กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 204

" ฉันดูออกแล้ว " หลินซินเหยียนรู้ตั้งแต่แรกแล้ว แค่ผ้าไหมกวางตุ้งปรากฏออกมาต่อสายตาของเธอ ก็ทำให้เธอรู้แล้วว่าไป๋ยิ่นหนิงนั้นจงใจ

แต่เธอกลับแปลกใจ ว่าไป๋ยิ่นหนิงคิดจะทำอะไร เธอเลยหยิบยกเรื่องเก่าขึ้นมาพูดอีกครั้ง " ตอนแรกที่เขาช่วยฉันก็เป็นเพราะกำไลวงนี้ คุณว่าเขากับยู่ซิ่วเป็นอะไรกันแน่ "

เธอหันไปมองจงจิ่งห้าว เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบผู้หญิงคนนี้ แล้วก็ไม่ชอบให้ใครพูดถึงหล่อน

แต่เธอรู้สึกได้ ไป๋ยิ่นหนิงก็ดี อาจารย์สอนผ้าไหมกวางตุ้งก็ดี ต้องมีอะไรที่เกี่ยวพันยู่ซิ่ว แน่ๆ เพราะเธอก็เห็นว่าอาจารย์คนนั้นก็มองมาที่กำไลข้อมือของเธอเหมือนกัน " แล้วกำไลอันนี้มีความเป็นมายังไงกันแน่ "

จงจิ่งห้าวก็ไม่แน่ใจกับเจ้ากำไลอันนี้เหมือนกัน เขาเป็นผู้ชาย ไม่จำเป็นต้องใช้ของแบบนี้อยู่แล้ว คนในครอบครัวของเขาก็ไม่เคยพูดถึงมันมาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าตระกูลจงมีกำไลหยกสืบทอดแบบนี้เหมือนกันหรือเปล่า

" ดังนั้นคุณก็เลยอยากอยู่ที่นี่ แล้วก็หาความจริงจากเรื่องนี้ยังงั้นเหรอ " ถึงจะดูเหมือนเป็นประโยคคำถาม แต่จริงๆ แล้วมันคือประโยคบอกเล่าต่างหาก

ผู้หญิงคนนี้นี่นะ....

เขาหลับตาลง เพื่อกดอารมณ์เอาไว้ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสนิท " คุณไม่รู้ว่าฝั่งนั้นต้องการอะไรกันแน่ คุณก็ยังกล้าจะอยู่เคย คิดบ้างไหมว่าถ้าคุณเป็นอะไรขึ้นมา เสี่ยวลุ่ย เสี่ยวซีแล้วก็ผมจะเป็นยังไง "

เธอคิดถึงเรื่องนี้ไว้แล้ว เธอยอมรับแต่โดยดี แต่เธอต้องคลายความสงสัยในใจของเธอให้ชัดเจน เธอรู้สึกว่ายู่ซิ่วก็ไม่ได้เป็นคนที่เลวร้ายอะไร

" คุณจะปกป้องฉันเอง " เธอคว้าแขนของเขาขึ้นมา แล้วอิงแนบร่างกายลงบนตัวของเขา

เมื่อเธอทำแบบนั้น ตัวของจงจิ่งห้าวก็นิ่งไม่ไหวติงไปชั่วขณะ ก่อนจะกลับมาเป็นเช่นเดิม

เธอยื่นข้อเสนอที่ทำให้เขาไม่อาจปฏิเสธมันได้

ผู้หญิงคนนี้มักมีความคิดของตัวเองเสมอ เขาไม่สามารถหาวิธีไหนมาโต้แย้งเธอได้เลย

ถึงเขาจะด่า จะตี จะว่ายังไง ก็ทำได้แค่เห็นด้วยกับเธอไปเสียทุกอย่าง

จงจิ่งห้าวคว้าเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมอก " ผมควรจะทำยังไงกับคุณดี "

หลินซินเหยียนที่อยู่ภายใต้ไหล่กว้างของเขา กำลังมองออกไปยังที่ไกลๆ จริงๆ แล้วเธออยากรู้เรื่องของยู่ซิ่วในอดีต ก็เป็นเพราะจงจิ่งห้าว

ถ้าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่พ่อของลูกเธอ เธอก็มีความรู้สึกใจสั่นอยู่บ้าง เธอคงไม่ไหลไปตามน้ำทำเรื่องอะไรแบบนี้แน่

เธอเอื้อมมือไปโอบเอวของร่างสูงเอาไว้ " ฉันจะต้องปกป้องตัวเองให้ได้ "

