กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 241

ในกล่องใส่ตุ๊กตาจำลองไว้ตัวหนึ่ง ตุ๊กตาถูกควักตาออกมา เหลือเพียงแต่ส่วนสีขาว ที่ท้องเปิดช่องยาวๆไว้ ใช้เชือกป่านเย็บปิด ล้วนแต่เป็นเลือด นิ้วมือยาวๆกับเล็บที่แหลม

ตุ๊กตาทำเหมือนจริงมาก หลินซีเฉินฉลาดแค่ไหน กล้าแค่ไหน สุดท้ายก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

เห็นสิ่งของแบบนี้ ก็ตกใจร้องออกมา

“เกิดอะไรขึ้น？”หลินซินเหยียนได้ยินเสียงลูกชายร้อง จึงวิ่งออกมา ก็มองเห็นของบนเตียง ตัวเธอเองก็ตกใจ รีบเอาลูกชายมาไว้ในอ้อมแขน ปิดตาเธอไว้ พูดปลอบ“ไม่ต้องกลัวนะ ไม่ต้องกลัว มีหม่ามี๊อยู่นะ”

“หม่ามี๊อะไรเหรอ？”หลินลุ่ยซีเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เป่าผมแห้งแล้ว ที่ตัวสวมเสื้อผ้าสะอาด ของที่ทำให้พี่ชายร้องออกมาได้ เธอแปลกใจมาก

การตอบสนองของหลินซินเหยียนไวมาก ตอนที่ลูกสาวยังไม่เห็น ก็ดึงเธอมาไว้ในอ้อมแขน และปิดตาเธอไว้

หลินลุ่ยซีขี้กลัว หลินซีเฉินยังตกใจ ถ้าเธอเห็น จะต้องตกใจกลัวแน่

หลินซินเหยียนไม่อาจไปคิดได้ว่า ใครกันที่ส่งของแบบนี้มา เธอคิดแค่ว่าอยากเอาของแบบนี้ออกไปไวๆ

เด็กๆจะได้ไม่ตกใจ

เธอแตะลูกชายเบาๆ“ไม่ต้องกลัว หม่ามี๊อยู่นี่ ลูกกอดน้องสาวไว้นะ แม่จะปิดฝามันเอง”

หลินซีเฉินตกใจหนักมาก ตอนนี้ลูกชายยังสั่นเล็กน้อย ซุกอยู่ในอ้อมแขนของหลินซินเหยียน โอบเธอไว้แน่น“หม่ามี๊ผมกลัว”

เขาไม่กล้าออกไปจากอ้อมแขนของหม่ามี๊

หลินซินเหยียนก็ไม่กล้าไปมองตรงๆอีก ไม่ใช่แค่โจมตีทางสายตา แต่มีทางจิตใจด้วย เธอเคยคลอดลูก นี่เป็นตุ๊กตาที่ถูกทารุณกรรมอีก ซึ่งส่งผลกระทบต่อจิตใจของเธอเช่นกัน

“หม่ามี๊”หลินซีเฉินตัวสั่น จับเสื้อของหลินซินเหยียนแน่นไม่ปล่อย

หลินซินเหยียนกอดลูกสองคนไว้ ได้แต่ค่อยๆขยับไปตรงหน้าประตู เธอกดหัวของลูกทั้งสองคนแน่น

จงจิ่งห้าวเหมือนจะได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวที่นี่ เสื้อผ้าที่ยังใส่ไม่เสร็จก็เดินเข้ามา เขาเดินไปหน้าประตู มือที่ติดกระดุมชะงักไปเล็กน้อย รีบก้าวเดินเข้ามา อุ้มลูกชายและลูกสาวออกไปจากห้อง

ด้านนอกห้องเสิ่นเผยซวนก็เข้ามา เตรียมเรียกพวกเขาลงไปกินข้าวเที่ยง จงจิ่งห้าวเอาลูกทั้งสองคนให้เขา กำชับว่า“ดูพวกเขาดีๆ คุณดูเองด้วย”

“เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า？”เสิ่นเผยซวนถามอย่างเป็นห่วง เพราะว่าสีหน้าของจงจิ่งห้าวดูแย่มาก

จงจิ่งห้าวเองก็ไม่แน่ใจ ว่านี่ใครทำ เลยตบไหล่ของเสิ่นเผยซวน

เขากลับไปที่ห้อง

หลินซินเหยียนยังยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนถูกคนจี้จุด จ้องความน่ากลัวบนเตียง

จงจิ่งห้าวเอาเธอมาไว้ในอ้อมแขน จับหน้าของเธอเข้าไปในอ้อมกอด“ไม่ต้องดูแล้ว”

หลินซินเหยียนหลับตาลง สั่นเล็กน้อย“นี่ใครทำเหรอ？”

ได้รับความตกใจกลัวในขณะเดียวกันก็ตื่นตระหนก คนที่ทำเรื่องนี้

เห็นชัดว่า อีกฝ่ายรู้ว่าเธอมีลูกสองคน จึงทำของแบบนี้มา ขู่พวกเขา

“ผมจะสืบให้รู้”จงจิ่งห้าวเหลือบมองของสกปรกบนเตียง ด้วยสายตาเคร่งเครียดไม่พูดอะไร

แขนของเขายาว เอนร่างกายหน่อยๆก็สามารถแนบไปที่ผ้าปูที่นอนได้แล้ว เขาออกแรงเอนไปหน่อย แล้วเอาผ้าห่มมาห่มกล่องไว้

เธอตบหลังของหลินซินเหยียน ฝ่ามือของเขาหนาและกว้าง เร่าร้อน ค่อยๆลูบไปมาที่กระดูกสันหลังของเธอ พูดปลอบว่า“ของปลอมทั้งนั้น ไม่ต้องกลัว”

หลินซินเหยียนตอบอืมไป แต่ไม่ไปมองที่เตียงอีก

เสิ่นเผยซวนรู้จากปากของหลินซีเฉิน ว่าในห้องเกิดอะไรขึ้น สายตาเคร่งเครียดเหมือนกับจงจิ่งห้าว และพูดเดา“จะใช่เหอรุ่ยเจ๋อไหม？”

คนๆนี้ เหมือนกับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย คนที่เขาส่งไป หาร่องรอยของเขาไม่ได้เลยสักนิด แม้แต่เบาะแสก็ไม่เจอ

เขาซ่อนอยู่ในความมืด ไม่รู้ว่าจู่ๆจะโผล่ออกมาเมื่อไหร่

อย่างที่เรียกว่าสู้กันซึ่งหน้ารับมือง่ายกว่าแอบแทงข้างหลัง