กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 435

รถจอดอยู่ที่วิลล่า ยิ่งเป็นสถานที่แออัดจะยิ่งยากต่อการป้องกันและควบคุม กวนจิ้นก็เลยเลือกวิลล่าเดี่ยวของจงจิ่งห้าวหลังนั้น หลักๆ ก็เพราะว่าก่อนหน้านี้พวกเขาเคยอาศัยที่นี่ รอบๆ ก็ง่ายต่อทำการป้องกัน ติดตั้งระบบเซนเซอร์กันขโมยไว้รอบๆ ห่างจากวิลล่าหลายสิบเมตร ทันทีที่มีคนก้าวเข้ามาในละแวกกล้องวงจรปิด ก็จะส่งเสียงเตือน และคนของเสิ่นเผยซวนฝีมือถือว่าใช้ได้ มีทั้งหมด 8 คน สลับกันสองกะทุกวัน เฝ้าอยู่หน้าวิลล่าตลอด 24 ชั่วโมง

“เก็บไว้พร้อมหมดแล้ว” กวนจิ้นเห็นรถหยุดก็เลยเดินมาพูด

ป้าหยูลงมาจากรถก่อนกลับไปที่วิลล่าก่อนเพื่อตรวจเช็กว่าเตียงในห้องได้จัดไว้เรียบร้อยไหม สำหรับสตรีที่ตั้งครรภ์ต้องพักฟื้นในสภาพแวดล้อมยังไงถึงจะดี เขาได้สอบถามผู้เชี่ยวชาญในด้านนี้โดยเฉพาะ สถานการณ์ของหลินซินเหยียนตอนนี้ อันดับแรกคือต้องมีอารมณ์ที่ดี ที่พักอาศัยก็ต้องสบายและต้องระบายอากาศได้ดี

ถึงแม้ว่าหลินซินเหยียนท้องอยู่ ก็ยังนอนห้องหลักบนชั้นสอง เพราะว่าเงียบและนอกหน้าต่างก็เป็นป่าไผ่

ป้าหยูเอาดอกไม้ที่เอากลับมาจากโรงพยาบาลไว้บนหัวเตียง แล้วก็ลงไปข้างล่างบอกจงจิ่งห้าว “กวนจิ้นผู้ช่วยเก็บกวาดได้ดีมาก”

จงจิ่งห้าวถึงอุ้มหลินซินเหยียนลงมาจากรถ ถึงแม้ว่าจะไม่มีคำพูดเหล่านั้นของไป๋ยิ่นหนิงที่อยู่ปรากฏแล้วพูด ส่งผลกระทบต่ออารมณ์ของเธอเป็นอย่างมาก แต่ว่าต่อหน้าจงจิ่งห้าว เธอไม่ได้แสดงออกมามาก

เดิมทีทุกคนกำลังยุ่งเรื่องของเธอจนหัวปักหัวปำ ถ้าเธอยังไร้ชีวิตชีวาแบบนี้อยู่อีก มีแต่จะทำให้บรรยากาศแย่เข้าไปอีก เธอมองกวนจิ้นและซูจ้านไว้ “วันนี้ขอบคุณพวกนายสองคนมากเลยนะ อยู่กินข้าวที่นี่ก่อนนะ จริงด้วย เรียกเสิ่นเผยซวนด้วย”

เธออยากจะขอบคุณคนพวกนี้ก็จริง แต่ก็มีเป้าหมายอย่างอื่น........

ร่างกายของเธอตอนนี้ ซูจ้านและกวนจิ้นไม่กล้ารบกวน เผชิญหน้ากับการเชิญชวนของเธอมองไปทางจงจิ่งห้าวอย่างลังเล เหมือนกำลังถามว่า พวกเขาตกลงได้ไหม？

หลินซินเหยียนหัวเราะ “ฉันให้พวกนายกินข้าวที่นี่ มองเขาทำไม？หรือว่าฉันไม่มีหน้าที่จะเลี้ยงพวกนายกินข้าวเลยหรอ？”

“ไม่...........” ซูจ้านกำลังอยากจะอธิบาย เวลานี้เองจงจิ่งห้าวก็พูดขึ้นมา “ฟังที่เธอบอก กวนจิ้นนายไปหาเชฟมาทำมื้อค่ำ”

“ได้เลย” กวนจิ้นร่าเริงมาก จงจิ่งห้าวยอมรับหลินซินเหยียน นั้นก็คือคุณนายจงแล้ว ถูกเชิญกินข้าวก็ต้องดีใจสิ

เพราะพวกเขาไม่ได้จัดงานแต่ง แต่ว่าผู้หญิงที่อยู่ข้างกายจงจิ่งห้าวก็ถือว่าแพร่กระจายไปทั่วแล้ว แต่ว่านอกจากในบริษัทกับคนข้างกายจงจิ่งห้าวแล้ว ไม่มีใครกล้าเรียกเธอว่าคุณนายจงเลย เพราะไม่ได้จัดงานแต่ง คนอื่นเขาก็กลัวเรียกผิด ดังนั้นเลยไม่เรียก

ซูจ้านเอาของวางไว้ในห้องเสร็จแล้วพูดว่า “ผมลงไปโทรหาเสิ่นเผยซวนนะ”

เรื่องชั้นบนเขาช่วยอะไรไม่ได้ เก็บของพวกนั้นก็ต้องพึ่งป้าหยู

จงจิ้งห้าวอื้มทีหนึ่ง ป้าหยูเปิดผ้าห่ม จงจิ่งห้าวปล่อยเธอไว้บนเตียง ผ้าคลุมและผ้าห่มเป็นตัวใหม่และล้างหมดแล้ว วัสดุผ้าไหม นุ่มและเบาบาง เหมาะกับบรรยากาศแบบนี้ สบายมาก

“ที่บ้านสบายสุดแล้ว” หลินซินเหยียนพูด ถึงจะเหมาโรงพยาบาลทั้งชั้น ก็ไม่มีทางเงียบสงบเท่ากับอยู่บ้านหรอก อย่างไรก็ตามเป็นสถานที่คนเยอะ

จงจิ่งห้าววางหมอนสองใบรองไว้ที่หลังของเธอ พิงไว้แบบนี้จะสบายกว่า

ป้าหยูเอาเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ที่เดิม เอากระเป๋าเดินทางไปเก็บ “รอให้พ่อครัวมาเตรียมมื้อค่ำ เดี๋ยวป้าลงไปต้อนรับแขกข้างล่างก่อน”

จงจิ่งห้าวพูดว่า “เอาน้ำร้อนขึ้นมาให้แก้วหนึ่ง”

ป้าหยูพูดว่าได้เลย จากนั้นก็ถือกระเป๋าลงไปแล้ว

หน้าต่างในห้องเปิดไว้ มีลมพัดเล็กน้อย

หลินซินเหยียนค่อยๆ หลับตาลงท่าทางเหมือนอยากจะนอน แต่ไม่ได้ง่วงเลย แค่ไม่อยากมองจงจิ่งห้าว กลัวเขาจะรู้ว่าเธอมีเจตนาแฝง

“ง่วงแล้ว” เขานั่งอยู่ข้างเตียง มองผู้หญิงที่จะหลับตาลงแล้ว

หลินซินเหยียนอื้มทีหนึ่ง “รู้สึกเหนื่อย”