กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 179

“คุณหลิน? คุณหลิน?”

หลินซินเหยียนที่สะลึมสะลืออยู่ได้ยินคนเรียกตัวเอง เธอค่อยๆลืมตาขึ้น เห็นเสี่ยวหลิวยื่นศีรษะยืนอยู่ขอบเตียง เห็นหลินซินเหยียนลืมตาเธอได้ยิ้ม “คุณตื่นแล้วเหรอคะ?”

หลินซินเหยียนขยับตัวลุกขึ้นมานั่งที่เตียง เธอขยี้ตาที่พร่ามัว พอความง่วงจางหายไปได้ถามว่า “ตอนนี้กี่โมงแล้ว?”

“เที่ยงแล้วค่ะ คุณนอนมาทั้งเช้าเลย ลุกขึ้นมาทานอะไรหน่อยเถอะค่ะ”เสี่ยวหลิวเคารพนอบน้อม คนที่คุณชายสั่งการว่าต้องดูแลดีๆ เธอย่อมไม่กล้าปล่อยปละละเลยอยู่แล้ว

“เอาน้ำให้ฉันแก้วนึงได้มั้ย?” ตอนนี้เธอไม่หิวเลยสักนิด แต่เพิ่งตื่นนอน คอค่อนข้างแห้ง

“ได้ค่ะ” เสี่ยวหลิวออกไปรินน้ำให้เธอ

หลินซินเหยียนมองดูร่างเงาของเธอหายไปจากหน้าห้อง เธอดึงผ้าห่มแล้วลงจากเตียง ขาที่ได้รับบาดเจ็บข้างนั้นพันผ้าพันแผลไว้ ข้อเท้ายังคงบวมแดงอยู่อีกเช่นเคย ยื่นมือกดเบาๆทีนึง รู้สึกเจ็บจนเธอขมวดคิ้ว เธอคิดอยู่ในใจว่าระยะเวลาสั้นๆไม่กี่วันนี้คงไม่สามารถหายได้จริงๆ

เธอใช้ขาข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บออกแรง พยายามลองลุกขึ้นมา

“คุณอยากกลายเป็นง่อยหรือไง?” เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังมาจากหน้าห้อง

หลินซินเหยียนเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นผู้ชายที่นั่งอยู่บนรถเข็นคนนั้น

เขาบังคับรถเข็นเข้ามาในห้อง “เชิงกรานของข้อเท้าคุณได้รับบาดเจ็บ ถ้าใช้แรงต่อ ไม่ใช่ว่าสิบวันครึ่งเดือนก็จะหายได้แล้วนะ ถ้าสาหัส……ก็จะเหมือนผมเลย”

เขาแกล้งพูดคำสุดท้ายให้เสียงสูง พูดเยาะเย้ยตัวเอง “นั่งรถเข็นไม่ใช่เรื่องน่ายินดีเลยนะ”

หลินซินเหยียนนั่งกลับมาที่เตียง “ฉันแค่ลองดูเฉยๆค่ะ”

“คุณหลิน น้ำของคุณค่ะ ” ขณะนี้เสี่ยวหลิวได้ยกน้ำเข้ามา

หลินซินเหยียนรับมาแล้วพูดว่า “ขอบคุณค่ะ”

“คุณเป็นแขกของคุณชาย ดิฉันก็ต้องต้อนรับเป็นอย่างดีอยู่แล้วค่ะ”เสี่ยวหลิวยิ้ม ระหว่างที่พูดยังได้มองไป๋ยิ่นหนิงแว๊บนึง

มีคนอยู่ เธอก็ไม่กล้ากำเริบเสิบสานเกินไป แค่มองแว๊บเดียวก็ดึงสายตากลับแล้ว

หลินซินเหยียนเห็นก็แกล้งทำเป็นไม่เห็น ยกแก้วดื่มไปหลายคำ ถึงได้บรรเทาอาการคอแห้ง

“คุณหลินน่าจะหิวแล้วมั้งคะ?”เสี่ยวหลิวเอาโต๊ะคร่อมเตียงมาวางไว้บนผ้าห่ม “ขาของคุณได้รับบาดเจ็บเดินไม่ได้ คุณชายให้ดิฉันยกกับข้าวเข้ามาในห้องค่ะ”

