กลับมาครั้งนี้ ข้อขอเดินวิถีไร้รัก นิยาย บท 797

ซูชิงหว่านฮึดฮัดอย่างไม่ค่อยพอใจนัก

นางก็รู้อยู่แล้วว่าพอมีลู่จิ่วหยวนอยู่ คนอื่น ๆ ก็จะถูกแย่งความโดดเด่นไปหมด

ช่วงครึ่งวันสุดท้าย

แปดตระกูลใหญ่เดินทางมาถึงพร้อมกัน

สิ่งแรกที่พวกเขาทำเมื่อมาถึง ก็คือแย่งชิงตำแหน่งแถวหน้าในวงในทันที

ระหว่างนั้น แปดตระกูลใหญ่ยังได้ประจันสายตากับอวี๋จาวและพวกอย่างดุเดือด

พวกบรรพจารย์สุยเปี้ยนที่มีนิสัยหงุดหงิดง่าย เกลียดที่ตัวเองไม่สามารถงอกตาเพิ่มได้สิบแปดดวง เพื่อที่จะจ้องกลับไปให้หมดทุกคน

แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกลัวว่าคนอื่นจะนินทา หรือว่ามีความกังวลบางอย่าง คนของแปดตระกูลใหญ่จึงไม่ได้เดินเข้ามาหาเรื่องด้วยตัวเอง ทำให้หวงจงและคนอื่น ๆ รู้สึกโล่งใจไปบ้าง

ไม่นานนักตระกูลหนานกง ตระกูลเป่ยหมิง ตระกูลซีเหมิน และตระกูลตงฟางก็มาถึงครบ เสียงอึกทึกคึกโครมดังยิ่งกว่าเดิม

“คนเกือบครบแล้ว คงใกล้จะเริ่มแล้วสินะ”

มีคนพูดกับสหายเบา ๆ แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

อวี๋จาวได้ยินก็พยักหน้าเห็นด้วย

แต่ไม่คาดคิดเลยว่าในวินาทีนั้นเอง ก็มีเสียงร้องที่ยาวนานและโหยหวนดังขึ้นจากท้องฟ้า

จากนั้นก็เห็นหงส์เพลิงสีดำตัวหนึ่งกางปีกบินมา

ทั้งตัวมันปกคลุมด้วยขนสีดำสนิท ไม่มีขนสีอื่นปะปนอยู่เลยแม้แต่เส้นเดียว สีดำเข้มดุจน้ำหมึกราวกับจะสามารถกลืนกินแสงสว่างได้ทั้งหมด

บนหลังหงส์เพลิงดำยังมีสตรีนางหนึ่งนั่งขัดสมาธิอยู่ ริมฝีปากแดงสดของนางยิ่งเด่นชัดสะดุดตาท่ามกลางความมืดมิด

“เอ๊ะ สตรีผู้นี้เป็นใครกัน ไม่คุ้นหน้าเสียเลย?”

“นางนั่งมาบนหลังหงส์เพลิงดำ เช่นนี้เกรงว่าจะเป็นคนของซิวหลัวอวี้?”

“มีความเป็นไปได้มาก! ได้ยินมาว่าไม่กี่ปีนี้ ซิวหลัวอวี้มีองค์หญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์คนหนึ่งที่เป็นที่โปรดปรานของเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์! บางทีอาจจะเป็นนาง!”

“.....”

ท่ามกลางเสียงซุบซิบของผู้คน สตรีผู้นั้นก้าวลงจากหลังหงส์เพลิงดำอย่างอ่อนช้อย ทุกคนรอบข้างต่างรีบถอยหนี ไม่กล้าเข้าใกล้เกินไป

ท้ายที่สุดชื่อเสียงของซิวหลัวอวี้นั้นเลื่องลือไปทั่ว ฆ่าคนตามอำเภอใจ ไม่มีใครอยากถูกลากเข้าไปเป็นศัตรูโดยไม่จำเป็น

หงส์เพลิงดำเมื่อสตรีลงมาแล้ว ก็ส่งเสียงร้องยาวนานครั้งหนึ่ง ก่อนจะโบยบินหายลับไปในท้องฟ้า

อวี๋จาวกำลังจะเพ่งมองดูองค์หญิงผู้ศักดิ์สิทธิ์ผู้นั้นให้ชัดเจน แต่แล้วจู่ ๆ ม่านพลังโปร่งใสเบื้องหน้าก็พลันเกิดระลอกคลื่นขึ้นมา

ถัดจากนั้นไม่นาน เสียงระฆังอันศักดิ์สิทธิ์และขรึมขลังพลันดังขึ้น

ความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจผู้คนถูกกวาดล้างไปหมด สายตาทั้งหมดหันไปจ้องยังอาคารด้านหน้าโดยพร้อมเพรียง

แทบจะพร้อมกับเสียงระฆังที่ค่อย ๆ เลือนหาย เงาร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาอย่างเชื่องช้า

บรรยากาศในลานพลันร้อนแรงขึ้นทันที ราวกับเพียงประกายไฟเล็กน้อยก็สามารถจุดติดได้