กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 190

หลินซินเหยียนรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นหัวใจของเขา เธออยากจะถามออกไปว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ แต่ทว่าเมื่ออ้าปากพูดกลับพูดไม่ออก

พอเข้ามาถึงโถงทางเดินจงจิ่งห้าวก็หันไปพูดกับเสิ่นเผยซวน“นายกลับไปก่อน”

เสิ่นเผยซวนรู้ทันทีว่าเขาต้องการจะสื่ออะไรจึงไม่พูดไม่จาแล้วหันหลังเดินออกไปเงียบๆ

โถงทางเดินค่อนข้างมืดและเงียบ หลินซินเหยียนจึงได้ยินอย่างชัดเจน ตึก！ตึก！ตึก！เธอแยกไม่ออกว่านี่เสียงหัวใจของเขาหรือเธอ

“ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้？”พอจงจิ่งห้าวอุ้มเธอขึ้นมาที่ชั้นสอง เธอถึงได้รู้สึกสงบลงและพูดออกมา

จงจิ่งห้าวเงียบไม่พูดไม่จา

หลินซินเหยียนมองไปยังใบหน้าของเขาที่โดนแสงและเงาพาดผ่านไป จากนั้นก็ถามขึ้น“คุณมาตามหาฉันใช่ไหม？”

เธอกำคอเสื้อเขาแน่นโดยไม่รู้ตัว เพราะอยากให้เขาตอบว่าใช่

แต่ก็กลัวว่าจะผิดหวังกับคำตอบ“หรือว่าคุณมาที่นี่เพราะว่ามีธุระ”

จงจิ่งห้าวไม่พูดอะไรออกมาเลย เขาเอาแต่เงียบ เงียบจนหลินซินเหยียนรู้สึกไม่สบายใจ เธอพูดออกไปด้วยความลังเลและระมัดระวัง“คุณเป็นอะไรไปหรอ？”

ทันใดนั้นเองจงจิ่งห้าวก็อุ้มเธอขึ้นมาถึงชั้นที่เขาเหมาไว้ เสิ่นเผยซวนได้ขึ้นมาจัดการคนดูแลตามโถงทางเดินออกไปหมดแล้ว และได้เข้าไปหลบอยู่ในห้องกับหลินซีเฉินและหลินลุ่ยซี เขาผลักประตูเปิดออก พอเข้าไปแล้วก็ล็อกประตูไว้แน่น จากนั้นก็อุ้มหลินซินเหยียนเข้าไปในห้องนอนและวางเธอลงบนเตียง

หลินซินเหยียนไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก เพราะเขาดูนิ่งมาก มากจนเธอรู้สึกกระวนกระวายใจ

จงจิ่งห้าวมองสำรวจเธออย่างเงียบๆ เธอเป็นคนเรียบๆไม่ชอบแต่งหน้าจึงดูไร้เดียงสา ถ้าใส่กางเกงยีนส์กับเสื้อเชิ้ต คนก็คงมองว่าเธอยังเป็นนักศึกษาอยู่ คงดูไม่ออกหรอกว่าเธอเป็นแม่ลูกสองแล้ว

แต่ว่าเธอในตอนนี้ดูสวยและมีเสน่ห์มาก ซึ่งในขณะเดียวกันก็ดูไร้เดียงสาด้วย ทว่าอย่างไรก็ตามโดยรวมแล้วเธอสวยมากเลยทีเดียว

ด้วยท่าที่เธอนั่งในตอนนี้ เขาแค่ก้มหน้าลงก็เห็นเนินอกอันอวบอั๋นที่ซ่อนอยู่ในเสื้อคอลึกนั่นแล้ว

เขากับลูกทั้งสองกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะเธอหายตัวไป แต่ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับมาปรากฏตัวอยู่ข้างชายอื่น แถมยังแต่งตัว‘สวย’ขนาดนี้ด้วย เธอคิดจะทำอะไรกันแน่？

หรือว่าจะชอบไอ้พิการนั่น？

“เมื่อกี้คุณกับไอ้พิการนั่นทำอะไรกัน?”แค่นึกถึงตอนที่เธอกับไป๋ยิ่นหนิงกระซิบกระซาบกัน เขาก็รู้สึกโมโหขึ้นมาทันที

เธอตาบอดไปแล้วหรอ？

ถึงได้ชอบไอ้พิการนั่น？！

หลินซินเหยียนอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกตัวว่าไอ้พิการที่เขาพูดถึงคือไป๋ยิ่นหนิง หลินซินเหยียนไม่เคยเห็นเขา‘หยาบคาย’แบบนี้มาก่อนจึงรู้สึกขำอย่างบอกไม่ถูก

“เรื่องมันซับซ้อนน่ะ ฉันไม่สามารถเล่าให้มันชัดเจนได้ในสองสามประโยค……”

