กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 472

ดังนั้นนางจึงตัดสินใจที่จะปล่อยหลานจืออวี๋ไปก่อน และหันไปจัดการกับเป้าหมายอื่นแทน

วั่งเซิงกลายเป็นเป้าหมายใหม่ที่นางเลือก

ผู้เขียนมีสิ่งที่ต้องการบอก ถึงจะมาช้าแต่ก็มานะ

วั่งเซิงเคยบีบคอเย่ฉงซิน แต่เย่ฉงซินไม่ได้เกลียดเขาเลย กลับมีแต่ความอิจฉา

นางอิจฉาคนโง่คนหนึ่งที่มีพรสวรรค์ที่นางใฝ่ฝันอยากได้ ร่างกายแข็งแรง และโชคชะตาที่ดีเยี่ยม

แต่นางกลับไม่มีอะไรเลย สิ่งที่นางอยากได้ต้องแย่งชิงด้วยตัวเอง

ภายใต้การยั่วยุของความอิจฉา

วั่งเซิงกลายเป็นเป้าหมายถัดไปของนาง

ช่วงนี้เป่าฮวาพเนจรอยู่ที่ยอดเขาหลัก ช่วยเหลือเจ้าสำนักอู่ซางในการหลอมยา ไม่มีเวลาสนใจวั่งเซิง จึงปล่อยให้เขาอยู่ในลานและทำกิจกรรมตามสบาย

แผนเดิมของเป่าฮวาพเนจรคือการขังวั่งเซิงในห้อง เพื่อป้องกันไม่ให้เขาก่อเรื่องภายนอก แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อวั่งเซิงเข้าไปในสถานที่ปิดมืด เขาจะเกิดอาการอารมณ์เสียและขาดสติสัมปชัญญะ

เป่าฮวาพเนจรจึงต้องพาเขามาไว้ในลาน และคอยสังเกตสถานการณ์ของเขาเป็นบางครั้ง

โชคดีที่วั่งเซิงเป็นคนเงียบสงบและไม่ก่อเรื่อง เขาสามารถสนุกสนานได้แม้จะอยู่คนเดียวในลาน

เป่าฮวาพเนจรจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายการดูแล และมุ่งสมาธิไปที่การหลอมยา ซึ่งทำให้เย่ฉงซินได้โอกาสนี้

แต่เย่ฉงซินก็ประเมินต่ำไปถึงความยากในการจัดการกับคนโง่คนหนึ่ง

ไม่ว่านางจะแสดงดีแค่ไหน วั่งเซิงก็ไม่ได้สนใจนางเลย เขามองนางเหมือนกับว่านางเป็นอากาศ ไม่มีแม้แต่สายตาให้

จริง ๆ แล้วเย่ฉงซินก็มีวิธีที่สามารถทำให้วั่งเซิงเกิดความรู้สึกดี ๆ กับนางได้ แต่ปัญหาคือนางไม่สามารถเข้าไปในลานเล็ก ๆ ได้ และวั่งเซิงก็ไม่สนใจนางเลย

ถึงแม้นางจะมีแผนการเต็มไปหมด แต่ก็ไม่มีที่ให้ใช้มัน

เย่ฉงซินรู้สึกหมดหนทาง

แต่บุคลิกของนางถูกฝึกให้แข็งแกร่งขึ้นจากการคุกคามชีวิตที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ขอแค่วั่งเซิงยังไม่ออกจากสำนักเต๋าทั้งห้า นางก็จะไม่ยอมแพ้

อย่างไรก็ตาม นอกจากนั้นนางก็ยังต้องดูแลรักษาสมดุลพลังในตัวเอง

หลังจากออกจากห้องพักแขก นางก็หันกลับไปที่ยอดเขาตู๋เยว่ เตรียมผลไม้และขนมหวานสด ๆ แล้วไปเยี่ยมถ้ำของหลานจืออวี๋

หลังจากที่แพ้ให้กับเฉวียนเหยี่ยต่อหน้าผู้คนมากมาย หลานจืออวี๋ก็เริ่มเศร้าหมอง ลดการออกไปข้างนอก และเก็บตัวอยู่ในถ้ำไม่ยอมออกมา

ซูหมิงไปหามาหลายครั้ง แต่เขาปฏิเสธไม่ให้เขาเข้าไป ทุกครั้งที่เย่ฉงซินไป เขาก็ไม่ปฏิเสธ แต่ท่าทางของเขาก็ไม่ได้อบอุ่นอะไร

เมื่อเย่ฉงซินเข้าไปในห้อง สิ่งที่เห็นคือหลานจืออวี๋นั่งอยู่ข้างหน้าต่าง ใบหน้าหม่นหมอง เหมือนสามีที่กลับมาบ้านแล้วอารมณ์เสีย

เย่ฉงซินที่พยายามปรับสีหน้าตัวเองอย่างยากลำบาก เกือบจะทนไม่ไหว

มันผ่านไปนานแค่ไหนแล้วตั้งแต่การฝึกประลองครั้งนั้นหรือ

สามเดือน หรือห้าเดือน

ฝ่ายตรงข้ามอย่างเฉวียนเหยี่ยได้ออกไปข้างนอกและตื่นขึ้นจากเลือดมังกรมรกตแล้ว เหตุใดหลานจืออวี๋ยังนั่งอยู่ในห้องและหมกมุ่นกับการโทษตัวเอง