กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 446

ดูแล้วผู้หญิงอายุประมาณห้าสิบ อาจจะเป็นเพราะชีวิตไม่ดีนัก ทำให้ดูอายุมาก ผมสั้น ตัวไม่ใหญ่ ผอมบางมาก สายตาไร้ความรู้สึก เห็นผู้ชายสองคนที่เข้ามา สายตาถึงมีการสั่นไหว

เสิ่นเผยซวนขยับเข้าใกล้จงจิ่งห้าวแล้วกระซิบเสียงเบาอธิบายเหตุการณ์ “ฉันได้อ่านข้อมูลเรือนจำของผู้หญิงคนนี้แล้ว เธอฆ่าสามีของตัวเอง ในข้อมูลเขียนว่าเป็นการฆาตกรรมโดยเจตนา จำคุกตลอดชีวิต”

ผู้หญิงมองพวกเขาอย่างระมัดระวัง “พวกนายเป็นใคร จะทำอะไร?”

ระวังเสิ่นเผยซวนโดยเฉพาะ เพราะว่าช่วงเช้าคนคนนี้เคยมาครั้งหนึ่งแล้ว และได้ถามนักโทษทุกคนที่อยู่ในห้องขังเดียวกันกับเหอรุ่ยหลิน

เหมือนกำลังตรวจสอบสาเหตุการเสียชีวิตของเหอรุ่ยหลิน

เสิ่นเผยซวนไม่เสียเวลากับเธอ “เธอเป็นคนฆ่าเหอรุ่ยหลิน”

ดูเหมือนว่าผู้หญิงจะตกใจเล็กน้อย “นายพูดไอะไรไร้สาระ? มีหลักฐานไหม?”

เสิ่นเผยซวนยิ้ม “เมื่อเช้าที่ทำการสอบปากคำ ฉันแสดงใบรับรองของฉันให้เธอดู รู้ใช่ไหมว่าฉันเป็นใคร”

ผู้หญิงไม่พูด เหมือนยอมรับเงียบๆ

เสิ่นเผยซวนพูดต่อ “แน่นอน ชี้ฆาตกรให้ถูกต้องใช้หลักฐาน จุดนี้เธอไม่ถาม ฉันจะให้เธอยอมรับทั้งปากทั้งใจ ข้อมูลที่เธอฆ่าสามีตัวเอง ได้เก็บรอยนิ้วมือและDNAของเธอไว้ และฉันเจอDNAที่เป็นของเธอในซอกเล็บของเหอรุ่ยหลิน หลังคอของเธอมีรอยขีดข่วน เห็นได้ชัดว่าเกิดจากรอยเล็บ ตอนเช้าที่ถามเธอ เธอบอกว่าเธอเกาเพราะคัน เธอต้องคันขนาดไหน ถึงเกาจนผิวเลือดออกได้?

ขณะนั้นเธอโกหก มีวัตถุประสงค์เพื่อปกปิดว่าคุณมีการขัดแย้งกับเหอรุ่ยหลิน ฉันรู้ เธอไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าคน ต้องมีคนสั่งเธอแน่ๆ ถูกไหม?”

ผู้หญิงจ้องไปที่เสิ่นเผยซวนเป็นเวลานาน จู่ๆ ก็คุกเข่าลง

เสิ่นเผยซวนถอยหลังหนึ่งก้าว “นี่เธอทำอะไร? เธอน่าจะรู้ดี ผ่อนปรนกับคำสารภาพและเข้มงวดกับการต่อต้าน ขอร้องฉันก็ไม่มีประโยชน์ เว้นแต่เธอจะพูดเอง ทำไมต้องฆ่าคน แน่นอนว่าเธอไม่พูด ฉันก็สามารถตรวจสอบ คนที่เธอติดต่อได้ภายใน ก็แค่นั้น ตรวจสอบทีละคน หาสาเหตุเจอเป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว”

