กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 145

“อืม?”

ไอรอนทำปากหมู “อย่าบอกนะว่า เธอไม่รู้”

หลินเซียนเหยียนไม่รู้จริงๆ จนกระทั่งเห็นผู้คนในงาน หลินเซียนเหยียนถึงรู้ว่าเป็นใคร

ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวน

“นี่ใครเป็นคนออกแบบ?” ซูจ้านยืนอยู่ตรงหน้ากระโปรงยาวชิ้นหนึ่ง อันที่จริงมีชื่อเขียนไว้ชัดเจน แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่เห็น และถามฉินยา

“ฉัน” ถ้าไม่ใช่เพราะรู้ว่าบุคคลนี้ถึงแม้จะไม่ร่ำรวยนักแต่มีผู้สนับสนุนอยู่เบื้องหลังและล่วงเกินไม่ได้ เธอคงด่าไปตั้งนานแล้ว เป็นผู้ชายเต็มร้อยคนหนึ่ง กำลังดูเสื้อผ้าผู้หญิง ก็ช่างมัน แต่นี่มาถามซักไซ้อยู่นั่นแหละ

“โอ้” ซูจ้านพูดออกมา และจงใจลากเสียงยาวออกมา ทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก ฉินยาอดทน “คุณมีคำถามอะไรอีกไหม? ถ้าไม่มีเชิญคุณชมไปก่อน ฉันยุ่งมาก”

“มี” ซูจ้านหยิบสายเดี่ยวเส้นเล็กๆของกระโปรงขึ้นมา “อะไรคือแรงบันดาลใจในการออกแบบของคุณ? ทำไมสายเดี่ยวนี้ถึงเส้นเล็กขนาดนี้ เพื่อให้ถอดง่าย หรือเพื่อโชว์เนื้อหนัง?”

ฉินยาหน้าแดงทันที และจ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

พูดอย่างเย็นชา คุณมาเพื่อก่อกวนสถานที่ใช่ไหม!”

“ไม่ ไม่ ผมแค่อยากรู้” ซูจ้านยิ้มกว้าง

“ก่อกวนสถานที่ ผมคงไม่ใช่คนที่ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป?”

นี่คือสถานที่ของหลินเซียนเหยียน

หลินเซียนเหยียนคือใคร?

ตอนนี้เป็นคนสำคัญของจงจิ่งห้าว เขาไม่มีความกล้าเช่นนั้น

“ถ้าคุณชอบก็ซื้อไปได้ ฉันขอบอกอีกครั้ง ที่มาของแรงบันดาลใจ เป็นไรเหรอ?”

“ผมไม่มีแฟน ผมจะซื้อไปทำไม?” ซูจ้านทำหน้ามุ่ย

ฉินยายิ้ม และมีรักยิ้มที่มุมปากทั้งสองข้างของเธอ ดูน่ารัก “ถ้าคุณสนใจ สามารถใส่เองได้”

ซูจ้าน “……”

พัฟ!

เสิ่นเผยซวนที่อยู่ข้างๆกลั้นไม่อยู่ และหัวเราะออกมา

“อันนี้ได้ ให้เขาสวมเองฉันขอบอกคุณ ผู้ชายคนนี้มีความชอบแบบนี้เป็นพิเศษ” เสิ่นเผยซวน ได้โอกาสประชดเขา

ซูจ้านจ้องมองเขา “ถ้านายไม่พูดอะไรมันจะตายเหรอ?”

