กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 220

เคยรักไหมงั้นเหรอ

บอกว่าไม่ก็คงเป็นเรื่องโกหก เธอเคยรักไป๋หงเฟย เคยรักลึกซึ้ง

แต่ตอนนี้เวลานี้เธอไม่สามารถพูดแบบนั้นได้ และตั้งใจแน่วแน่ที่จะไร้มนุษยธรรม “ฉันไม่เคยรักคุณ”

น้ำตาที่อดทนอดกลั้นมาตลอดรินไหลลงมาทันทีในขณะนี้

เสียงฟ้าร้องดังครืนครืนครืน ประกายแวบพาดผ่านบนท้องฟ้า

ไป๋หงเฟยสองขาทรุดลง เขาพยายามอย่างสุดความสามารถ แค่เพราะอยากเจอเธอ แต่ในเวลาเดียวกันมันก็ทำให้เขาย่ำแย่เสียยิ่งกว่าตาย

ร่างกายเขาไม่รู้สึก แค่เพียงหายใจยังยากลำบาก....

เฉิงยู่เวินที่เดินไปไม่ไกลวกกลับมา ประคองศีรษะของเขาขึ้นมาและออกแรงตบหน้าเขา ทั้งยังบีบตัวเขา “ไป๋หงเฟย คุณตื่นก่อน….”

จงฉีเฟิงยังไม่ไปในทันที และมองเฉิงยู่ซิ่ว “ไปดูไหม”

น้ำตาของเฉิงยู่ซิ่วเป็นเหมือนเส้นลูกปัด รินหลั่งลงมาเป็นสาย

เธอส่ายหน้า “ไปเถอะ”

ในเมื่อตัดสินใจลงไปแล้ว หากลังเลยืดเยื้อ มีแต่จะยิ่งเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่าย

“แน่ใจนะ” จงฉีเฟิงจงใจถามอีกคำ เป็นการทดสอบความตั้งใจของเธอว่าแน่วแน่แค่ไหน

“ฉันแน่ใจ” เฉิงยู่ซิ่วเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้าจ้องตาเขา เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าจิตใจของตัวเองแข็งแร่งมากเพียงใด

เวลานี้ จงฉีเฟิงเพิ่งรู้ว่าผู้หญิงที่ดูอ่อนแอคนนี้ ในความเป็นจริงนั้นแข็งแกร่งมาก

เขาปิดประตูด้านหลัง ขึ้นนั่งฝั่งคนขับแล้วจากไป

เสียงของเฉิงยู่เวินสะท้องก้องในอากาศ120เดซิเบล

เมื่อกลับไปที่โรงพยาบาล เหวินเสียนก็เข้ามาพอดี เธอนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับบนรถสีดำ ที่นั่งด้านข้างเป็นชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา เพราะมันผ่านกระจกหน้ารถ จงฉีเฟิงจึงเห็นไม่ชัดนัก แต่สิ่งที่แน่ชัดคือ ผู้ชายคนนี้เป็นคนรักของเหวินเสียนแน่นอน

เขาดวงตาคล้ำหมอง

เหวินเสียนเห็นเขา จึงพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ ว่า “จื่อยี่คุณกลับไปก่อนนะ”

จวงจื่อยี่พยักหน้า “คุณดูแลตัวเองด้วย มีเรื่องอะไรก็โทรหาผม”

เหวินเสียนพยักหน้าแล้วเปิดประตูลงรถไป

เวลานี้จงฉีเฟิงก็ลงมาพอดีเช่นกัน ทั้งสองปะทะสายตากันในอากาศ มองกันหลายวินาที จงฉีเฟิงถอนสายตาไปก่อน เขาหันหลังไปเปิดประตูหลังและอุ้มเฉิงยู่ซิ่วลงมา เขานิ่งเงียบตลอดการกระทำ

เช่นเดียวกับเฉิงยู่ซิ่วที่อารมณ์ย่ำแย่มาก

เขาก้าวขึ้นบันได หลังจากเดินไปสองก้าวจู่ๆ ก็หยุด “คุณกลับไปเถอะ วันนี้ผมดูแลเธอเอง”

เหวินเสียนที่เดินตามไป เธอเงยหน้าขึ้นมองแผ่นหลังของเขา ใช้เวลานานกว่าจะพูดออกมา “ได้ ตอนนี้ร่างกายเธอไม่ค่อยดี ต่อไปพยายามอย่าออกไปข้างนอกอีก รอจนกว่าจะคงที่....”

“คุณใส่ใจขนาดนี้ ทำไมไม่คลอดเองเลยล่ะ” ทันใดนั้นจงฉีเฟิงก็ขัดจังหวะการกำชับตักเตือนอย่างใส่ใจของเธอ

เขามองเธอตรงๆ “คนเมื่อครู่คือคนที่คุณชอบเหรอ”

เหวินเสียนเม้มปาก “ฉีเฟิงคุณอย่าเป็นแบบนี้....”

จงฉีเฟิงหัวเราะ “คุณอยากให้ผมเป็นแบบไหน ยังต้องให้ผมเป็นยังไง ภรรยาผมนัดพบกับชายอื่น ผมถามไม่ได้เหรอ”

เหวินเสียนตาแดงเรื่อ “ฉันเคยบอกแล้วว่าก่อนที่คุณยังไม่ตกหลุมรักใคร ฉันจะไม่โอเคกับเขา วันนี้เป็นการพบปะกันธรรมดาโดยบริสุทธิ์ใจ ฉันไม่รู้ว่าจะมาเจอคุณ....”

“ผมไม่อยากฟัง คุณไปเถอะ”

พูดจบจงฉีเฟิงก็เริ่มก้าวเดินขึ้นต่อไป

เดินผ่านดวงไฟ ทางเดินที่เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ไม่นาน เขาก็อุ้มเฉิงยู่ซิ่วกลับมาถึงห้องพักผู้ป่วย คนรับใช้ทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อยแล้วอย่างดี เวลานี้กำลังจัดดอกไม้

หมอบอกว่าในห้องให้วางดอกไม้และต้นไม้สักหน่อย อากาศจะดี จะสามารถทำให้คนท้องจิตใจสงบ

ดังนั้นเหวินเสียนจึงสั่งเธอให้ซื้อดอกไม้มาไว้ในห้องพักผู้ป่วย

เมื่อเห็นพวกเขากลับมา เธอจึงรีบวางมือจากงาน แล้วมาคลี่ผ้าห่มเปิด “ออกไปข้างนอกมาแล้วเหรอคะ”

จงฉีเฟิงอารมณ์ไม่ดี จึงเงียบไม่ตอบ เฉิงยู่ซิ่วก็ไม่ได้ดีไปกว่ากัน บนใบหน้ายังคงมีคราบน้ำตา