เขาใช้ทั้งไม้อ่อนและไม้แข็ง

ผู้หญิงก้มหน้า “ฉันรู้ว่าสิ่งต่างๆ จะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็ว ตอนนั้นเป็นฉันเองที่สับสนและสูญเสียเหตุผล ตำรวจประจำคุกหานให้ฉันทำ เขาบอกว่า ถ้าฉันทำ จะลดโทษให้ฉัน ให้ฉันออกไปได้ นายรู้ สามีของฉันเสียชีวิตแล้ว—ฉันมีลูกสาวหนึ่งคนปีนี้ขึ้นปีหนึ่ง เธอคือสิ่งเดียวที่ฉันกังวล เดิมทีฉันคิดว่า ออกไปแล้วสามารถดูแลเธอสองปี……”

พูดไป ผู้หญิงร้องไห้สะอึกสะอื้น

จงจิ่งห้าวยืนอยู่ด้านนอก เห็นสีหน้าไม่ชัด

เสิ่นเผยซวนไม่คาดคิด สารภาพเร็วขนาดนี้

เพียงแต่ ดูก็เป็นคนน่าสงสาร

ผู้หญิงเช็ดน้ำตา “ปีที่ฉันเพิ่งเข้ามาลูกสาวของฉันเพิ่งขึ้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ ตอนนั้นแค่สิบกว่าปี สามีของฉันเล่นพนัน ในบ้านนอกจากไม่เหลือเงินให้เธอแล้ว ยังมีหนี้มากมาย หลายปีนี้เธอเลี้ยงตัวเอง บางครั้งที่มาเยี่ยมฉัน ยังให้เงินฉันเล็กน้อย กลัวว่าฉันใช้ชีวิตในนี้ไม่ดี”

ผู้หญิงยิ่งพูดยิ่งเสียใจ รู้สึกว่าตัวเองรู้สึกผิดต่อลูกสาว

“ฉันอยากออกไปดูแลลูกสาวของฉันจริงๆ จึง……ฉันรู้แล้วว่าตัวเองผิด ไม่ควรทำแบบนี้”

ในใจของเสิ่นเผยซวนสามารถเดาความคิดของผู้หญิงคนนี้ออก น่าจะเพราะปล่อยวางลูกสาวคนเดียวที่อยู่ด้านนอกไม่ได้

“เด็กผู้หญิงคนเดียว ไม่มีที่พึ่งพิง ใช้ชีวิตในเมืองนี้โดยไม่มีพื้นหลังไม่ง่ายเลย ถ้าเธอยอมชี้ข้อบกพร่องรับคำพิพากษ์ อนาคตลูกสาวเธอเรียนจบฉันสามารถหางานให้หล่อน ไม่มีปัญหาในการเลี้ยงตัวเอง ฉันพูดแล้วทำตามสัญญา ทำเป็นหลักฐานลายลักษณ์อักษรได้”

ผู้หญิงมองเสิ่นเผยซวน คำพูดของเขาเข้าถึงในใจของเธอ เธอไม่อยากให้ลูกสาวกลับบ้านเกิดอีก เรื่องที่เธอฆ่าสามีตัวเอง คนในบ้านรู้ คนอื่นต้องกล่าวหาหล่อนแน่นอน บอกว่าแม่หล่อนเป็นฆาตกร

ในมือของเสิ่นเผยซวนมีหลักฐาน ต่อให้เธอไม่ยอมรับก็ไร้ประโยชน์ เธอดูเสิ่นเผยซวนก็ไม่เหมือนคนไม่ดี เธอไม่มีทางเลือกอื่น

“ฉันเชื่อนาย ไม่ต้องร่างลายลักษณ์อักษร แค่หวังว่าหากอนาคตเธอเจอปัญหา ขอร้องพวกนาย ช่วยเธอหน่อย อย่าให้เธอเดินทางที่ผิด” เธอไม่รู้ได้อย่างไร ว่าผู้หญิงจะอยู่รอดในสังคมนี้ยากแค่ไหน

ไม่ระวังอาจจะเดินผิดทาง

แน่นอนว่าเธอเชื่อลูกสาวตัวเอง แต่ว่าเรื่องอนาคต ใครจะรู้ดีล่ะ