กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 11

ตอนนั้นยังเห็นได้ชัดอยู่เลยว่าพอใจในตัวเธอ หลินซินเหยียนขมวดคิ้ว หรือว่าเขาเจอคนที่เหมาะสมมากกว่าแล้ว

พอคิดแบบนี้ หลินซินเหยียนก็ไม่ได้รู้สึกว่ายากที่จะยอมรับขนาดนั้น

ตอนเย็น

จงจิ่งห้าวกลับมาก็ขังตัวเองไว้ในห้องทำงาน ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องงาน

เมื่อตอนบ่ายหลินซินเหยียนได้ถามเกี่ยวกับอาหารที่จงจิ่งห้าวชอบจากป้าหยู แล้วก็เตรียมอาหารเย็นด้วยตัวเอง

ป้าหยูยิ้มแล้วพูดว่า “นี่แหละคือสิ่งลูกสะใภ้ควรจะทำ”

หลินซินเหยียนก้มหน้าแล้วยิ้ม ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีคนเรียกร้อง หนูก็ไม่ไปเอาใจเขาก่อนหรอกค่ะ

ป้าหยูถอนหายใจ “คุณนายเสียชีวิตไปเร็ว คุณชายใหญ่ก็ไปแต่งงานกับเีมียน้อย ส่วนคุณชายน้อยก็กลับมาไม่บ่อยเท่าไหร่ คนอื่นเห็นว่าเขาเย็นชา แต่ว่าความจริงแล้วเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์มากเลย

หลินซินเหยียนเองก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ฟังเงียบๆ

“คุณไป๋ท่านนั้น ช่วยชีวิตคุณชายน้อยไว้ตั้งแต่ตอนเด็ก ต่อมาพอโตขึ้น ก็อยู่กับคุณชายน้อยตลอด เมื่อก่อนคุณชายน้อยก็ไม่ได้ชอบเธอ ตั้งแต่กลับมาจากการออกไปทำงานนอกสถานที่ ท่าทีของเขาก็เปลี่ยนไป แต่ว่าคุณไม่ต้องใส่ใจหรอกนะคะ ยังไงคุณก็คือเจ้าของอย่างเป็นทางการ” ป้าหยูตบไหล่เธอพร้อมกับปลอบใจ

หลินซินเหยียนก้มหน้าแล้วยิ้มอย่างขมขื่น ไม่ว่าเขาจะดีกับใคร เธอไม่สามารถพูดอะไรได้จริงๆ

ทั้งที่มันเป็นความสัมพันธ์ของสามีภรรยา แต่ว่าพวกเขานั้นต่างไม่คุ้นเคยต่อกันมาก

การแต่งงานครั้งนี้ เธอเข้าใจดี

หลินซินเหยียนมองไปที่ห้องทำงานทีหนึ่ง นึกถึงเมล็ดกาแฟดำที่ไป๋จวู่เวยนำมาเมื่อเช้า แล้วก็เลยถามว่า “ป้าหยู เมล็ดกาแฟอยู่ไหนเหรอคะ ฉันอยากชงกาแฟให้เขาหน่อย”

ป้าหยูได้ยินดังนั้น เธอก็รู้สึกห่วงใย ดังนั้นก็เลยหยิบเมล็ดกาแฟส่งให้เธอ แล้วก็บอกเธอว่า “ไม่ต้องเติมนมและน้ำตาลนะคะ คุณชายน้อยไม่ค่อยชอบของที่มีรสชาติหวาน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า แล้วก็ชงกาแฟเสร็จอย่างรวดเร็ว เทลงในแก้วกาแฟอย่างประณีตและละเอียดอ่อน แล้วก็ถือขึ้นไปด้วยตัวเอง

จงจิ่งห้าวที่อยู่ในห้องทำงานกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ สีหน้าดูฉุนเฉียว “ฝ่ายบุคคลมันทำงานยังไงกัน? แค่หาล่ามคนหนึ่งมันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? ”

เขาเข้าใจหลายภาษา แต่ว่าภาษาของประเทศAนั้น เขาทำไม่ได้จริงๆ เพราะว่าไม่คล่อง และโครงการนี้ก็เป็นโครงการที่พึ่งขยายใหม่ มีหลายเรื่องให้ต้องจัดการ มีอุปสรรคด้านภาษา แล้วจะให้เขาจัดการอย่างไรกัน?

“ไปบอกผู้จัดการแผนกบุคคล หนึ่งวัน ฉันให้เวลาเขาหนึ่งวัน ถ้าเกิดว่าหาคนไม่ได้ ก็ให้เขาเก็บข้าวเก็บของออกไปซะ!”

ก๊อกๆ ——

ความโกรธของจงจิ่งห้าวนั้นอยู่เต็มอก แล้วจู่ๆ มีคนมาเคาะประตู น้ำเสียงก็ไม่ได้เบาลง พูดอย่างเย็นชาว่า “เข้ามา!”

หลินซินเหยียนใจสั่นในทันที เขากำลังโกรธอยู่เหรอ?

แต่ว่าเธอเคาะประตูไปแล้ว ต่อให้เขากำลังโกรธ ก็ต้องกัดฟันและเดินเข้าไป

หลินซินเหยียนพยายามฝืนยิ้ม “ฉันชงกาแฟมาให้”

สายตาของจงจิ่งห้าวมองไล่ตั้งแต่หน้าของเธอลงมาถึงกาแฟในมือของเธอ ค่อยๆ หรี่ตาลง เมื่อเช้ายังหลีกเลี่ยงกับเขาอย่างกับงูกับแมงป่อง

แต่ว่าตอนนี้ กลับเอากาแฟมาให้เขาเองยังงั้นเหรอ?

เหอะ ผู้หญิงคนนี้ช่างกะล่อนจริงๆ!

จงจิ่งห้าววางโทรศัพท์และนั่งลง แล้วก็มองการแสดงของเธอเงียบๆ เขาอยากจะดูหน่อยว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการทำอะไรกันแน่!

“ไม่รู้ว่ามันเป็นแบบที่คุณชอบกินรึเปล่า” หลินซินเหยียนวางกาแฟไว้ตรงหน้าโต๊ะ

จงจิ่งห้าวไม่ได้ขยับ ร่างกายเริ่มผ่อนคลาย พร้อมกับเอนหลังพิงเก้าอี้อย่างขี้เกียจ

หลินซินเหยียนพูดอย่างประจบว่า “ลองดูไหม? ”

จงจิ่งห้าวเลิกคิ้วขึ้น เขาเข้าใจแล้ว ว่าทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป

เขาพูดอย่างเยาะเย้ยว่า “อยู่ๆ ก็มาเอาอกเอาใจ เพราะว่าอยากจะถามฉันเกี่ยวกับที่ดินที่อ่าวรีพัลส์เบย์ใช่ไหม? ”

หลินซินเหยียนอึ้งไป ไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะคิดโยงไปถึงเรื่องนั้นได้อย่างรวดเร็วขนาดนี้

ทันใดนั้น จงจิ่งห้าวก็คว้าคางของหลินซินเหยียนไว้ “นี่มันคือเหตุผลของตระกูลหลิน ที่ส่งเธอมาแต่งงานกับฉัน โดยไม่คำนึงถึงว่าฉันขาพิการไม่ใช่เหรอ? ”