หลินซินเหยียนมองไป๋ยิ่นหนิงแล้วพูด “ขอบคุณค่ะ”

ไป๋ยิ่นหนิงยักคิ้วสวยขึ้น “ไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ท่ามกลางหมู่คน เราสามารถได้มาเจอกันก็ถือเป็นพรหมลิขิต คุณวางใจพักฟื้นอยู่ที่นี่เถอะ พอหายดีแล้ว ผมส่งคุณกลับไป อ้อใช่ คุณหลินเป็นคนที่ไหนครับ?”

“เมืองBค่ะ” หลินซินเหยียนพูดตามตรง

ลึกๆแล้วค่อนข้างประหลาดใจ เธอจะโทรศัพท์เขาไม่ให้เธอโทร ตอนนี้กลับมาบอกว่าจะส่งเธอกลับ?

เขาจะมาไม้ไหนกันแน่?

“เมืองB?” ไป๋ยิ่นหนิงพึมพำสองคำนี้อยู่ในปาก สายตาของเขาจ้องอยู่ที่กำไลหยกที่ข้อมือของหลินซินเหยียนอีกครั้ง เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ คิดจนเหม่อลอย

“คุณไป๋ มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

ไป๋ยิ่นหนิงดึงสติกลับมา ส่ายหัวแล้วยิ้มอ่อนๆ “ไม่มีอะไรครับ แค่นึกถึงเรื่องบางเรื่องครับ” สายตาของเขาจ้องมองอยู่ที่ใบหน้าหลินซินเหยียน “ผมแก่เหรอครับ?”

หลินซินเหยียน “……”

เธอถูกถามจนมึนตึ๊บ

หมายความว่ายังไง?

“ผมเพิ่งจะอายุ26 คุณเรียกผมว่าคุณ ผมยังนึกว่าผมสามสิบกว่าแล้วเสียอีก” ไม่รอให้หลินซินเหยียนตอบ เขาได้เปิดปากพูดอีกครั้ง “คุณเรียกผมยิ่นหนิงดีกว่า”

หลินซินเหยียน “……”

เรียกชื่อเหมือนจะไม่ค่อยเหมาะสมนะ มีแค่คนที่สนิทมากๆถึงเรียกแบบนี้มั้ง?

“ทำไมครับ ผมช่วยชีวิตคุณไว้ ตอนนี้แค่ชื่อก็ไม่ยอมเรียก ดันจะต้องเรียกให้ผมดูแก่ขนาดนั้นคุณถึงจะดีใจเหรอ?” เสียงของเขาเคร่งขรึม แววตากลับไม่มีความหมายที่จะตำหนิเลยสักนิด

หลินซินเหยียนหลุบตาลง “ฉันแค่รู้สึกว่าเรียกชื่อมันสนิทชิดเชื้อเกินไปค่ะ”

“สนิทชิดเชื้อตรงไหนครับ? ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อนุญาตให้คุณเรียกผมคุณไป๋ หรือคุณกะจะเรียกผมว่า‘เฮ้ย’หรือไม่ก็ ‘นั่นใครนะ’?”

หลินซินเหยียนถูกเขาหยอกจนหัวเราะ

“ไหนคุณลองเรียกให้ผมฟังดู” ไป๋ยิ่นหนิงสีหน้ายิ้มแย้ม

หางตากับหางคิ้วล้วนเผยความรู้สึกลึกๆในใจออกมา เหมือนยังค่อนข้างคาดหวังด้วย

หลินซินเหยียนเม้มปาก คิดอยู่ในใจเขาช่วยชีวิตตนเองไว้ แค่เรียกชื่อหน่อย ก็ถือเป็นการตอบแทน สนองข้อเรียกร้องของเขาก็แล้วกัน เลยลองเรียกว่า “ไป๋ยิ่นหนิง?”