กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 424

หลี่จ้านจ้องตาที่แฝงด้วยรอยยิ้มของเธอกลับ จากนั้นสายตาได้ค่อยๆเคลื่อนย้ายไปด้านล่าง เธอเท้าเปล่าเหยียบอยู่บนพรม เผยน่องขาวเนียนออกมา เฉินชือหานถูกเขามองจนอึดอัดสุดๆ ได้หดเท้าไปด้านหลังอย่างห้ามใจไม่ได้ พร้อมพูดอย่างดุร้าย “มองอะไร?”

หลี่จ้านก็ไม่ได้โกรธ เขาดึงสายตากลับมามองเธอใหม่พร้อมพูดเล่น “หัวใจมีเจ้าของแล้ว ชอบใคร? พี่รู้ว่าเธอเป็นรสนิยมสูงมากเลยนะ ไปถูกใจใครเข้า?”

หลี่จ้านรู้ทั้งรู้แต่ยังแกล้งถาม

เฉินชือหานหันหลังเดินมาที่ขอบเตียง สวมใส่รองเท้าแตะ และแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

เฉินชิงบอกว่า ตอนนี้พูดเรื่องนี้กับคนอื่นไม่ได้

เพราะฉะนั้นเธอถึงไม่ได้ตอบคำถามของหลี่จ้าน

หลี่จ้านเดินเข้ามาพร้อมปิดประตู เฉินชือหานจ้องเขาทีนึง เธอก็ไม่ได้รู้สึกว่าทั้งสองอยู่ในห้องเดียวกันจะมีอะไรที่ไม่เหมาะสม สมัยเรียนมัธยมต้นตอนอายุสิบกว่า ทั้งสองยังเคยดื่มน้ำขวดเดียวกันเลย

เธอนั่งอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งพร้อมหยิบหวีขึ้นมาหวีผม มองดูตัวเองในกระจก แต่คำถามคือถามหลี่จ้าน “นายมาหาฉันมีธุระอะไร?”

“ไม่มีธุระก็มาหาเธอไม่ได้รึไง?” หลี่จ้านนั่งอยู่ที่มุมเลี้ยวของโต๊ะเครื่องแป้ง เอามือกอดอกและมองหน้าเฉินชือหานไว้ “เธอไปชอบใครเข้า?”

หลี่จ้านถามต่อ

เฉินชือหานจ้องเขาทีนึง “ทำไมนายถึงอยากรู้?”

จู่ๆเธอมองหลี่จ้านอย่างระแวง พร้อมหรี่ตาไว้ “นายไปรู้อะไรมาใช่หรือเปล่า?”

ถ้าเขาไม่รู้อะไรเลย ทำไมถึงถามคำถามนี้กับเธอตลอด

“พี่จะไปรู้อะไรมาได้? ทำไมถึงถามแบบนี้ล่ะ?” หลี่จ้านถามด้วยรอยยิ้ม

เฉินชือหานมองสำรวจเขา มองจากบนไปยังล่าง แล้วมองจากล่างมายังบน “กัดไม่ปล่อยแบบนี้ ไม่เหมือนนิสัยนายเลยนะ”

หลี่จ้านเพ่งมองเธออย่างคิดลึก “รู้จักพี่ดีขนาดนี้? คงไม่ใช่ชอบพี่มั้ง?”

ถึงแม้สนิทกับหลี่จ้าน แต่เขาไม่เคยใช้สายตาแบบนี้มองตัวเองเลย เฉินชือหานอึ้งไปครู่นึง แล้วหันหน้าไปอีกทาง พร้อมพูดอย่างไม่แยแส “เชอะ นายฝันหวานยังไม่ตื่นเหรอ? ข้างนอกคือกลางวันแสกๆเชียวนะ ฉันชอบนาย? อย่าล้อเล่นหน่อยเลย? นายไม่ใช่สเปคของฉันหรอก”

หลี่จ้านยิ้มและพูดอย่างไม่หนักแน่น “เธอยังไม่เคยลิ้มลองเลย รู้ได้ยังไงว่าพี่ไม่ใช่สเปคของเธอ?”

ถึงแม้เฉินชือหานเป็นผู้หญิงที่ยังไม่เคยมีแฟนมาก่อน แต่ก็ฟังเข้าใจอยู่ว่าคำพูดของเขาหมายความว่ายังไง แก้มของเธอร้อนผ่าวอย่างควบคุมไม่ได้ ถึงเธอหน้าด้านแค่ไหนก็ด้านสู้ผู้ชายไม่ได้หรอก

“ฉันง่วงแล้ว จะนอน นายรีบไปซะ” เฉินชือหานไล่แขก เธอกลิ้งมาที่บนเตียงใช้ผ้าห่มห่อหุ้มตัวเองไว้ แม้แต่ศีรษะก็หลบอยู่ใต้ผ้าห่ม

หลี่จ้านไม่ได้ไป เขาเดินมายืนอยู่ที่ขอบเตียง ตอนที่ถ่ายละครอยู่ที่กองถ่าย เขามีความเคยชินอยู่อย่างนึง นั่นก็คือก่อนเข้าสู่บทบาท จะต้องบิ้วอารมณ์ก่อน

รอจนกว่าเขารู้สึกว่าสามารถเข้าสู่บทบาท และแสดงความรู้สึกที่เขาอยากได้ออกมาแล้ว ถึงให้ผู้กำกับเริ่ม