตามองอย่างจับผิดเมื่อแหงนคอมองใบหน้าหล่อเหลาแล้วเห็นรอยยิ้มมุมปากของแฟนหนุ่มที่ไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย

"ฮ่าๆๆ ถ้าบอกว่าต้นมันยิ้มเหมือนพ่อก็คงเป็นรอยยิ้มที่ดูดีมากๆเลยใช่ไหมหนูนิ้ง" จักรินกอดอกถามด้วยท่าทางมั่นใจ

"พิมพ์กลัวว่าลูกจะหยิบปืนในลิ้นชักมายิงแสกหน้าพวกเรามากกว่า"

"วางใจเถอะ ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะเอาตัวบังกระสุนให้ที่รักเอง" จักรินพูดทีเล่นทีจริง ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วช้อนตัวภรรยาขึ้นในท่าเจ้าสาว

"จะทำอะไรคะ"

"โอ้พระเจ้า! เมียผมเป็นคนไร้เดียงสาแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่"

"ลูกโตเป็นหนุ่มแล้วก็หื่นให้มันน้อยๆหน่อยเถอะค่ะ ไม่ใช่หนุ่มๆเหมือนตอนคบกันใหม่ๆแล้วนะ"

"อย่าขอในสิ่งที่ผมทำให้ไม่ได้" ไม่รอฟังคำบ่นจากปากภรรยาจักรินก็อุ้มเธอขึ้นไปบนชั้นสองทันที

"นี่มันบ้าอะไรวะ!" ต้นน้ำขมวดคิ้วยุ่งอย่างงุนงงเมื่อเปิดประตูห้องนอนเข้ามาพบกับบรรยากาศที่แตกต่างไปจากเดิม อีกทั้งบนเตียงสีขาวยังถูกตกแต่งด้วยกลีบกุหลาบสีแดงสดที่ทำเป็นรูปหัวใจ ให้ความรู้สึกราวกับคืนวันเข้าหอ

"เอ่อ..ที่อยู่บนเตียงมันเอาไว้ทำอะไรคะ" คะนิ้งเอียงคอมองกุญแจมือและผ้าปิดตาสีดำที่วางอยู่ปลายเตียงอย่างไม่เข้าใจนัก ในขณะที่คนข้างๆยกมือกุมขมับพลางถอนหายใจหนักๆ

"ต้นจะเล่นตำรวจจับผู้ร้ายกับหนูเหรอ บรรยากาศมันเหมือนเรากำลังเข้าหอกันเลย"