กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 132

เหอรุ่ยหลินหันศีรษะมาจ้องมองเหอรุ่ยสิง พลางยิ้มอย่างเย็นชา“พี่อยากให้ฉันกับพี่สองตายแล้วพี่ก็ได้ฮุบสมบัติของตระกูลคนเดียวใช่ไหม？”

“ถึงเวลานี้แล้ว ยังไม่รู้จักสำนึก ยังจะทะเลาะกันเองอีก？”เดิมทีเหอเหวินหวยไม่อยากจะโกรธไปกว่านี้แล้ว แต่เมื่อได้ยินคำพูดของเธอก็อดไม่ได้ที่จะโมโห

เขาใช้มือตบที่โต๊ะอย่างแรงเสียงดังเพี้ยะเพี้ยะจนโต๊ะสั่น เขาจ้องมองไปที่ลูกสาวพลางหายใจลึก “เรื่องนี้ลูกเป็นคนก่อก็ต้องเป็นคนจบมันด้วยตนเอง”

เมื่อถึงเวลานี้เหอเหวินหวยก็ตัดสินใจ

“มีสิทธิ์อะไรถึงทำแบบนี้？”เหอรุ่ยหลินไม่ยอมแพ้ เธอหวังดีกับวงศ์ตระกูลด้วยใจจริง เพียงแต่เรื่องที่เธอทำนั้นไม่สำเร็จ ก็สมควรตายงั้นเหรอ？

“พ่อ ตอนนั้นที่พ่อยอมรับฉัน เป็นเพราะว่าฉันเป็นคนที่อยู่ข้างกายจงจิ่งห้าวใช่ไหม ตอนนี้เห็นว่าฉันไม่มีประโยชน์แล้ว ก็คิดที่จะข้ามแม่น้ำทุบสะพานงั้นเหรอ？”

เมื่อถูกพูดแทงใจ สีหน้าของเหอเหวินหวยก็เปลี่ยนไป“ลูกมีคุณค่าอะไรให้ต้องหลอกใช้ด้วยเหรอ？”

ตอนแรกที่เหอรุ่ยหลินอ้างว่าตนนั้นเป็นลูกสาวของตระกูลเหอที่ถูกพลัดพราก เขาก็รู้สึกลังเลว่าจะยอมรับเธอดีไหม เพราะว่าเธอเติบโตมาจากที่อื่น และไม่ได้รู้สึกผูกพันกันกับเธอด้วย

เพราะในตระกูลใหญ่จะมีการแบ่งการถือครองทรัพย์สมบัติ

ต่อมาเมื่อรู้ว่าเธออยู่ข้างกายของจงจิ่งห้าว อีกทั้งจงจิ่งห้าวก็ชอบเธอมาก เขาจึงเต็มใจที่จะยอมรับเธอ และเปิดเผยสถานะของเธอสู่สาธารณะ

ใครจะไปรู้ว่า เธอไม่เพียงแต่ไม่ได้ช่วยวงศ์ตระกูลเลยแม้แต่น้อย แต่กลับนำหายนะเข้ามาสู่วงศ์ตระกูล

แต่ก่อนแม้ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะไม่สนใจเรื่องภายในบ้าน แต่ก็ไม่เคยก่อเรื่องวุ่นวายมาก่อน

แต่ตอนนี้กลับก่อเรื่องวุ่นวายตามเธอไปด้วย และกำลังจะทำให้ตระกูลเหอตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก

“มีหรือไม่ในใจเธอน่าจะรู้ดี！”เหอรุ่ยหลินรู้สึกเพียงว่าหัวใจของตนแตกเป็นเสี่ยงๆ และไม่สามารถที่จะต่อได้เหมือนเดิมแล้ว“เมื่อกลับมายังตระกูลเหอ ฉันคิดว่าฉันมีบ้าน มีครอบครัว มีที่หลบภัย แต่ว่าฉันก็ไม่เคยรับรู้ถึงความอบอุ่นที่พ่อมอบกับฉัน ตอนที่คิดจะใช้ประโยชน์จากฉันก็ทำดีกับฉัน พอไม่คิดจะใช้ประโยชน์ก็เขี่ยฉันทิ้ง เห็นฉันเป็นตัวอะไรๆ ทำจากเหล็กไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดงั้นเหรอ？”

หรือว่าโลกของคนรวย เป็นโลกที่ไร้ความรู้สึก มีเพียงผลประโยชน์เท่านั้น？

“ฉันไม่อยากปรารถนาดีกับครอบครัวงั้นเหรอ？”เธอถามขึ้นเสียงแข็ง

“ฉันรู้ว่าความสามารถของฉันสู้คนอื่นไม่ได้ ทำให้ครอบครัวต้องตกอยู่ในสถานการณ์ความยากลำบากนี้ แต่ว่า...พวกคุณไม่รู้สึกอาลัยอาวรณ์ฉันบ้างเลยเหรอ？”

“พ่อไม่ได้ให้น้องไปตายสักหน่อย ความผิดที่น้องทำก็ไม่ได้มีโทษถึงตาย ก็แค่รับผิดชอบในสิ่งที่น้องทำลงไป แล้วทำไมน้องจะต้องมาพูดจาร่ายยาวอะไรขนาดนี้ด้วย？”เหอรุ่ยสิงยิ้มอย่างเย็นชา“น้องพูดเสียงแข็งว่าพี่ต้องการยึดอำนาจของวงศ์ตระกูล แต่ว่าในครอบครัวพวกเรานี้นอกจากพี่แล้ว มีใครบ้างที่ทุ่มเทกายใจเท่าพี่บ้าง？มีแค่พี่คนเดียวที่กตัญญูกับพ่อแม่อย่างสุดจิตสุดใจ และดูแลบริษัทด้วย”

“พูดได้น่าฟังจริงๆ...”

