กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 297

“เหยียนเหยียน……” จวงจื่อจิ่นกุมมือสองข้างไว้ด้วยกัน ค่อนข้างลนลานใจ คิดไม่ถึงว่าหลินซินเหยียนจะมาที่บ้าน

หลินซินเหยียนไม่พูด เธอก็รู้ว่าวันนี้หลินซินเหยียนมาด้วยจุดประสงค์อะไร

“รีบนั่งเร็ว” หลินกั๋วอันที่อยู่ข้างๆคอยต้อนรับอย่างอบอุ่นมาก

หลินซินเหยียนนั่งลง แล้วมองหลินกั๋วอันแว๊บนึง “ถ้าฉันไม่ได้แต่งงานกับจงจิ่งห้าว คุณยังจะกลับมาแต่งงานกับแม่ฉันอีกครั้งมั้ย?”

สีหน้าของหลินกั๋วอันเปลี่ยนไปทันที ไม่นานก็ฟื้นฟูกลับมาเป็นธรรมชาติ “นี่ลูกพูดอะไรน่ะ? ถึงแม้พ่อกับแม่เคยหย่ากัน แต่ก็ยังมีความรักความผูกพันให้กันอยู่”

หลินซินเหยียนหัวเราะเยาะ “อ้อ เหรอคะ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว” หลินกั๋วอันนั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามของหลินซินเหยียน และถือโอกาสดึงจวงจื่อจิ่นที่ยืนอยู่ทีนึง ให้ธอนั่งลงมาที่ข้างกายตัวเอง

“ไม่เชื่อ ลูกลองถามแม่ของลูกดูเลย”

สายตาของหลินซินเหยียนหันไปมองจวงจื่อจิ่น

จวงจื่อจิ่นมองหน้าลูกสาว และนั่งลงที่ข้างกายหลินกั๋วอัน “แม่ยังมีความรักให้พ่อของลูกอยู่……”

“แม่ลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อก่อนเขาทำกับแม่ยังไง? ลืมไปแล้วเหรอว่าซินฉีตายยังไง?” หลินซินเหยียนโกรธ ถูกทำร้ายจิตใจถึงขั้นนั้นแล้ว ตอนนี้ยังมาบอกว่ายังมีเยื่อใยให้เขาอยู่?

หรือถูกทำร้ายจิตใจยังไม่ฝังลึกเข้าไปถึงรากพอ?

ยังอยากจะโดนอีกครั้งใช่มั้ย?

จงจิ่งห้าวกุมมือที่อารมณ์ขึ้นจนสั่นเทาของเธอไว้

หลินกั๋วอันที่อยู่ข้างๆฟังแล้วค่อนข้างมึนงง “ซินฉีคือใคร?”

หลินซินเหยียนหัวเราะอย่างเย็นชา “ทำไม แม่ยังไม่ได้บอกคุณเหรอ……”

“เหยียนเหยียน!” ทันใดนั้นจวงจื่อจิ่นได้ลุกขึ้นมา และจงใจพูดขัดจังหวะหลินซินเหยียน พูดตำหนิด้วยเสียงตึงเครียด “ลูกเห็นแม่มีความสุขไม่ได้ใช่มั้ย? แม่กับพ่อของลูกกลับมาแต่งงานใหม่อีกครั้ง เพราะแม่ยังรักเขาอยู่ เหตุผลง่ายๆแค่นี้เอง!”

เธอจะให้หลินกั๋วอันมารู้ตอนที่ใกล้จะตายว่าตัวเองเคยมีลูกชายคนนึง ให้เขาได้เจ็บปวดทุกข์ทรมาน และสำนึกผิด!

น้อยมากที่จวงจื่อจิ่นจะพูดจาเสียงดังขนาดนี้กับหลินซินเหยียน

ตอนนี้ เพราะหลินกั๋วอันแล้ว เธอกลับอารมณ์ขึ้นขนาดนี้

ริมฝีปากเธอสั่นเทาเล็กน้อย “แม่อยาก...อยากคืนดีกับเขาอีกครั้งจริงๆ?”

“จริงๆ!” จวงจื่อจิ่นไม่กล้ามองดวงตาที่เสียใจของหลินซินเหยียน

“ดี ดี ดีมาก งั้นหนูจะให้แม่ได้สมปรารถนา!” หลินซินเหยียนลุกขึ้น “วันนี้ก็ถือว่าหนูไม่เคยมาก็แล้วกัน”

พูดจบเธอได้ก้าวเท้าเดินออกจากวิลล่าอย่างไว จงจิ่งห้าวเดินตามเธอไป

จวงจื่อจิ่นเองก็ได้เดินตามออกมาด้วยความเป็นห่วง

เธอรู้ หลังจากวันนี้ เธอได้ทำร้ายจิตใจหลินซินเหยียนเข้าจริงแล้ว

นาทีนี้คงเสียใจจะแย่แล้ว

“ผมว่าเธอคงต้องการสงบสติอารมณ์ก่อนครับ” จงจิ่งห้าวมองหน้าจวงจื่อจิ่น

จวงจื่อจิ่นยืนอยู่กับที่พร้อมหลุบตาไว้ เธอร้อนตัว ไม่กล้ามองใครทั้งสิ้น “ต่อไปก็รบกวนนายดูแลเธอแล้วนะ”

“เธอเป็นภรรยาของผม ผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอยู่แล้วครับ” เสียงของเขาทุ้มต่ำมาก “คุณน้ามีอะไรลำบากใจ สามารถบอกผมได้นะครับ ผมช่วยคุณแม่ได้ครับ……”

“แม่ไม่มีอะไรลำบากใจหรอก” จวงจื่อจิ่นยังคงปากแข็งอีกเช่นเคย

จวงจื่อจิ่นไม่ยอมพูด ใครก็ช่วยเธอไม่ได้

จนถึงตอนนี้จงจิ่งห้าวก็ยังรู้สึกว่าที่จวงจื่อจิ่นทำแบบนี้ เพราะมีจุดประสงค์ของเธออยู่ดี เธอแค่ไม่พูดเฉยๆ

จงจิ่งห้าวมองเธอแว๊บนึงแล้วหันหลังขึ้นรถไป หลินซินเหยียนพิงอยู่ที่กระจกรถไม่พูดจา เหมือนถูกกระทบกระเทือนจิตใจมาก เธอนึกว่าเรื่องนี้จะสามารถพลิกผันได้ แต่ว่า จวงจื่อจิ่นได้ทำให้เธอรู้ว่าเธอคิดผิดไปแล้ว

เรื่องนี้เปลี่ยนแปลงไม่ได้

เธอไม่สามารถพูดโน้มน้วจวงจื่อจิ่นได้ เห็นได้ชัดว่าเธอตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะใช้ชีวิตกับหลินกั๋วอันต่อ

เธอพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์

เรื่องนี้ จงจิ่งห้าวไม่สามารถใช้คำพูดมาปลอบโยนเธอได้ เขาแค่กุมมือเธอไว้ และคอยปลอบโยนอย่างเงียบๆ

หลินซินเหยียนเช็ดหางตาทีนึง “ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

เธออารมร์ร้อนเกินไป