กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 20

หลินซินเหยียนหยุดเดินและหันมา ก็เห็นว่าจงจิ่งห้าวปล่อยไป๋จวู่เวยแล้ว แล้วก็ก้าวอย่างมั่นคง เดินตรงมาที่เธอ

ความเยือกเย็นของริมฝีปากควบแน่นเป็นแนวโค้ง มีมีดคมซ่อนอยู่ โจมตีเธออย่างไร้ความปรานี “ขอโทษจวู่เวย!”

หลินซินเหยียนไม่ขยับ หันหน้ากลับไปมองเขาอย่างดื้อรั้น

“ฉันไม่มีทางขอโทษเธอ!” แม้กระทั่งตอนนี้ เธอก็ยังคงกลัวเขา

เธอไม่ได้ทำอะไรผิด ไป๋จวู่เวยเป็นคนจะผลักเธอก่อน

เธอก็แค่ปกป้องตัวเอง มันเป็นเพียงปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณ!

แล้วทำไมเธอต้องขอโทษด้วย？！

สายตาของจงจิ่งห้าวจับจ้องไปที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของเธอ คิ้วก็ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม เขาไม่เคยมองดูผู้หญิงคนนี้อย่างละเอียดเลย แม้แต่ตอนที่ฉันเสียสติและจูบเธอ ก็ไม่ได้มองเธออย่างละเอียด

เธอค่อนข้างผอม ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือ งดงามและละเอียดอ่อนมาก เผยให้เห็นความบริสุทธิ์ นัยน์ตาคู่นั้นกำลังจ้องมองมาที่เขา ดื้อรั้นและแน่วแน่

ดวงตาทั้งสองสบกัน ไม่มีใครยอมถอย

“เธอผลักเธอ เธอก็ต้องขอโทษ!” เสียงของเขายังคงเย็นชาเหมือนเดิม แต่ดุน้อยกว่าเดิม

ราวกับว่า ตกใจกับการแสดงออกของเธอ

“อะห้าว ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ มันเป็นเพราะว่าฉันไม่ทันระวัง มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลินเลยจริงๆ ” ไป๋จวู่เวยรีบเดินเข้ามา ตัดการเผชิญหน้าระหว่างทั้งสองคน

เธอกอดแขนของจงจิ่งห้าว“อะห้าว”

เธอส่ายหน้าให้จงจิ่งห้าว ดวงตามีหมอกจากๆ ดูรู้สึกเสียใจเพราะไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่ว่าก็อดกลั้นเอาไว้ “อะห้าว เมื่อกี้ฉันยืนไม่นิ่ง น่าจะเพราะว่าฉันสวมรองเท้าส้นสูงเกินไป มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหลินจริงๆ นะ”

เธอพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ตัวแทนหลินซินเหยียน

จงจิ่งห้าวหรี่ตาลง แล้วก็มองดูรองเท้าส้นสูงของมัน มันก็ค่อนข้างจะสูงจริงๆ แต่ว่าเขาก็เห็นอยู่ว่าเมื่อกี้หลินซินเหยียนเป็นคนผลักเธอ

สรุปแล้วเรื่องนี้มันเป็นยังไงกันแน่?

“อะห้าว เมื่อกี้ข้อเท้าฉันน่าจะพลิกนะ เจ็บมากเลย”ใบหน้าที่สวยงามของไป๋จวู่เวยมีรอยย่น

ไม่เหมือนกับปกติที่จะดูสง่างาม ดูน่ารักมากขึ้น

จงจิ่งห้าวเอื้อมมือไปเอาผมทัดหูให้เธอ ผู้หญิงคนนี้คอยตามเขาเงียบๆ ไม่ขออะไรตอบแทน ไม่ร้องไห้หรือสร้างปัญหา ตอนที่เขาโดนวางยาและต้องการผู้หญิงนั้น เธอก็มอบตัวเองให้เขาอย่างไม่ลังเล

แม้ว่าเขาจะได้เธอไปแล้ว เธอก็ไม่ได้ขอสถานะ ยังคงอยู่ข้างกายเขาเงียบๆ

และในขณะนั้น จงจิ่งห้าวก็อยากจะให้สถานะแก่เธอ

เขาไม่รักเธอ เขาไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน และก็ไม่เชื่อเรื่องความรักด้วย

แม่ของเขาจากโลกนี้ไปยังไม่ทันถึงเดือน พ่อของเขาก็แต่งงานกับคนอื่น

โลกใบนี้จะมีอะไรที่เรียกว่าความรักอยู่ได้ยังไงกัน?

ไร้สาระและน่าขำ!

“โง่ไม่โง่？”

ไป๋จวู่เวยอิงแอบในอ้อมแขนของเขา “ขอแค่ได้อยู่กับนาย ให้ฉันทำอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น ฉันไม่ได้คิดว่าฉันโง่ ฉันแค่คิดว่าฉันมีความสุขมาก”

หลินซินเหยียนไม่ได้มีอารมณ์อยากจะมองพวกเขาทั้งสองคน หันหน้าออกมาแล้วก็เดินออกไปที่ประตู

ไป๋จวู่เวยมองแผ่นหลังของหลินซินเหยียนด้วยหางตา พร้อมกับคลี่ยิ้มมุมปาก

คิดว่าเธอตอนนี้น่าจะไม่มีเวลาได้อยู่กับจงจิ่งห้าวในคฤหาสน์แห่งนี้แล้วสินะ?

เธอคิดว่าเธอซ่อนสีหน้าได้ดีมากแล้ว แต่ว่ามันไม่รอดพ้นสายตาของจงจิ่งห้าว

แต่ว่าเขากลับไม่ได้พูดอะไร ไม่ได้ถามอะไร แต่ว่าหันหลังแล้วก็เดินกลับห้องไป

ไป๋จวู่เวยรีบตามไป“อะห้าว——”

จงจิ่งห้าวหันหน้ากลับมา แล้วก็มองเธอนิ่งๆ สายตาของเขามองไปที่รองเท้าส้นสูงของเธอ แล้วก็พูดอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ต่อไปอย่าใส่รองเท้าที่ส้นมันสูงเกินไปนะ ถ้าล้มลงไปจริงๆ จะไม่ดีเอา”

พอพูดจบ เขาก็เดินเข้าไปในห้องทำงาน ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูนั้น เขาก็หยุด “วันนี้ฉันมีธุระ เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ไป๋จวู่เวยยังไม่ทันจะโต้ตอบอะไร ประตูห้องทำงานก็ถูกปิดลงแล้ว

เธอยืนอยู่ตรงนั้น ก้มหน้ามองดูรองเท้าส้นสูงของตัวเอง เขาหมายความว่ายังไง เป็นห่วงเธองั้นเหรอ?

แต่เหมือนกับว่ามันมีความหมายอย่างอื่นนะ