กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 382

มีเงินทำอะไรไม่ได้บ้าง？

เขาอยากเป็นดารา อยากจะแสดงละคร สามารถดึงนักลงทุนมาได้ ได้เป็นตัวเอกในละครก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร

หลินซินเหยียนหายใจเข้าลึกๆ

หลี่จ้านได้โค้นทัศนคติของเธอ

นี่ต้องเป็นเด็กที่ดื้อขนาดไหนเนี่ย ถึงได้ทำให้ตัวเองเป็นดาราเพียงเพราะอยากจะทำให้พ่อโกรธ？

ครูอย่างนี้ เธอไม่กล้าปล่อยให้ลูกชายตามครูแบบนี้ หากลูกเรียนตามแบบเขาแล้วดื้อเหมือนเขา มันจะไม่คุ้มค่า

ถึงแม้ว่าในใจจะคิดแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้า

อีกฝั่งหนึ่ง กวนจิ้นรับสายจากหลินซินเหยียนเสร็จ ก็ถูกจงจิ่งห้าวเรียกไปที่ห้องทำงาน

กวนจิ้นสามารถอยู่เคียงข้างจงจิ่งห้าวได้นานขนาดนี้ ก็แปลว่าเขาฉลาดมาก

ไม่รอให้จงจิ่งห้าวถาม เขาก็เปิดปากพูดก่อน แถมปากหวานซะด้วย รู้ว่าจงจิ่งห้าวอยากฟังอะไร “ก่อนหน้านี้ที่ภรรยาของคุณโทรหาผม คือให้ผมหาที่อยู่ของหลี่จ้านครับ”

คิ้วของจงจิ่งห้าวกระตุกเล็กน้อย หลินซินเหยียนสืบหลี่จ้าน？

“เมื่อกี้ผมบอกที่อยู่ของหลี่จ้านให้กับเธอไปแล้ว ตอนนี้น่าจะพบเจอแล้วมั้งครับ？” กวนจิ้นไม่แน่ใจว่าจงจิ่งห้าวดีใจหรือไม่ดีใจกันแน่

เขาถามอย่างระวังว่า “คุณไม่ได้บอกเธอหรอครับว่าหลี่จ้านเป็นใคร？”

ที่จงจิ่งห้าวเป็นห่วงไม่ใช่อันนี้ แต่ที่เขาเป็นห่วงคือ ทำไมหลินซินเหยียนถึงไปหาหลี่จ้านเอง

“ฉันรู้แล้ว” จงจิ่งห้าวสะบัดมือ กวนจิ้นก็ก้มหัวแล้วถอยออกไป

เขาเอาโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์เสร็จแล้วกดโทรออก

ในรถ หลี่จ้านเพราะว่าถูกใส่กุญแจกับหลินซินเหยียน โทรศัพท์ดังขึ้นก็เอาไม่ถนัด มือถือของเขาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุม เพราะว่ากระเป๋าลึก มือของเขาก็เลยยื่นเข้าไปไม่ได้ แต่ว่าทางนี้ใกล้หลินซินเหยียนมาก

เขากะพริบตาที่ดำแล้วพูดว่า “คุณเอาให้ผมหน่อย？”

หลินซินเหยียนมองเขา แล้วช่วยเขาเอาออกมา “ฉันก็มีเรื่องอยากให้คุณช่วยเรื่องหนึ่ง”

เธอถือโอกาสพูดคำร้องขอของตัวเองออกมา

เธอไม่รู้ว่าควรพูดยังไง

หลี่จ้านมองสายที่โทรเข้ามา หนังตาห้อยทันที เหมือนจะเกรงกลัวมาก

เขามองหลินซินเหยียน “รอผมรับสายเสร็จก่อน”

หลินซินเหยียนพยักหน้า

เขากดปุ่มรับสาย ไม่รอให้ทางนั้นพูด แย่งพูดก่อน ยิ้ม “ทำไมถึงนึกโทรหาผมได้？”

ปกติแล้ว ถ้าตัวเองมีความต้องการอะไรถึงจะติดต่อหาเขาเอง

น้อยมากที่เขาจะติดต่อมาหาตัวเอง

อยู่ๆ ก็โทรหาเขาอย่างนี้ ทำให้เขาใจไม่ดีเลย ช่วงนี้เขาเองก็ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรนี่นะ

“อยู่ไหน？”

หลี่จ้านมองไปทางหน้าต่าง ก็ดูไม่ออกว่าตัวเองอยู่ไหน หันไปถามคุณไจแอ้นที่ขับรถ “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ไหน？”

“ผมหาที่อยู่ให้คุณ เพราะว่าถนนถงหลิงอยู่ไม่ได้แล้ว....”

“ฉันถามว่าพวกเราอยู่ที่ไหน”

จงจิ่งห้าวจับที่จมูกอย่างไร้ความอดทน “มาบริษัทหน่อย”

พูดจบเขาก็วางสาย

หลี่จ้านกะพริบตา ทำไมเขาฟังจากน้ำเสียงเหมือนจะไม่พอใจเลย？

แต่ว่าคำสั่งของจงจิ่งห้าวเขาก็ไม่กล้าที่จะไม่ฟัง

ต้องให้คุณไจแอ้นเปลี่ยนทิศทางเท่านั้น “ไปบริษัทพี่ฉัน”

คุณไจแอ้นตามอยู่ข้างกายหลี่จ้านก็ต้องรู้ว่าพี่ชายของเขาคือใคร ไปถึงทางแยกข้างหน้าก็เลี้ยวหัวรถ

เขาเก็บโทรศัพท์แล้วหันไปมองหลินซินเหยียน “ต้องการให้ผมช่วยอะไร？สอนเสี่ยวเฉินหรอ？อันนี้คุณไม่ต้องห่วง......”