จงจิ่งห้าวจ้องไปที่ริมฝีปากอันอวบอิ่มสีแดงระเรื่อของเธอที่กำลังเอ่ยพูดอยู่ เขาเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วประทับริมฝีปากตัวเองลงไปพลางใช้มือประคองท้ายทอยเธอเอาไว้ เพื่อให้เธอรับจูบของเขาได้พอดี มันจึงทำให้เธอพูดไม่ทันจบ

ตอนนี้เขาไม่อยากได้ยินเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นอีก

พอนึกถึงภาพที่เธอกับไป๋ยิ่นหนิงใกล้ชิดกัน เขาก็ยิ่งจูบแรงขึ้นราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

หลินซินเหยียนเบิกตาโพลง ใบหน้าแดงก่ำ เธออยากผลักเขาออกไปเพราะเธอรู้สึกหายใจไม่ออกแล้ว

ทว่าเขาดูท่าจะไม่ผละออกไปเลยราวกับว่าจะกลืนกินเธอไปทั้งตัวก่อนแล้วถึงจะหยุด

“อื้ออื้อ---”ช่วยไม่ได้ หลินซินหยียนจำใจกัดริมฝีปากล่างของเขา จงจิ่งห้ารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจึงผละออกเล็กน้อย จากนั้นก็จู่โจมเข้ามาอีก

กลิ่นคาวเลือดอบอวลอยู่เต็มปาก

“ไม่อยากให้ผมจูบหรอ？”จงจิ่งห้าวถามขึ้น

หลินซินเหยียนอยากจะพูดออกไปว่าไม่ใช่ เขาจูบรุนแรงไปต่างหาก เธอจะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว แต่ว่าเธอกลับส่งเสียงออกมาอย่างไม่ตั้งใจ“อื้อ---”

เธอครางออกมาเบาๆ

จงจิ่งห้าวนึกว่าเธอยอมรับที่ว่าไม่อยากให้เขาจูบ

หลินซินเหยียนข่มตาลง เธอรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่มันมีเรื่องราวมากมายที่แทรกกลางอยู่ในความรู้สึกนี้ เธอไม่กล้าเปิดประตูหัวใจของเธอ

“จงจิ่งห้าว คุณจะรับฉันได้หรอ？”

ทั้งครอบครัวของเขา ทั้งฐานะของเขา

“คุณจะรับเสี่ยวซีกับเสี่ยวลุ่ยได้หรอ？”เธอน้ำตาไหลออกมาอีกรอบอย่างควบคุมไม่ได้

จงจิ่งห้าวกุมมือที่สั่นระริกของเธอไว้“หกปีก่อน ประเทศA โรงแรมคังถิงห้อง1908……”

หลินซินเหยียนตัวแข็งทื่อ เขา เขารู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไง？

เธอผลักเขาออก แล้วถามขึ้นด้วยความโมโห！

“นี่คุณสืบเรื่องฉันหรอ！”

น้อยคนนักที่จะรู้เรื่องนี้ แล้วเขารู้ได้ยังไง

สำหรับเธอแล้วเรื่องนี้มันเป็นความเจ็บปวดที่ไม่อาจบอกใครได้ แถมยังเป็นเรื่องน่าอายที่เธอไม่อยากจะนึกถึงเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นความลับที่ถูกซ่อนไว้ลึกสุดในหัวใจของเธอ

จงจิ่งห้าวถูกเธอผลักจนเซถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตอนนี้เขายืนห่างกับเธอไปสองก้าว เขามองเธอที่กำลังกระวนกระวาย ทำตัวไม่ถูกและละอายแก่ใจ  

“ปีนั้นแม่ของคุณกับน้องชายเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณต้องการใช้เงิน ดังนั้นก็เลยมีคนแนะนำคุณ…….”

“ไม่ต้องพูดแล้ว！”หลินซินเหยียนพูดขัดเขาและผลักเขาออกไปอย่างบ้าคลั่ง“ออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่อยากได้ยินที่คุณพูด！”

จงจิ่งห้าวคว้ามือเธอไว้“คุณเอาตัวเข้าแลกกับเงิน เพื่อที่จะได้เอาไปช่วยแม่กับน้องชาย ”

เธอทั้งอับอาย ละอายแก่ใจและรู้สึกไร้หนทางจนอยากจะหนีไป เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าแล้วยืนเปลือยกายต่อหน้าเขา  มันเหมือนกับว่าเหตุการณ์ในคืนนั้นยังตามหลอกหลอนเธอไม่หยุด มันเกิดขึ้นอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งอยู่ตรงหน้าเขา เหมือนเขากำลังยืนชื่นชมและหัวเราะเยาะเธออยู่

เธอสั่นสะท้านไปทั้งตัวราวกับลูกเต๋าที่โดนเขย่า พูดออกมาก็แทบจะไม่เป็นประโยค“สะใจแล้วใช่ไหม？มีความสุขมากเลยหรอ？ได้ฉีกแผลเป็นในใจคนอื่น รู้สึกประสบความสำเร็จแล้วใช่ไหม？！”