จงจิ่งห้าว บรรจงประคองศีรษะของเธอเอาไว้และประทับรอยจูบอันร้อนแรงลงบนหน้าผากของเธอ " ผมจะรอคุณ "

หลินซินเหยียนเองก็ไม่อยากห่างจากลูกทั้งสองของเธอไปไกล แต่ก็พยักหน้ารับคำ

จงจิ่งห้าวก็ตัดสินใจที่จะอยู่ที่นี่ เสิ่นเผยซวนก็ยังคงเหลือคนไว้ที่นี่ ซูจ้านกับฉินยาก็กลับไปยังโรงแรมเพื่อที่จะเก็บของมาอีกรอบ ด้านหลังบ้านไม้ของผู้อาวุโสก็ยังมีเรือนอีกหลังหนึ่ง ชายแกยกเรือนด้านหน้าให้พวกเขาอยู่

นี่มันเหมือนการฝึกแบบโบราณในยุคสมัยใหม่

ด้านหลังยังคงเป็นบ้านไม้เช่นเดิม แต่ในตัวบ้านทั้งหมดกลับเป็นยุคสมัยใหม่ แม้กระทั่งของมากมายที่เป็นของเทคโนโลยีชั้นสูง อีกทั้งยังถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ ข้างในไม่มีฝุ่นหรือสิ่งสกปรกใดๆ เห็นได้ชัดว่าที่นี่ถูกทำความสะอาดอยู่เป็นประจำหรืออาจจะมีคนเข้ามาบ่อย

ผู้อาวุโสยื่นสมุดบันทึกบางอย่างให้เธอ " ฉันเคยเขียนบันทึกไว้เธอเอาไปดูเสีย เมื่อก่อนเคยสัมผัสกับของพวกนี้มาก่อนหรือเปล่า "

หลินซินเหยียน ยื่นมือทั้งสองข้างไปรับมันเอาไว้ ก่อนจะตอบว่ามาตรงๆ " ไม่เคยได้สัมผัสพวกเครื่องจักรที่ทำวัสดุผ้าเลยค่ะ แต่ว่าก็พอรู้จักวัสดุอยู่หลายชนิด รู้ว่าแต่ละอันมีจุดเด่นยังไง แล้วก็สามารถปรับใช้กับเสื้อผ้าแบบไหนได้บ้างประมาณนั้นค่ะ "

ผู้อาวุโสพยักหน้าหงึกหงัก ดูเหมือนจะพอใจกับคำตอบของหลินซินเหยียน

แค่มองเห็นของพวกนี้ในห้อง สีหน้าของเขาก็ดูห่อเหี่ยวลงเล็กน้อย " สุดท้ายก็ไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวันเลยสินะ "

" อาจารย์คะ ทำไมถึงพูดอย่างนั้นล่ะ " จริงๆ ที่นี่ก็ทำให้เธอแปลกใจอยู่เหมือนกัน ว่าทำไมผ้าไหมกวางตุ้งถึง ไม่ได้รับการสืบทอดต่อ

" ทำไมอาจารย์ถึงไม่ออกไปจากที่นี่ล่ะคะ... "

" สมุดบันทึกที่ฉันให้เธอ เอาไปอ่านให้หมดรอบหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันจะทดสอบเธอ " พูดจบชายแกก็เดินออกจากห้องไป

ดูก็รู้ว่าเขาไม่ยอมตอบในสิ่งที่เธอถาม

หลินซินเหยียนก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร นี่แค่วันแรก ค่อยๆ เรียนรู้ไปเรื่อยๆ เธอรู้สึกว่าการอยู่ที่นี่ จะช้าจะเร็วก็ต้องสืบค้นในสิ่งที่เธออยากรู้ได้อยู่ดี

เรือนด้านหลังไม่เหมือนกันเรือนด้านหน้า ตรงที่ก็พอมีห้องอยู่บ้าง แต่เรือนด้านหลังนอกจากห้องที่วางเครื่องจักรพวกนั้นแล้ว เรือนที่อยู่ด้านข้างก็มีแค่สองห้องเท่านั้น แล้วก็ไม่ใช่ห้องที่ใหญ่เสียด้วย แต่ละห้องก็วางได้แค่เตียงหนึ่งหลังกับโต๊ะหนึ่งตัว ที่แทบจะยึดครองพื้นที่ห้องทั้งหมด แต่ที่นี่กลับดูเงียบสงบ

แค่นั่งอ่านหนังสือก็ทำให้หลุดลงไปในภวังค์ได้อย่างง่ายดาย

หลินซินเหยียนรู้สึกว่านั่งเดี๋ยวเดียวก็หมดวันไปเสียแล้ว