“……นายกำลังมองอะไร”

เสิ่นเผยซวนสังเกตเห็นใบหน้าของซูจ้านเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน

เขามองตามสายตาของซูจ้าน และเห็นยู่ซิ่วเดินเข้ามาข้างใน

ในฐานะเพื่อนซี้ของจงจิ่งห้าว ซูจ้านกับเสิ่นเผยซวนต่างก็รู้จักยู่ซิ่วคุณผู้หญิงท่านนี้ แม่เลี้ยงของจงจิ่งห้าว

เพราะผู้หญิงคนนี้ จงจิ่งห้าวต้องย้ายออกจากบ้าน และอาศัยอยู่ข้างนอกคนเดียว

เพราะเธอ ความสัมพันธ์ระหว่างจงจิ่งห้าวและ จงฉีเฟิงก็ตึงเครียดมาก

แน่นอนจะไม่มีความรู้สึกดีๆให้เธอ

นี่เป็นเพียงความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับจงจิ่งห้าวเท่านนั้น

โดยความคิดส่วนตัวแล้ว แม้ว่ายู่ซิ่วจะเป็นมือที่สาม แต่ไม่มีชุดที่หรูหราฉูดฉาดเหล่านั้นในตัวเธอ ทำให้คนอื่นรับรู้ถึงความอ่อนโยน สงบสุข และไม่เคร่งครัด

“เธอมาทำไม?” ซูจ้านเหล่มอง

เสิ่นเผยซวนไม่แสดงความคิดเห็น แต่ในใจรู้สึกว่าเธอมาที่นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

ยู่ซิ่วสุขภาพไม่ดี สีหน้าซีดเซียว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้คนอื่นเห็นจึงแต่งหน้าบางๆ

ฉินยาเดินมาต้อนรับแขก “สวัสดีค่ะ”

“ฉันมาหา……”

ในเวลานี้หลินเซียนเหยียนได้เดินมาทางนี้ ครั้งที่แล้วที่เจอกัน เธอบอกว่าเปิดร้านวันไหนให้เชิญเธอด้วย หลินเซียนเหยียนจึงได้แจกการ์ดเชิญ ไม่นึกว่าเธอจะมาเร็วขนาดนี้ เพราะยังไม่ถึงเวลาที่กำหนด

“คุณมาแล้วเหรอ” หลินเซียนเหยียนทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอน” เธอไม่ได้คิดว่าจะอยู่นานๆ เธอจงใจมาแต่เช้า เพราะกลัวจะได้พบจงจิ่งห้าว เพราะถ้ารู้ว่าเธอมาที่นี่ เกรงว่าเขาจะไม่พอใจ

“ฉันขอนั่งคุยกับคุณแค่สองคนได้ไหม?”

ยังมีเวลา หลินเซียนเหยียนเลยตอบตกลง “ได้ค่ะ คุณตามฉันมาทางนี้ค่ะ”

หลินเซียนเหยียนเดินนำทาง

ยู่ซิ่วจงใจเดินช้าๆ มองดูแผ่นหลังของหลินเซียนเหยียน เธอดูผอมเพรียว สวมชุดสีชมพูดูงดงามมาก

ไม่มีรูปร่างบวมเหมือนคนที่เคยมีลูกเลย ดูเด็กมาก

เธอคิดในใจว่า ลูกชายของเธอเก่ง และลูกสะใภ้คนนี้ก็ไม่ด้อย

โดยเฉพาะหลังจากที่รู้ว่าเธอได้ให้กำเนิดลูกแฝดให้กับลูกชายแล้ว ก็ยิ่งชอบมากขึ้นไปอีก

แม้ว่าผลการตรวจดีเอ็นเอยังไม่ออกมา แต่เธอก็รู้ว่า นั่นเป็นลูกของจงจิ่งห้าวแน่นอน

หลินเซียนเหยียนผลักประตูห้องรับรอง หันกลับมาพูดกับยู่ซิ่ว”ที่นี่เงียบสงบมาก”

“โอเค” ยู่ซิ่วเดินเข้าไป และนั่งลงบนโซฟา

หลินเซียนเหยียนเทน้ำหนึ่งแก้ววางตรงหน้าเธอ แล้วนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับเธอ

ไม่ว่ายู่ซิ่วจะมองยังไง ก็รู้สึกว่าเธอสวยมาก

หลินเซียนเหยียนถูกเธอจ้องมองจนรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับ เธอจึงเริ่มพูดก่อน

“ช่วงนี้คุณสบายดีไหม? ฉันดูสีหน้าคุณไม่สู้ดีนัก”