“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว！”เหอรุ่ยเจ๋อพูดขัดจังหวะของเหอรุ่ยหลิน แล้วเดินมายังเบื้องหน้าของเหอเหวินหวยแล้วคุกเข่าลงดังก๊อก

เขามองไปยังพ่อและแม่ มือทั้งสองข้างยันอยู่ที่พื้นคำนับพ่อแม่ ไม่ยอมลุกขึ้น“พ่อแม่ครับ เรื่องนี้เป็นความผิดของผมเอง ผมขอรับผิดชอบเพียงคนเดียวครับ”

ไม่นาน ทั่วทั้งห้องโถงก็เงียบสงัด

เซี่ยเจินหยูเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าจนหมด ยื่นมือออกไปคว้าลูกชาย พลางพูดอย่างสะอื้น“ใต้เข่าลูกผู้ชายมีทองคำ จะมาคุกเข่าง่ายๆได้ยังไงกัน”

โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้ว

“พวกคุณเป็นพ่อเป็นแม่ของผม ทำไมจะคุกเข่าให้ไม่ได้ล่ะครับ พวกคุณให้กำเนิดผม ผมไม่เคยกตัญญูต่อพวกคุณ แต่กลับทำให้ครอบครัวต้องมาเจอกับหายนะ เป็นความผิดของผมเอง”เหอรุ่ยเจ๋อไม่คุกเข่าก็คงจะรู้สึกผิด “พวกคุณยอมให้ผมใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศ เพื่อทำในสิ่งที่ผมชอบ ให้เงินในการสนับสนุนผม ผมรู้ว่านั้นคือความรักที่พวกคุณมอบให้กับผม แต่ว่าผมกลับ...ทำให้พวกคุณต้องผิดหวัง”

เขาเงยหน้าขึ้นมามองไปยังเหอรุ่ยหลิน“สำหรับน้องสาวของผม ผมรู้สึกละอายใจ ตอนเธอยังเล็กผมเป็นคนทำให้เธอต้องหายตัวไป ทำให้เธอต้องไปลำบากอยู่ข้างนอก ความผิดของเธอ ผมขอเป็นคนรับผิดชอบแทนเธอเองครับ”

“ลูกแน่ใจนะ？”ยังไม่ทันรอให้เหอเหวินหวยพูดจบ เหอรุ่ยสิงก็พูดขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจว่า“ น้องรับผิดชอบแทน？จงจิ่งห้าวจะเห็นด้วยเหรอ？”

“เรื่องนี้พี่ไม่ต้องเป็นกังวลหรอก”ไม่ใช่ว่าเหอรุ่ยเจ๋อจะไม่รู้ว่าเหอรุ่ยสิงเป็นคนทะเยอทะยาน อยากรวบอำนาจไว้ในมือเพียงคนเดียว แต่ว่าเขาเป็นลูกคนโตของครอบครัว ซึ่งแน่นอนว่าเขามีสิทธิ์ที่จะทำได้

เขาไม่ต้องการที่จะแย่งชิงอะไรกับใคร

เขามองไปยังเหอรุ่ยสิง“ถึงยังไงหลินหลินก็เป็นน้องของผม พี่น้องแม่เดียวกัน สายเลือดเดียวกัน พี่ก็ทำดีกับเธอหน่อย อย่าทำอะไรรุนแรงเกินไป เรื่องที่พี่ทำเพื่อครอบครัว ทุกคนต่างรับรู้ ไม่มีใครแทนที่พี่ได้หรอกครับ”

“ไม่ต้องทำเป็นซาบซึ้งไป”เหอรุ่ยสิงเอียงศีรษะ“แน่นอนว่าเรื่องที่น้องก่อน้องก็ต้องรับผิดชอบ ส่วนเรื่องของการปฏิบัติดีต่อน้องสาวนั้น ไม่ต้องมาพูดหรอก ขอเพียงแค่เธอทำตัวเหมือนน้องสาว ผมจะต้องดูแลเธออย่างดีแน่นอน”

“พี่ไม่จำเป็นต้องมาดูแลฉัน”เหอรุ่ยหลินเงยหน้าขึ้น แม้ว่าตอนนี้เธอก็ยังเอาตัวไม่รอดก็ตาม

เหอเหวินหวยหลับตาลง ภายในหนึ่งคืนเขาแก่ไปไม่น้อย เขามองไปยังลูกชายนั่งคุกเข่าอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา “เรื่องๆนี้ ไม่ใช่ว่าลูกเป็นคนรับผิดชอบคนเดียวแล้วจะสามารถแก้ไขปัญหาได้...”

“ผมมีวิธี ผมขอรับผิดชอบเพียงคนเดียวนะครับ”เหอรุ่ยเจ๋อคิดอุบายได้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว