กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 167

แสงอาทิตย์ค่อยๆหายลับไป ปราศจากความเดือดซ่านของฤดูร้อน ท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนไม่ร้อนไม่หนาว เหมือนดั่งเสื้อผ้าที่สวมใส่นานแล้ว นุ่มและอบอุ่น ห่อหุ้มร่างกาย ลมหนาวพัดผ่านมาเป็นครั้งคราว แต่กลับไม่รู้สึกหนาว

แสงอาทิตย์กำลังดี แต่บนระเบียงหน้าลานบ้านแห่งหนึ่ง มีผู้หญิงผมดำกระจัดกระจายคนหนึ่งนั่งอยู่ หน้าต่างของระเบียงเปิดออก สามารถสูดอากาศบริสุทธิ์ได้ตามต้องการ แต่ท่าทางของเธอดูเจ็บปวดมาก ระเบียงเล็กๆถูกคลุมด้วยหน้าต่างกันขโมยแบบแข็งแรง เธอถูกขังไว้ในบ้าน โดยประตูบ้านถูกล็อกปิดตายไว้ ที่นี่เป็นที่เดียวที่เธอมองเห็นภายนอกได้

ที่นี่มีคนใช้อยู่หนึ่งคน ที่เหลือมีเพียงเหอรุ่ยเจ๋อเท่านั้น ตั้งแต่วันที่เธอถูกจับมาที่นี่ เหอรุ่ยเจ๋อก็ไม่เคยออกไปไหน วันนี้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงออกไปจากที่นี่

ภายนอกเขาเชื่อว่าเธอเสียความทรงจำ ไม่ได้ให้เธอฉีดยา แต่จริงๆแล้วไม่ใช่ เขาแทบจะไม่ยอมให้เธอคลาดสายตาจากเขาเลยสักวินาที เข้าห้องน้ำยังให้คนใช้ตามเธอไป

เช่นเดียวกับวันนี้ เมื่อเหอรุ่ยเจ๋อไม่อยู่ เธอคิดว่าจะได้พักสักหน่อย หรือหาทางออกจากที่นี่ แต่ว่าเหอรุ่ยเจ๋อก็ขังเธอไว้ในบ้าน

หน้าต่างบานเดียวในบ้านนี้ก็คือระเบียงนี้ แต่มันก็ถูกปิดตายไว้ ราวกับว่าเธอต้องกลายเป็นผีเสื้อตัวหนึ่ง ถึงจะหนีจากที่นี่ได้

เธอค่อยๆหลับตาลง ถ้าเธอไม่อยู่ หลินซีเฉินและหลินลุ่ยซีจะตามหาเธอหรือไม่?

จะคิดถึงเธอหรือเปล่า?

ตอนนี้พวกเขากำลังทำอะไรอยู่…

อีกอย่าง จงจิ่งห้าวจะเป็นห่วงเธอมั้ย จะตามหาเธอรึเปล่า…

ทั้งหมดนี้เธอไม่รู้อะไรเลย

ในตอนนี้เองเสียงประตูเปิดดังขึ้น

หลินซินเหยียนลืมตาขึ้นทันที ความรู้สึกที่เจ็บปวดและไม่สบายใจเมื่อกี้นั้นหายไปในทันที เปลี่ยนเป็นความรู้สึกที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร

เธอกำมือไว้ข้างหลังแน่นและจ้องไปที่ประตู

เหอรุ่ยเจ๋อสวมชุดลำลองสีดำ สวมหมวกแก๊ปและแว่นกันแดดสีดำ เมื่อประตูเปิดออก เขาก็ถอดหมวกและแว่นกันแดดออก

“เหยียนเหยียน ฉันกลับมาแล้ว” เขาเอาของที่ถอดออกในมือ วางลงบนโต๊ะ ปิดประตูแล้วเดินไปทางหลินซินเหยียน

หลินซินเหยียนก้าวถอยหลังอย่างนิ่งๆ แสร้งทำเป็นไม่มีความสุข “คุณออกไปไม่พาฉันไปด้วย ยังขังฉันไว้ในบ้านอีก ปากก็บอกว่ารักฉัน ทำไมฉันกลับรู้สึกว่า ฉัเหมือนถูกกักขังเลย?”

