กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 279

ตอนที่ถามคำถามนี้ ซูจ้านกำมือไว้แน่น เขากลัวจะได้ฟังข่าวร้าย

มือของฉินยาถูกบีบจนเจ็บ แต่เธอก็ไม่ได้พูดเตือนเขา เพราะรู้ว่าตอนนี้ซูจ้านตื่นเต้นมาก

“คืออย่างนี้ค่ะ ผู้ป่วยอายุมากแล้ว จึงสลบเพราะอาการตกใจ ไม่ได้เป็นอันตรายต่อชีวิต มีแผลถลอกเล็กน้อยบนร่างกาย ทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว ไม่เป็นอะไรมากแล้วค่ะ”

ซูจ้านดีใจจนทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ยังไง เขาจับหน้าของฉินยาไว้ จูบลงไปที่ปากของเธออย่างแรง หัวเราะดีใจเหมือนเด็ก “ย่าผมไม่เป็นไรแล้ว”

ฉินยาไม่เคยเห็นเขาเป็นแบบนี้ ดูเหมือนเด็กที่ยังไม่โต

“อย่าเพิ่งดีใจไปค่ะ คนแก่อายุมากแล้ว ควรที่จะหลีกเลี่ยงเรื่องที่กระทบต่อสภาพจิตใจของท่านนะคะ” พยาบาลตัดบทอย่างเย็นชา

ซูจ้านถึงรู้สึกว่าเมื่อกี้ตัวเองเสียมารยาทไปหน่อย กระแอมเบาๆ ตอบเสียงอืมอย่างเคร่งขรึม

พยาบาลมองเขา น้ำเสียงยังไงเย็นชา “ต่อไปนี้คนแก่จะรับการกระตุ้นแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ อายุขนาดนี้แล้วอาจจะจากไปเลยก็ได้ ครั้งต่อไปอาจจะไม่ตื่นเลยก็ได้ ลูกหลานควรดูแลดีๆ”

ซูจ้านพยักหน้าจริงจัง “ผมรู้แล้ว”

“พวกคุณรอที่นี่ก่อน เดี๋ยวผู้ป่วยก็ถูกเข็นออกมา” พูดจบพยาบาลก็เดินจากไป

ครั้งนี้ซูจ้านสงบสติอารมณ์ไปเยอะ ยืนรออยู่หน้าประตู ไม่นานประตูห้องตรวจก็เปิดออก คุณย่าถูกเข็นออกมา คนฟื้นแล้ว เห็นหลานแล้วคุณย่าก็ยื่นมือไป ซูจ้านก้มตัวจับมือไว้ ลูบหน้าผากของคุณย่า ใกล้ชิดกันมาก ซูจ้านเห็นรอยฝ่ามือบนหน้าของคุณย่า

ระหว่างทางมาโรงพยาบาล เขารีบเกินไป ไม่ได้สังเกตเห็นรอยฝ่ามือบนแก้ม

สีหน้าเขาโมโหขึ้นทันที ไอ้สารเลวเหอรุ่ยเจ๋อ

ตอนนี้เขาถึงเข้าใจ ว่าทำไมพยาบาลถึงได้เย็นชาขนาดนั้น ต้องคิดว่าเขาทรมานคนแก่แน่นอน

เขาจูบมือของคุณย่า “ไม่เป็นไรแล้ว หลานย่าอยู่นี่แล้ว”

“เจ้าหลานแสบ คนนั้นคือใคร?” ตอนนี้คุณย่าถึงนึกขึ้นได้ คนที่จับตัวเธอไว้ ดูเหมือนซูจ้านรู้จัด

“ก็แค่คนบ้าคนหนึ่ง ถูกตำรวจจับตัวไปแล้ว อย่าไปคิดอีกเลยนะครับ พวกเราต้องพักรักษาตัว” ซูจ้านปลอบคุณย่า

ฉินยาช่วยพยาบาลเข็นคุณย่าเข้าไปในห้องพักฟื้น ไม่ต้องพักโรงพยาบาล แต่ต้องรอดูอาการหนึ่งคืน พรุ่งนี้ก็กลับได้

พอถึงห้องพัก ซูจ้านอุ้มคุณย่าไปนอนบนเตียง ฉินยาช่วยพยาบาลเข็นเตียงออกไป “ขอบคุณค่ะ รบกวนพวกคุณแล้ว”

“เป็นหน้าที่ของพวกเราค่ะ” พยาบาลยิ้มให้ฉินยา

ฉินยาปิดประตู เดินเข้าไปในห้อง

“ฉินยา มา มา” คุณย่าโบกมือให้ฉินยา ฉินยาเดินเข้าไป

คุณย่าดึงมือของเธอ วางบนมือของซูจ้าน “ซูจ้าน โตขนาดนี้ เพิ่งทำเรื่องที่เอาไหนหน่อยแค่เรื่องเดียว ก็คือแต่งงานกับหนู”

ฉินยารู้สึกเขินจนก้มหน้าลง

ซูจ้านกับมือของฉินยา “คุณย่า ทำไม มีหลานสะใภ้แล้ว ไม่เอาหลานชายคนนี้แล้วเหรอ?”

“เอาเราไปทำไม รู้แต่ทำให้ย่าโกรธ” คุณย่าแกล้งทำเป็นโกรธ

ซูจ้านรีบยอมแพ้ทันที “จากนี้ไปไม่ทำให้ย่าโกรธอีกแล้ว”

พยาบาลบอกแล้วว่า คุณย่าอายุเยอะแล้ว ทนรับการกระตุ้นไม่ไหว เขาต้องทำตามความต้องการของคุณย่า

“ย่าหิวแล้ว” คุณย่าพูดขึ้นกะทันหัน

“ผมออกไปซื้อให้ครับ” ซูจ้านรีบลุกขึ้น “ย่าอยากกินอะไร?”

คุณย่าส่งสายตาให้เขา ซูจ้านไม่เข้าใจความหมายของเขา ถามว่า “ย่ากระตุกตาทำไม ไม่สบายตรงไหนไหม?”

คุณย่า “.......”

คุณย่ากลอกตาในใจ คิดในใจว่าเด็กโง่คนนี้ ส่งสายตาให้ยังไม่เข้าใจ?

ฉินยาดูออกแล้ว คุณย่าอยากให้เธอออกไป จึงพูดขึ้นเอง “หนูไปซื้อดีกว่า คุณย่าอยากกินอะไรคะ?”