เหอรุ่ยเจ๋อเดินเข้ามากอดเธอ “เด็กโง่ ฉันกำลังปกป้องเธออยู่ ข้างนอกคนไม่ดีเยอะมาก ฉันกลัวเธอออกไปแล้วจะเจอคนไม่ดีทำร้าย เป็นห่วงเธอ เธอยังไม่รับรู้อีกหรอ?”

ขณะที่เหอรุ่ยเจ๋อพูดก็บีบจมูกของเธอ ก้มศีรษะลงจูบที่หน้าผากของเธอ...

หลินซินเหยียนแข็งทื่อไปทั้งตัว อยากจะผลักเขาออกไป แต่ก็กลัวว่าเขาจะสงสัยว่าเธอไม่ได้สูญเสียความทรงจำและจะฉีดยาให้เธอ

ต่อให้รังเกียจแค่ไหน เธอก็ทำได้แค่อดทน แกล้งทำเป็นเขินแล้วผลักเขาเบาๆ “ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย ตอนนี้ฉันหิวแล้ว”

เธอไม่ได้หิวจริงๆ แค่ข้ออ้างที่จะให้เหอรุ่ยเจ๋อปล่อยตัวเอง

เหอรุ่ยเจ๋อขมวดคิ้วแล้วมองนาฬิกา “เกือบสองโมงแล้ว ทำไมยังไม่กินข้าวเที่ยงอีก?”

หลินซินเหยียนก้มหน้า รอยโค้งของมุมปากที่ยกขึ้นเหน็บแนมเป็นพิเศษ“คุณล็อคประตูไว้ คนใช้ก็เปิดไม่ได้ ฉันจะกินข้าวได้อย่างไร?”

เหอรุ่ยเจ๋อลืมตรงนี้ไป เพื่อที่จะไม่ให้หลินซินเหยียนหนีไป เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น แม้แต่คนใช้ที่เขาจ่ายมาแพง ก็ยังเก็บเอาไว้ กุญแจของชั้นนี้ มีเพียงเขาเท่านั้นที่มีกุญแจ

“โกรธหรอ?”เหอรุ่ยเจ๋อเชยคางเธอขึ้น ให้เธอมองตนเอง

หลินซินเหยียนกระพริบตาปริบๆ ถือโอกาสระบายความทุกข์ออกมา “คุณคิดว่าไง? ขังเหมือนฉันเป็นนักโทษคนหนึ่ง ข้าวก็ไม่ให้กิน เป็นคุณ ไม่โกรธงั้นหรอ?”

เหอรุ่ยเจ๋อขอโทษอย่างยิ้มๆ “เป็นความผิดของฉันเอง ความสะเพร่าของฉันเอง เธอลงโทษฉันเลย”

“ฉันไม่กล้าหรอก”หลินซินเหยียนหลับตาลง

“ไม่มีอะไรต้องกลัว ขอแค่เธอเอ่ยออกมา ฉันจะให้อย่างแน่นอน” เหอรุ่ยเจ๋อตบเข้าที่อกสัญญา

เธอลืมตาไร้เดียงสาและมองเขาอย่างมีความหวัง “ถ้าอย่างนั้นฉันอยากออกไปข้างนอก คุณพาฉันไปได้มั้ย?”

“ได้” เหอรุ่ยเจ๋อสัญญา กอดเข้าที่ไหล่ของเธอ “ก่อนจะออกไป เธอจะต้องกินข้าวก่อน ไปกันเถอะ เธออยากกินอะไร ฉันจะให้คนใช้ทำอาหารให้”

หลินซินเหยียนตื่นเต้นในใจ เขาตกลงที่จะพาเธอออกไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีโอกาสที่จะหนี เลยพูดออกไปมั่วๆว่า “บะหมี่อุด้ง”

เหอรุ่ยเจ๋อโอบหลินซินเหยียนเดินลงบันได “ป้าฮัวทำบะหมี่อุด้งชามหนึ่ง”